หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 158

ฉันแสร้งทำเป้นมองไม่เห็น และพูดว่า：“กินข้าวเถอะ ดึกแล้ว”

เป็นเพราะฉีซิ่วหรานมา การกระทำทั้งหมดของลู่จือสิงจึงหน้ามืดมนไปหมด

ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ว่าคำพูดของฉันก็ชัดเจน การที่เขาไม่ใส่ใจในความปรารถนาของฉัน ก็ทำให้ฉันรู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก

ในเมื่อฉันพูดแล้วไม่ฟัง ให้ฉีซิ่วหรานทำให้เขาโกรธก็ดี

เป็นไปตามคาดลู่จือสิงโกรธ ตัวเองทำอาหารมากมายบนโต๊ะ แต่เขากินเพียงแค่ข้าวเพียงชามเดียวและวางตะเกียบลง และจากไปโดยไม่พูดอะไร

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ไม่รู้ทำไม ในใจรู้สึกขัดๆ

ลู่จือสิงคนนี้ สร้างความอึดอัดให้คนอื่นจริงๆ

ฉีซิ่วหรานเงยหน้ามองฉัน：“เขาไม่เป็นไรใช่ไหม ?”

ฉันยิ้ม：“ไม่เป็นไร ผู้ใหญ่หนึ่งคน เขาจะมีเรื่องอะไรกัน”

“คุณกับเขา......”

ฉันรู้ว่าเขาต้องการถามอะไร แต่ปัญหานี้ฉันก็ไม่อยากคิดเอาเอง นับประสาอะไรไปปรึกษากับเขา

ฉันยกมือขึ้นหยิบปีกไก่ให้ฉีซิ่วหราน：“กินเถอะ ไม่คิดเลยว่าอาหารที่ลู่จือสงทำจะรถชาติดี”

ฉีซิ่วหรานก็เข้าใจอารมณ์ของฉัน เห็นฉันปฎิเสธอย่างมีชั้นเชิง เขาก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

กินข้าวเสร็จฉันก็ล้างจาน ฉีซิ่วหรานก็เล่นกับเป้ยเปยที่ห้องรับแขก ฉันเข้าครัวไปปอกผลไม้

กำลังปอกผลไม้ได้ครึ่งเดียว ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังเข้ามา “ก๊อกก๊อกก๊อก ”

ฉันไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าเป็นใคร เคาะประตูเหมือนเหมือนรื้อบ้านอย่างรุนแรงแบบนี้ จะไปใครไปได้นอกจากลู่จือสิง

แน่นอนว่า เมื่อฉันถือผลไม้ที่ปลอกเสร็จเรียบร้อยออกมา ก็เห็นเขานั่งเล่นกับเป้ยเปยอยู่บนพื้น

เมื่อฉันเห็นเขา ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะว่า：“ลู่จือสิงไม่ใช่ว่าคุณกลับไปแล้วเหรอ ?”

เขาเงหน้าขึ้นมองฉัน：“ผมเป็นพ่อของเป้ยเปย ทำไมคนที่ไปต้องเป็นผม”

ฉันขี้เกียจจะทะเลาะกับเขา ฉันเปิดทีวีดูพลางกินผลไม้กับฉีซิ่วหราน

กินไปได้ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นลู่จือสิงก็อุ้มเป้ยเปยมานั่งข้างๆฉันและมองมาที่ฉัน：“หยิบให้ผมชั้นหนึ่ง”

“หยิบเองสิ”

“ผมอุ้มเป้ยเปยอยู่”

ฉันเหลือบเขา และเพราะฉีซิ่วหราน ในที่สุดเขาก็ใช้ไม่จิ้มฟันจิ้มชิ้สุดท้าย แต่ปรากฎว่าเมื่อเขาใช้นิ้ว ฉันก็ไม่สนจเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

เขาอุ้มเป้ยเปยแล้วชี้มาที่ฉัน： “เป้ยเปย แม่นิสัยไม่ดี ใช่ไหม ?”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด ฉันก็อดไม่ได้ที่จะตบเขาไป：“คุณสอนบ้าอะไรให้เป้ยเปย ? ！”

“ผมสอนผิดตรงไหน ผมแค่สอนเป้ยเปยพูดความจริงก็แค่นั้น”

