หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 173

คำพูดของเขาทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้านและขยับถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว เขาคว้าเอวของฉันไว้แล้วโน้มศีรษะลงมา ใบหน้าของเขาหยุดห่างจากใบหน้าของฉันไม่ถึงสิบเซนติเมตร "คุณว่าไง ซูยุ่น หืม?"

เขาโอบเอวฉันไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วยกมืออีกข้างขึ้นมาหยิกแก้มฉัน

ฉันรู้สึกเจ็บจึงยกมือขึ้นตีเขาอย่างอดไม่ได้ "คุณทำอะไรน่ะ”

ทันใดนั้นเขาก็ฉีกยิ้มที่มุมปาก "หายกัน"

พูดจบเขาก็โน้มศีรษะแล้วประทับจูบลงมา

คิดๆ ดูแล้วจูบของลู่จือสิงนั้นเยี่ยมยอดเสมอ ตอนแรกฉันพยายามขันขืนด้วยการใช้มือดันที่หน้าอกของเขา ทว่ายังไม่ทันไรร่างกายของฉันอ่อนยวบเพราะจูบนั้น

เขาปล่อยมือที่เกาะกุมมือฉัน แล้วยกมือนั้นขึ้นทาบกับชุดนอนที่ฉันใส่ แล้วทันใดนั้นเขาก็ฉีกมันออก!

ใช่ ฉีกมันออก!

พอได้ยินเสียงเสื้อผ้าฉีกขาด ฉันก็ร้องแหวออกมา "ลู่จือสิง คุณช่วยนุ่มนวลหน่อยได้ไหม!"

"ไม่มีทาง!"

เขาตอบโดยไม่คิด พูดจบก็โน้มศีรษะลงเพื่อสานต่อสิ่งที่เริ่มไว้

ฉันรู้สึกว่าแอลกอฮอล์ในร่างกายเหมือนจะออกฤทธิ์อีกครั้ง ร่างกายของฉันร้อนวูบวาบ รู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง

มือของลู่จือสิงเหมือนดั่งไฟที่ไม่ว่าจะสัมผัสที่ใดก็ทำให้เกิดความร้อนรุ่ม

ฉันทนไม่ไหวจนต้องบิดตัวไปมาแล้วส่งเสียงครางในลำคอ "อืม..."

ทันใดนั้นแววตาของลู่จือสิงเป็นประกายลึกซึ้ง และในวินาทีถัดมาเขาก็จัดการถอดกางเกงของฉันออก

เพียงไม่นานร่างกายของฉันก็ปราศจากอาภรณ์ปกปิด

ฉันรู้สึกว่ามันไม่ค่อยแฟร์ที่ยังเห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยดีอยู่ จึงยกมือขึ้นตั้งใจจะถอดเสื้อของเขาออก

"ใจร้อนเหรอ?"

เสียงหัวเราะของเขาดังที่ข้างหู ฉันชะงักมือนิดหนึ่งก่อนจะฉีกเสื้อของเขาจนขาดเพราะความโมโห

ฉันเพิ่งเคยฉีกเสื้อออกเป็นครั้งแรก เสียงกระดุมที่ปริออกทำให้ฉันรู้สึกดีจนอดไม่ได้ที่จะออกแรงเพิ่มขึ้นอีก

แควก... เสื้อเชิ้ตของเขาถูกฉันฉีกจนขาดโดยสมบูรณ์

ลู่จือสิงยกมือขึ้นกอดฉันและดึงเสื้อเชิ้ตขาดๆ ของตัวเองออก

ในวินาทีถัดมาเขาก็จับขาของฉันแยกขาออก แล้วจู่โจมเข้ามาโดยไม่รอให้ฉันตั้งตัว...

"อื้อ..."

ฉันไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอร้องออกมา

เขารุกหนักมาก ร่างของฉันสั่นไหวจนต้องยกมือขึ้นตีเขา "เบาหน่อย!"

"หลอกผมหนีเที่ยวบาร์หรือ? หืม?"

"ฉันเปล่า!"

"อยู่ที่บาร์ได้ดื่มหรือเปล่า?"

"ฉัน... อื้อ..."

