หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 159

ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ กว่าลู่จือสิงจะปล่อยฉัน

ฉันหายใจลำบาก เสียงของเขายังดังก้องอยู่ในหูของฉัน：“ไม่อย่างนั้นผมจะฆ่าคุณ ซูยุ่น”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด ฉันก็พลักเขาออกสุดแรง:“คุณออกไปซะ ！”

เขาเหลือบมองฉัน และก็ออกไปจริงๆ

เสียงปิดประตูดังขึ้น ฉันสัมผัสแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเอง รู้สึกเหมือนร่างกายร้อนรุ่มไปหมด

ลู่จือสิงคนนี้ เป็นเพียงสัตว์ร้ายใต้เสื้อผ้า ！

พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน ฉันบังคับตัวเองให้ไม่คิดเรื่องของลู่จือสิง เมื่ออาบน้ำเสร็จก็นอนอยู่บนเตียง แต่ไม่ว่ายังไงก็นอนไม่หลับ

อธิบายไม่ถูก ตอนนี้ฉันกลับนึกถึงรสชาติของจูบเมื่อครู่

ริมฝีปากเหมือนยังมีอุณหภูมิร่างกายของเขาติดอยู่ ฉันอดไม่ได้ที่จะยกมือมาสัมผัส เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฉันก็รีบดึงมือกลับเหมือนตัวเองเป็นขโมย

บ้าแล้วบ้าแล้ว ！

เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาก็เกือบแปดโมงแล้ว

เป้ยเปยยังไม่ตื่น ฉันรีบลุกไปล้างหน้า

เมื่อล้างหน้าเสร็จ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เดิมทีฉันไม่อยากจะสนใจมัน แต่เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น ในที่สุดก็ไม่มีทางเลือก กลัวเป้ยเปยตื่น ฉันจึงทำได้เพียงเปิดประตู

เมื่อเปิดประตูไปก็มองเห็นหน้าของลู่จือสิง “เพิ่งตื่น ?”

เพราะจูบเมื่อคืน ฉันจึงไม่อยากสนใจเขา

เขาเดินเข้ามาเอง：“คุณไม่ต้องทำอาหารเช้า ฉันซื้ออาหารเช้ามาแล้ว”

ฉันไม่มีเวลาทำอาหารจริงๆ ปกติจะตื่นประมาณเจ็ดโมงครึ่ง แต่วันนี้ตื่นเกือบแปดโมง ฉันจึงทำได้เพียงไปกินข้าวเช้าที่บริษัท

ฉันคิดไตร่ตรองเรื่องเมื่อคืน ฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่กับลู่จือสิง แต่ก็เห็นได้ชัดว่า ไม่กี่วันมานี้ฉันรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะจูบของเขาเมื่อคืน ฉันก็อาจจะยังไม่รู้ตัว

แต่บทเรียนเมื่อสามปีก่อนนั้นมากเกินไป ตอนนี้ฉันยังมีเป้ยเปย ไม่สามารถแบกรับความพ่ายแพ้นั้นได้อีกแล้ว

ดังนั้นฉันจึงจะปล่อยวางทุกอย่าง และปล่อยให้ตัวเองคิดเรื่องนี้ให้ดี

กว่าจะแต่งหน้าเสร็จก็ปาไปแปดโมงยี่สิบนาทีแล้ว ป้าฝานจะมาประมาณแปดโมงครึ่ง ปกติเป้ยเปยจะตื่นเวลาเก้าโมง ดังนั้นฉันจึงโทรศัพท์หาป้าฝานและรีบออกไปก่อน

“คุณไม่กินข้าวเช้าเหรอ ?”

ขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้า ทันใดนั้นลู่จือสิงก็ดึงฉันไว้

เมื่อฉันสวมรองเท้าเสร็จ ก็เงยหน้ามองเขา：“ลู่จือสิง ฉันต้องการเวลาสงบสติอารมณ์”

เมื่อฉันพูดจบ สีหน้าเขาก็เย็นชาลง：“คุณต้องการเวลาเพื่อคิดว่าจะเลือกใครใช่ไหม ?”

ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขา “มีข้อแตกต่างไหม ?”

“หึ ไม่แตกต่าง ซูยุ่น คุณนี่มันเยี่ยมไปเลย ！”

หลังจากเขาพูดจบ ก็เปิดประตูและเดินออกไป

ฉันมองไปที่แผ่นหลังของเขา แล้วขมวดคิ้ว

เมื่อคิดว่าตัวเองต้องไปทำงาน ฉันก็ไม่อยากสนใจเขา

“คุณซู ！”

ฉันกำลังจะล็อคประตูก็ได้ยินเสียงป้าฝาน พอดีเลย ฉันจะได้ไม่กังวลว่าเมื่อเป้ยเปยตื่นหลังจากฉันไปแล้วจะไม่มีใครดู

“ป้าฝาน คุณมาได้จังหวะเลย ฉันกำลังจะไปทำงาน”

เธอพยักหน้า และดึงฉันไว้：“คุณกับคุณชายลู่คนนั้นเป็นอะไร ?”ฉันเพิ่งเห็นสีหน้าของเขาดูแย่มาก ”

ฉันเม้มริมฝีปาก ไม่อยากจะพูด：“ไม่มีอะไร ฉันไปทำงานก่อนนะ”

“อ๊ะ โอ้ คุณรีบไปทำงานเถอะ อย่าไปสายนะ ！”

ฉันพยักหน้า หันกลับและเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่ลังเล

“แค่กแค่ก ”

เมื่อได้ยินเสียง ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหลี่เจียนี ：“เป็นอะไร ?”