โกรธจนแทบทนไม่ไหว ฉันทำได้เพียงเอื้อมมือไปหยิบส้มชิ้นหนึ่ง และยัดเข้าไปในปากเขา：“กินของคุณไป เรื่องไร้สาระเยอะจริง”

ฉีซิ่วหรานยิ้มมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกอายเล็กน้อย

“ผมกลับละ กลางคืนยังมีงานที่ต้องทำอีก”

ฉันพยักหน้าซ้ำๆ “ถ้างั้นคุณรักษาสุขภาพด้วย และรีบพักผ่อนนะ”

“คุณก็ด้วย ฝันดี ”

“ฝันดี”

ฉันคุ้นเคยกับฉีซิ่วหรานเป็นอย่างดี จึงไม่จำเป็นต้องลุกไปส่ง

“ฝันดี ซูยุ่น คุณช่างกล้าจริงๆ ต่อหน้าผม คุณก็ยังกล้ามีชู้อีก ?”

คำพูดของลู่จือสิงทำให้ฉันฉีกยิ้มขึ้นมา：“คุณชายลู่ ฉันอยากถามคุณ ตอนนี้คุณใช้จุดยืนอะไรมาพูดกับฉันแบบนี้? อย่าบอกว่าฉันกับฉีซิ่วหรานไม่มีความสัมพันธ์กัน ถึงแม้ว่าฉันกับฉีซิ่วหรานจะอยู่——อื้อ คุณ——ปล่อย！”

ฉันยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงมาดึงคางฉันลงไปจูบ

เป้ยเปยถูกเขาอุ้มมือเดียวอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับเขา ฉันไม่กล้าจะดิ้นเยอะ เพราะกลัวโดนเป้ยเปย

ฉันขมวดคิ้วขึ้นมา：“ทำไมคุณยังไม่ไป ?”

แม้ว่าเขาจะเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่แล้ว แต่เขาก็เปียกเกินไป ทำให้เสื้อเชิ้ตแนบติดกับร่างกายของเขา เผยให้เห็นกล้ามบนร่างกายของเขา

ฉันต้องยอมรับว่า รูปร่างของลู่จือสิงนั้นดีจริงๆ

“พอใจรึยัง ?”

ฉันกำลังคิดฟุ้งซ่าน ไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาที่ข้างหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันเงยหน้าขึ้น ก็กระทบเข้ากับคางของเขา

ฉันใช้มือผลักเขาออกโดยไม่รู้ตัว แต่ปรากฎว่าถูกเขาโอบเอวไว้

“คุณปล่อยฉันนะ ！”

เป้ยเปยกำลังนอน ฉันจึงไม่กล้าเสียงดัง นี่ทำให้ลู่จือสิงไม่อาย

“ไม่ปล่อย”

เขาพูดอย่างหยาบคาย โยนผ้าขนหนูในมือทิ้ง และก้มศีรษะมองมาที่ฉัน：“ ซูยุ่น ”

หลังจากฉันดิ้นรนอยู่หลายครั้งแต่ก็ดิ้นไม่หลุด จึงทำได้เพียงวางมือไว้บนหน้าอกเขา เพื่อที่ไม่ให้ระยะห่างของเราใกล้เกินไป

แต่ร่างกายของเขานั้นเปียกปอน มือของฉันเสียดสีอยู่บนหน้าอกของเขา เสื้อเชิ้ตที่บางจนแทบเหมือนไม่มีอะไรขวางกั้นอยู่

ฉันรู้สึกว่าฝ่ามือของฉันเริ่มร้อน และอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดัง：“ลู่จือสิง คุณปล่อยฉัน ！”

เขาไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด “คุณอย่ายั่วผู้ชายคนอื่น ไม่งั้น——”เขาพูด และทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงักลง

ฉันเลิกคิ้วยิ้มเยาะ：“ไม่อย่างนั้นทำไม ? คุณจะทำอะไรฉันได้ ?”

เขามองฉัน ทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วและยิ้มออกมา

ฉันตระหนักได้ถึงอันตราย และผลักเขาออกอย่างแรง แต่ปรากฎว่าเมื่อผลักออก เขากลับใช้มือจับหลังศีรษะฉันกดเข้ามา และก้มลงมาจูบ

“อื้อ——”