เพียงเพราะแอบไปบาร์ คืนนี้ลู่จือสิงจึงทรมานฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกือบสองชั่วโมง

ทั้งที่ฉันอาบน้ำไปแล้วแท้ๆ แต่เขากลับเขาลงโทษฉันจนฉันต้องยอมให้เขาอุ้มฉันกลับเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง

ฉันรู้สึกเมื่อยขาเล็กน้อยหลังจากตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เมื่อนึกถึงความเอาแต่ใจของลู่จือสิงเมื่อคืนนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะคว้าหมอนขึ้นมาฟาดบนใบหน้าของเขาที่ยังหลับอยู่

"ซูยุ่น..."

เขาส่งเสียงอู้อี้ ฉันตกใจเตรียมหนีลงจากเตียง แต่เขากลับเอื้อมมือมาคว้าตัวฉันไว้ก่อน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันก็ตัวสั่นขึ้นมา รีบสารภาพความผิดออกไป "ฉันผิดไปแล้ว แล้วฉันก็เพลียมากด้วย คุณอย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะ"

เขาฮึ่มฮั่มอย่างเย็นชา "ปวดเมื่อยหรือ?"

ฉันรีบพยักหน้าหงึกๆ "ปวดเอวแล้วก็ปวดขาด้วย"

เป้ยเปยหลับอยู่ข้างๆ ฉันยังไม่อยากพูดจาอะไรเพราะยังรู้สึกเศร้ากับการจากลา ตลอดมื้ออาหารฉันกับลู่จือสิงจึงไม่ได้พูดคุยกันมากนัก

เป้ยเปยตื่นขื้นมาอีกทีตอนหนึ่งทุ่มกว่าๆ ตอนที่เรากำลังกินข้าวพอดี กินเสร็จแล้วฉันอยากกลับไปเก็บของและพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำ แต่ลู่จือสิงบอกว่าไม่ต้องรีบและชวนไปเดินเล่น

ฉันพยักหน้ารับและเดินตามเขาออกจากร้านอาหาร

จากร้านอาหารแห่งนี้เดินข้ามถนนไปเส้นหนึ่งก็จะพบจัตุรัสกว้างซึ่งมีผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดสาย

ฉันไม่ค่อยได้พาเป้ยเปยออกมาเดินเล่น มาตอนนี้เขาจึงดูมีความสุขมากที่ได้เห็นเด็กๆ ในจัตุรัส

มีสนามเด็กเล่นเล็กๆ อยู่ในจัตุรัส แต่เพราะตอนนี้มืดแล้วจึงไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย

เป้ยเปยอยากลงมาเดินเอง ลู่จือสิงจึงปล่อยให้เขาเดินตรงกลางระหว่างพวกเรา

"ซูยุ่น"

หลังจากเดินไปได้สักพักจู่ๆ เขาก็เรียกฉัน

ฉันชะงักไปนิดหนึ่ง "มีอะไรหรือ?"

เขาก้มลงมองเป้ยเปยที่กำลังดึงพวกเราไปยังรถบั๊มพ์

"ฉันเคยจินตนาการว่าถ้าวันหนึ่งฉันกับเธอมีลูก เราจะพาลูกออกไปเดินเล่นหลังอาหารเย็นทุกวันเหมือนกับครอบครัวอื่นๆ พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์พวกเราสามคนก็พากันออกไปหาอะไรสนุกๆ ทำข้างนอก ไปเที่ยวด้วยกันบางเป็นครั้งคราว ชีวิตแบบนี้มันดีอย่างที่คิดไว้จริงๆ

ฉันได้แต่ยิ้มโดยไม่ตอบอะไร

"เวลาสามปีที่คุณจากไป ทุกครั้งที่ผมฝัน ผมจะฝันเห็นคุณเดินอยู่กับผู้ชายอื่น เหมือนตอนนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผม”

เขาพูดแล้วหยุดเดินอย่างกะทันหัน มองตรงมาที่ฉัน

ฉันแปลกใจนิดหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออก "ฉันเองไม่ได้อยากรอคุณ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย"

ฉันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ... ฉันลืมเขาไม่ได้ แถมยังปล่อยเขาไปไม่ได้ด้วย

ทว่าขณะที่สนทนากันอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น "ซูยุ่น?"