หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 175

เนื่องจากผมของเขายังชื้นอยู่เพราะเพิ่งสระผมมา พอเขากอดฉันแล้วโน้มศีรษะลงมาแบบนี้ น้ำที่เกาะอยู่บนเส้นผมจึงมากระทบใบหน้าของฉันจนรู้สึกเย็นเยียบ ฉันพยายามผละหนีทว่าเขากลับกอดฉันไว้แน่นขึ้น

ผมสั้นๆ ของเขาทิ่มเข้าที่หน้าของฉัน ทำให้ฉันอึดอัดจนทนไม่ไหวเลยเรียกชื่อเขาไป “ลู่จือสิง!”

เขาทำเสียงฮึมฮัมแต่ยังไม่ยอมปล่อยฉัน

“ซูยุ่น”

เขาโน้มศีรษะลงมาแนบชิดที่ข้างหูแล้วเรียกชื่อฉันด้วยเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า

ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันถึงได้อ่อนปวกเปียกราวกับช็อกโกแลตที่กำลังถูกหลอมละลายด้วยความร้อน

“หือ?”

ฉันส่งเสียงถามเขาเบาๆ โดยไม่พยายามดิ้นหนีอีกแล้ว

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ"

เพียงแค่ได้ยินประโยคสั้นๆ นี้ ขอบตาของฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

ลู่จือสิงประทับจูบลงมา ฉันกะพริบตาปริบๆ และพบว่าตัวเองกำลังร้องไห้

“ซูยุ่น”

เขาเรียกชื่อฉันอีกครั้งขณะที่ปล่อยมือจากฉัน จากนั้นจึงจับฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาแล้วโน้มศีรษะลงมาจูบฉัน

“ลู่จือสิง...”

จูบของเขาค่อนข้างเร่งร้อนและรุนแรงราวกับกำลังแสวงหาอะไรบางอย่าง

ฉันรู้สึกว่าทั่วทั้งตัวเริ่มร้อนผะผ่าวและกอดเขาแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาโน้มตัวลงมาอุ้มฉันขึ้นไป

พอรู้ตัวอีกทีเขาก็อุ้มฉันมาวางลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว

ลู่จือสิงยกมือขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกและโน้มศีรษะลงมาจูบฉันอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

จูบของเขาเป็นเหมือนดั่งไฟที่เมื่อสัมผัสลงมาบนร่างกายของฉัน ก็พลันทำให้รู้สึกร้อนผะผ่าวราวกับกำลังถูกแผดเผา

ภายใต้ร่างกายของฉันคือเตียงที่ฉันเคยนอนมาตลอดหนึ่งปี ด้านบนคือผู้ชายที่ฉันรัก... ในชั่วพริบตาที่เขาเคลื่อนไหวเข้ามา ฉันก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ตลอดคืนนั้นทั้งฉันและลู่จือสิงต่างไร้ซึ่งความยับยั้งชั่งใจโดยสิ้นเชิง มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเราทำกันไปกี่ครั้งกันแน่ จนกระทั่งเราทั้งคู่หมดเรี่ยวแรง เขาจึงโอบกอดฉันไว้แล้วหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชิน แค่เมื่อวานทั้งวันก็เหนื่อยอยู่แล้ว แถมเมื่อคืนนี้ยังต้องสู้รบกับลู่จือสิงอยู่เป็นนาน พอลืมตาขึ้นมาจึงไม่แปลกที่ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองยังนอนไม่พอ

ผ้าม่านที่ถูกดึงปิดสนิททำให้มองเห็นได้เพียงลางๆ เนื่องจากแสงส่องไม่ถึง พอขยับตัว มือที่วางอยู่ที่เอวของฉันก็กระชับแน่นขึ้น ฉันยังไม่ทันพูดอะไร เสียงของลู่จือสิงก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “ยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ”

ฉันเองก็เหนื่อย แต่แค่ตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชิน พอเขาพูดอย่างนั้นจึงหลับตาลงแล้วนอนต่อ

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเก้าโมงกว่าๆ เพราะรู้สึกคันยุบยิบที่ใบหน้า พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป้ยเปยกำลังอุ้มกระต่ายขนปุกปุยพลางเรียกฉัน “มาม่า มาม่า”

“เป้ยเปย เรียกหม่าม้ามาทานอาหารเช้าสิ”

