หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 156

ฉันมองไปที่หลี่เจียนี และตอบเหมือนเมื่อกี้：“น้องสาวฉันส่งมาจริงๆ เธอสวมรอยให้ฉันเป็นพิเศษ ！”

“เฮ้ น้องสาวคุณมาจากไหน ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ！”

ฉันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง：“ฉันยังมีพี่ชายอีก คุณรู้ไหม ?”

เมื่อฉันพูดแบบนี้ หลี่เจียนีก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ช่อกุหลาบของลู่จือสิงนี้ สร้างปัญหาให้ฉันมากมายจริงๆ

หลี่เจียนีเพิ่งนินทา แม้แต่เจ้านายของฉันจ้าวลี่จือ——ผู้ซึ่งเป็นชายอายุสี่สิบปีที่แต่งงานแล้ว ยังมาถามฉันว่าแฟนคนไหนส่งมาให้

แฟนคนไหนของฉันกัน !

เมื่อจ้าวลี่จือจากไป เสี่ยวหลินก็มาหาฉันอีกครั้ง

หลังจากที่ผ่านประสบการณ์เมื่อครู่มา ฉันก็รู้สึกกลัวจริงๆ：“ถ้ามีพัสดุของฉัน และต้องให้ฉันไปเซ็นเอง ก็บอกว่าฉันไม่อยู่นะ ！”

“ไม่ใช่ซูยุ่น ！ ฉันแค่อยากจะถามเธอว่า มีเบอร์โทรศัพท์ของคนส่งพัสดุเมื่อครู่ไหม ? เขาดูเย็นชามาก ฉันเพิ่งถามขอวีแชทเขาไป เขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย ! ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวหลิน เด็กน้อยที่ดูบริสุทธิ์และดูบอบบาง

เดิมทีฉันจะบอกว่าไม่มี แต่ก็ลังเลสักพัก ฉันยิ้มหัวเราะพลางเอาเบอร์โทรศัพท์ให้เสี่ยวหลิน

“ขอบคุณนะซูยุ่น ถ้าฉันได้อยู่กับเขาแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวนะ ！”

ฉันยิ้มและพูดว่า：“ตกลง ฉันจะรอ ！”

ลู่จือสิงกล้าที่จะทำกับฉัน เอาเบอร์โทรศัพท์เขาให้เสี่ยวหลิน ก็ถือเป็นการลงโทษเล็กน้อย

หลังจากถูกลู่จือสิงก่อกวน รอฉันกว่าจะสงบลง ก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงแล้ว และฉันก็รีบเข้าทำงาน

เมื่อจริงจัง เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้ตระหนักถึงมันเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา มองเห็นข้อความของลู่จือสิง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ถึงเวลาทานอาหารแล้ว

ข้อความของลู่จือสิงมีแค่สองคำ：ลงมา

ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาส่งดอกไม้เขาบอกว่าจะกินอาหารกลางวันกับฉัน ฉันทำเป็นไม่สนใจและโยนโทรศัพท์ทิ้ง ทำเป็นมองไม่เห็น

“ซูยุ่น กินข้าว ！”

หลี่เจียนีเดินมาเรียกฉันกินข้าว ฉันอ้าปากเตรียมตอบรับ แต่เมื่อนึกถึงลู่จือสิง เลยขมวดคิ้วและปฎิเสธไปว่า：“ตอนกลางวันฉันมีธุระ คุณกับพวกเสี่ยวหลินไปกินกันเถอะ”

ครั้งที่แล้วฉันกับหลี่เจียนีเดินทางไปทำงานด้วยกันที่เมือง A ดังนั้นเราจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในบริษัท โดยปกติแล้วพวกเราสองคนจะไปกินข้าวด้วยกัน

เมื่อเธอได้ยินฉันพูดแบบนี้ ก็มองฉันด้วยสายตามีเลศนัย：“โอ้ มีธุระ งั้นฉันไปกินข้าวกับเสี่ยวหลินละนะ”

ฉันคิดว่าดวงตาของหลี่เจียนีนั้นดูมีอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่อยากคิดมาก จึงพยักหน้าไป

เหมือนหลี่เจียนียังจะพูดอะไรต่อ แต่โชคดีที่ถูกเสี่ยวหลินดึงออกไป

โชคดีที่เสี่ยวหลินดึงเธอออกไปแล้ว เพราะว่าทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมา เป็นลู่จือสิงโทรมา

เป็นเพราะว่าเรื่องส่งดอกไม้มาเมื่อเช้านี้ ตอนนี้ฉันจึงยังโกรธลู่จือสิงมากจนแทบไม่อยากรับสาย แต่ก็กลัวเขาจะขึ้นมาหาฉันที่บริษัท ฉันจึงรับสายและพูดว่า：“คุณต้องการอะไรกันแน่ ?”