“วันนี้คุณเป็นอะไรไป ? เดทเมื่อวานไม่รายรื่นเหรอ ? เป็นไปไม่ได้ สีหน้าคุณเมื่อวานเหมือนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิ ทำไมวันนี้เหมือนใบไม้ร่วงในฤดูใบไม้ร่วงเลยล่ะ ? ”

เมื่อได้ยินคำเปรียบเปลือยของเธอ ฉันก็อดยิ้มไม่ได้：“คุณเปรียบเทียบอะไรเนี่ย ฉันไม่เป็นไร แค่เมื่อคืนพักผ่อนไม่พอ”

“ป้าฝาน”

เมื่อล้างหน้าออกมา ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม

“มีอะไรคะ คุณซู ?”

ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี เขาจากไปเพราะตัวเองทำให้โกรธ ตอนนี้เขาไปแล้ว กลับรู้สึกแย่

“คุณรู้สึกไม่สบายเหรอ คุณซู?”

เมื่อเห็นฉันไม่พูด ป้าฝานก็ยกมือขึ้นมาดึงฉัน

ฉันรีบส่ายหัว “ไม่ ไม่มีอะไรแล้ว ป้าฝาน ดึกแล้ว คุณกลับไปพักเถอะ วันนี้ลำบากคุณแล้ว”

ลำบากที่ไหนกัน เป้ยเปยเลี้ยงง่ายมาก

ฉันยิ้ม และนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งซื้อผลไม้มา ฉันรีบหยิบออกมาจากถุงยื่นให้ป้าฝาน：“ ป้าฝาน คุณเอานี่กลับไปด้วย บริษัทให้มา”

“คุณซูคุณหลอกฉันอีกแล้ว ตรงนี้ยังติดชื่อร้านผลไม่อยู่เลย ！”

ฉันยิ้มออกมา แต่ก็ไม่รู้สึกเขินอาย：“เห็นผ่านๆแต่ไม่พูดก็ได้นะ ป้าฝาน ！”

“คุณซู คุณไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันรับเงินของคุณ ดูแลเป้ยเปยเป็นเรื่องที่ฉันควรทำ ！”

ฉันผลักป้าฝานออกไปข้างนอกพร้อมกับพูดว่า：“ป้าฝาน คุณเอาคำพูดมาจากไหน ฉันชอบคุณ จะซื้อผลไม้ให้คุณกินหน่อยไม่ได้เหรอ ? โอเค ดึกแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ ！”

“เด็กคนนี้ จริงๆเลย ！”

ฉันยิ้มและเปิดประตู：“เดินทางปลอดภัย ป้าฝาน”

เดิมทีฉันคิดว่าป้าฝานไปแล้ว แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดและหันกลับมาจับฉัน：“คุณซู เมื่อครู่คุณจะถามเรื่องคุณชายลู่รึเปล่า ?”

หญิงชราจ้องมองฉันอย่างสะดุดตา ฉันก็แค่ถามเธอไปว่า：“วันนี้เขาได้มาไหม ?”

ป้าฝานส่ายหน้า：“ไม่นะ พวกคุณทะเลาะกันรึเปล่า เมื่อวานเขายังบอกว่าจะมาทำอาหารให้คุณ ฉันเห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะให้คุณกลับไป ！”

คำพูดของป้าฝานทำฉันรู้สึกสับสนเล็กน้อย ฉันฝืนยิ้มออกมา：“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ถามดู เขามีของที่ลืมไว้ที่ฉันนี่ ”

“ฉันว่า พวกคุณยังเด็กอย่าไปสนใจอะไรมาก คุณกับเขาก็ให้กำเนิดเป้ยเปยมา เขาก็ไม่ได้ไม่ชอบคุณ คุณก็ไม่ได้ไม่สนใจเขา ยังมีเรื่องอะไรที่คุณเอาชนะไม่ได้ และจะต้องโยนไปแบบนี้ ? โอเค ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว คุณก็กลับไปคิดเองละกัน ”

พูดจบ ป้าฝานก็เดินจากไปจริงๆ ปล่อยให้ฉันยืนอยู่หน้าประตูคนเดียว และตกอยู่ในความสับสน