เมื่อได้ยินเสียงของลู่จือสิงฉันจึงโงหัวขึ้นมา แล้วก็พบว่าเขากำลังยืนกอดอกอยู่ข้างประตูพลางมองฉันแล้วหัวเราะ

เป้ยเปยดึงมือฉัน “มาม่า กินข้าว”

ฉันหัวเราะออกมาแล้วโน้มศีรษะลงไปจูบเป้ยเปยหนึ่งที “จ้ะ แม่ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวรีบตามไปนะจ๊ะ”

ลู่จือสิงอยู่บ้านเป็นเพื่อนฉันกับเป้ยเปยมาสองวันก็ต้องกลับไปทำงานต่อ ฉันรู้ว่าช่วงที่ผ่านมาเขาเสียเวลาทำงานมามากพอสมควรแล้ว จึงรีบตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้เขากินก่อนไปทำงาน

ถึงแม้จะเพิ่งลาออกแต่ฉันก็ยังอยากทำงานอยู่ ทว่าช่วงนี้ฉันยังคิดอะไรมากนัก ตั้งใจว่าจะอยู่ดูแลเป้ยเปยก่อนสักระยะหนึ่งค่อยออกไปยื่นใบสมัครเพื่อหางาน

ฉันเล่าแผนการของตัวเองให้ลู่จือสิงฟังระหว่างรับประทานอาหารเช้า แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดชะงัก “คุณไม่อยากอยู่ดูแลเป้ยเปยที่บ้านหรือ”

ฉันรู้ว่าเขากำลังเข้าใจความหมายของฉันผิด จึงรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากอยู่ดูแลเป้ยเปยที่บ้าน หลังเลิกงานหรือวันหยุดฉันก็ยังพอมีเวลา ฉันแค่ไม่อยากละทิ้งการงาน ฉันไม่อยากกลายเป็นแม่บ้านที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย”

“คุณไปทำงานที่เฟิงเหิงก็ได้”

ฉันส่ายหน้า “ไม่เอาแล้ว ฉันอยากหางานด้วยตัวเอง”

ลู่จือสิงเงียบลงทันที และฉันรู้ว่าเขากำลังคิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ฉันโทรกลับไปอีกครั้งแต่ว่าเขาไม่รับสาย

ฉันมองโทรศัพท์ในมือแล้วรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะโกรธมากมายเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้

แต่มันก็เป็นความผิดของฉันที่ไม่พูดให้ชัดเจน

ไม่เมื่อเขาไม่กลับมา ฉันจึงกินข้าวเย็นกับเป้ยเปยเพียงสองคน

ฉันกล่อมเป้ยเปยเข้านอนไปตอนสามทุ่มกว่าๆ ทว่าลู่จือสิงก็ยังไม่กลับ จนฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลุกไปอาบน้ำ

ทันทีที่ฉันอาบน้ำเสร็จออกมา จึงพบว่าลู่จือสิงกลับมาแล้ว

แม้จะอยู่ห่างกันหลายเมตร แต่ฉันก็ยังได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจากตัวเขา

“ทำไมคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้”

พอเห็นเขาเดินโซเซฉันจึงก้าวเข้าไปช่วยพยุง

เขาเงยหน้ามองฉัน ไม่รู้ว่าทำไมภายในดวงตาสีเข้มคู่นั้นจึงดูมีแววของความเสียใจอยู่

ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ “ลู่จือสิง... เมื่อเช้าฉัน...”

“ขอโทษนะ ซูยุ่น”

ฉันยังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ เขาก็เข้ามากอดฉัน

ฉันชะงักไปนิดหนึ่ง กำลังจะอธิบายเรื่องเมื่อเช้า แต่เขากลับพลั่งพรูคำพูดขึ้นมาก่อนว่า “ผมขอโทษ ผมรู้ว่าเมื่อสามปีก่อนผมมันเลว... ผมขอโทษ ผมติดหนี้คำขอโทษคุณมาตลอด ขอโทษนะ ซูยุ่น... คุณกลับมาแล้ว คุณอย่าไปไหนอีกนะ ตกลงไหม”

เขาเอ่ยอย่างเว้าวอนขณะก้มลงมองฉันด้วยนัยน์ตาสีเข้มที่เปล่งประกายระยิบระยับ

“ฉัน... อุ๊ย!”