“ผมอยู่ตรงข้ามบริษัทของพวกคุณ ให้เวลาคุณลงมาห้านาที ไม่งั้นผมจะขึ้นไปหาคุณ ”

เมื่อเขาพูดจบ จากนั้นก็วางสายไป

เมื่อฉันโทรกลับไป แต่เมื่อโทรกลับไปอีกครั้งก็ถูกเขาตัดสาย

ฉันโกรธมากจนเจ็บไปทั้งอก แต่เมื่อคิดว่าเขาจะขึ้นมา จึงทำได้เพียงกัดฟันและถือดอกไม้ลงไป

มีหลายบริษัทในตึกนี้ ฉันถือช่อดอกไม้ใหญ่อยู่ในลิฟต์ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ฉัน

เจอแผนกต้อนรับที่รู้จักข้างๆ เธอก็ขยิบตาให้ฉัน

เขารู้จักที่จะเลือกสถานที่ที่ไกลจากบริษัทของฉัน เพื่อกันไม่ให้เพื่อนร่วมงานของฉันเห็น

แต่บางครั้งคนเราก็โชคร้ายจริงๆเหมือนมันจุกจนแทบจะสำลัก เมื่อเดินเข้าไปในร้านอาหาร ฉันก็เห็นเพื่อนร่วมงานอีกแผนกอยู่ไม่ไกลกัน

ฉันซ่อนตัวอยู่ข้างหลังลู่จือสิงโดยไม่รู้ตัว แต่เพื่อนร่วมงานของฉันก็มองและเดินมาทางพวกเรา

ฉันสับสนมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี

ลู่จือสิงก้มศีรษะมองฉัน ไม่รอให้ฉันตอบสนอง ทันใดนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขน ฉันก้มศีรษะลงโดยไม่รู้ตัว พอดีกับที่เพื่อนร่วมงานเดินผ่านฉันไป

โชคดีที่หัวของฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอเลยไม่ทันสังเกตเห็นฉัน

รอคนเดินจากไป ฉันก็รีบผลักเขาออก โชคดีที่เขาจับฉันไม่ปล่อย：“จุ๊จุ๊จุ๊ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเมื่อเสร็จงานแล้วก็เขี่ยทิ้งซะ ”

ฉันยิ้มหัวเราะอย่างเย็นชา：“ไม่สามารถหนีพ้นการกระทำของตัวเองได้”

เขายิ้มและไม่สนใจ หันไปพูดกับพนักงานที่ถามเขาเมื่อครู่：“นามสกุลลู่ ที่จองโต๊ะเอาไว้แล้ว”

พนักงานนำฉันและลู่จือสิงเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นห้อง ฉันก็รู้สึกโล่งใจ

“ดูสิ กินอะไรดี”

ฉันตอบรับมากับเขา จริงๆแล้วไม่ใช่เพียงแค่แค่มากินข้าว

ฉันไม่ได้หยิบเมนูอาหาร เงยหน้ามองเขา：“ลู่จือสิง คุณอย่าเสียแรงเปล่าเลย คุณทำแบบนี้มันทำให้ฉันลำบากจริงๆ ”

หน้าของเขาซีดจางลง เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยความเย็นชา：“คุณเอาเบอร์โทรศัพท์ผมให้เพื่อนร่วมงานคุณ ?”

“คุณไร้ความปราณีก่อน งั้นก็อย่ามาว่าฉันไม่ยุติธรรม”

ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมา ยกมือขึ้นถือโทรศัพท์ต่อหน้าฉันและพูดว่า：“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็จะบอกเธอว่า คุณคือภรรยาเก่าของผม และยังเป็นคนที่ผมพยายามตามจีบอยู่ ”