หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 18

ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ดูเหมือนละครน้ำเน่า อะไรแบบนั้น หรือจะเป็นลู่จือสิงตัวจริง?

ฉันหันกลับไป ก็พบลู่จือสิงยืนอยู่ข้างหลังจริงๆ

ดวงตาคู่หนึ่งมองฉันอย่างลับๆ จนฉันรู้สึกประหม่า พอเห็นว่าริมฝีปากเขาขยับเล็กน้อย ใจฉันก็สั่นตามไปด้วย

ลู่จือสิงเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว และมองถันฮ่าวอวี่อย่างเย็นชา: "หยาวตันตันคงไม่ชอบให้นายมาที่แบบนี้สินะ?

ลู่จือสิงพูดจบ สีหน้าของถันฮ่าวอวี่แลดูอับอายมาก เขามองฉันแล้วเดินจากไปอย่างมีน้ำโห

"คุณน้าเหรอ?"

หลังจากที่ถันฮ่าวอวี่เดินห่างออกไปไกลแล้ว ลู่จือสิงก็หันมามองฉัน ยิ้มเย็นชาใส่

ฉันรู้สึกอับอายมาก: "ประธานลู่ ขอโทษค่ะ ฉันโมโหไปชั่ววูบน่ะค่ะ"

เขายิ้มออกมาอย่างหาได้ยากยิ่ง: "ทำไมเธอไม่ทะเยอทะยานกว่านี้อีกสักหน่อย แล้วเอาความโมโหชั่ววูบมาทำให้เป็นจริงเลยเสียล่ะ?"

ฉันตกใจในคำพูดของเขา: "ประธานลู่ ฉันรู้ค่ะว่าก่อนหน้านี้ฉันคิดอะไรโง่ๆ ไปหน่อย แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจดีแล้วค่ะ เรา.......”

"ดึกแล้ว ผมส่งเธอกลับบ้าน"

ฉันยังพูดไม่ทันจบ สีหน้าเขาก็อึมครึมอีกแล้ว ฉันอึ้งอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธขึ้นมาอีก

อาจจะเห็นว่าฉันไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขาจึงพูดออกมา: "ยืนอึ้งอยู่นั่น หรือจะให้ผมกลับห้องคาราโอเกะไปกับคุณเพื่อบอกผู้จัดการกันล่ะ?"

สติกลับมาทันที ฉันส่ายหัวปฏิเสธ: "ไม่ต้องหรอกคะ ฉันไปบอกเองได้ค่ะ"

ล้อเล่นรึไง ขืนให้ลู่จือสิงไปบอกกับผู้จัดการของฉัน ฉันยังจะได้ทำงานที่บริษัทนี้อยู่อีกเหรอ

"ผมจะรออยู่ตรงประตูทางเข้า"

เขาชำเลืองมองฉันอยู่แว๊บหนึ่งแล้วเดินออกไปในทิศทางตรงข้าม

เดิมทีลู่จื่อสิงบอกอยู่ว่าจะส่งฉันกลับบ้าน แต่พอมาถึงครึ่งทางก็บอกว่าอยากจะกินมื้อดึก ฉันเห็นว่ายังไม่ดึก จึงไม่ได้ปฏิเสธ

ไม่คาดคิดเลยว่า ลู่จื่อสิงจะพาฉันไปทานมื้อดึกที่แผงขายอาหารริมถนน

เมนูอาหารมีขนมหวาน ของทานเล่น แล้วยังมีอาหารปิ้งย่าง ฉันสั่งขนมหวานหนึ่งชามกับปีกไก่ย่างแล้วคืนเมนูกลับไป: "ประธานลู่คะ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณก็ทานของพวกนี้เป็นด้วย"

เขามองฉัน "สิ่งที่คุณไม่คาดคิดยังมีอีกเยอะเลยล่ะ"

พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าลู่จือสิงกำลังจ้องมองฉันอยู่ ดวงตาสีดำดูร้อนแรงราวกับจะแผดเผาฉัน

หัวใจฉันเต้นไม่หยุด จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา: "ประธานลู่คะ อาหารที่นี่อร่อยจริงๆ เลยค่ะ"

เสียงพลุปลุกให้ฉันตื่นจากพะวัง ฉันผลักเขาออก ยิ้มหน้าเหยเก: "ประธานลู่ คุณก็รู้ว่าฉันเป็นเพียง……”

สีหน้าของเขามืดมนและเย็นชาขึ้นมาทันควัน ฉันไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีกแล้ว สายตามองออกไป: "มีคนขอแต่งงานล่ะ"

สีหน้าเขายิ่งดำคล้ำ คราวนี้ฉันไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

เขาเงียบไปตลอดทาง สีหน้าเย็นเฉียบประหนึ่งก้อนน้ำเเข็ง ฉ้ันไม่กล้าพูดอะไรซักคำ

ตอนลงจากรถฉันกะจะกล่าวขอบคุณเขาที่ช่วยกู้สถานการณ์ในคืนนี้ให้ แต่เขาเหยียบคันเร่งขับผ่านหน้าฉันไป

ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดนั้นของลู่จือสิงตลอดทั้งคืน จนรุ่งสางถึงจะนอนหลับลงได้

หลังจากวันนั้นฉันกับลู่จือสิงก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เห็นๆ อยู่ว่าทั้งสองคนอยู่บริษัทเดียวกัน แต่ฉันอยู่ชั้น 6 ส่วนเขาอยู่ชั้น 26 ในความเป็นจริงนอกจากจะจงใจนัดกัน พวกเขาก็ไม่น่าจะบังเอิญเจอกันได้

คืนนี้ต้องมาทำโอทีอีกคืน เพิ่งจะตรวจสอบเลย์เอาวท์กับลูกค้าเสร็จ ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว

ฉันเพิ่งจะเดินออกจากประตูก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน จึงรีบนั่งลงข้างๆ แล้วอาเจียน แต่กลับไม่มีอะไรออกมา

ฉันคิดว่าน่าจะเกิดจากกระเพาะลำไส้ไม่ดีเลยไม่ได้ไปสนใจ จนกระทั่ง 2-3 วันต่อมาฉันไปได้ยินเพื่อนร่วมงานคุยกันในห้องน้ำเกี่ยวกับประจำเดือนเข้า จึงนึกขึ้นมาได้ว่าประจำเดือนเลทไปหลายวันแล้วก็ยังไม่มา อีกอย่างคืนวันที่ฉันยืมเงินลู่จือสิงฉันไม่ได้เตรียมพร้อมอะไร แล้วตอนนั้นก็ไม่ได้ทานยาคุมกำเนิดด้วย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ฉันก็ตกใจมาก จึงรีบหยิบที่ตรวจครรภ์ที่เคยซื้อเอาไว้ออกมาจากในกระเป๋าเพื่อทำการทดสอบทันที