หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 187

เขาส่ายหัว:“วันนี้พวกเราไม่กลับ”

“แล้วเป้ยเปย——”

ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันอยากจะถามอะไร ไม่ต้องรอให้ฉันพูดจบ เขาก็ปลอบโยนฉันด้วยสายตา:“เธอไม่ต้องกังวล เป้ยเปยมีคนดูแลอยู่ ตอนนี้เขาน่าจะหลับแล้วล่ะ ค่ำคืนนี้ในโลกมีแค่เราสองคน”

ขณะที่พูดเขาก็มองฉันอย่างมีเลศนัย

เมื่อเขามองมาฉันก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ใบหน้าของฉันที่เย็นก็ร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง

ต่อมาลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไร และฉันก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

นึกถึงการขอแต่งงานเมื่อตะกี้ และสายตาของลู่จือสิงที่มองมาที่ฉัน ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นตึกตักตึกตักไม่หยุดเลย

ฉันก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบกว่า แน่น่อนว่ารู้ว่าโลกที่มีแค่เราสองคนที่ลู่จือสิงพูดคืออะไร

แต่คิดไปคิดมาฉันก็ยังเขินๆอยู่

ลู่จือสิงหันกลับมามองฉัน:“ลงจากรถได้แล้วคุณหญิงลู่”

ฉันกัดริมฝีปากเบาๆ ยกขาขึ้นและออกจากรถ

ทันทีที่ฉันปิดประตูรถก็เห็นลู่จือสิงยืนอยู่ข้างๆและมองมาที่ฉัน

เมื่อเขามองมาฉันก็รู้สึกร้อนรุ่ม พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าที่นี่เป็นโรงแรม

เขายื่นมือมาจูงมือฉัน นิ้วมือฉันขยับ รู้สึกใจสั่นสะท้าน

“คุณชายลู่”

ทันทีที่พวกเราสองคนเดินเข้าไปในโรงแรมก็มีคนมานำทาง

ดูเหมือนว่าคืนนี้ลู่จือสิงได้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว

ระหว่างทางเราทั้งคู่ไม่ได้พูดกัน มีเพียงรอยเท้าสามรอยบนพรม

ซักพักฉันก็รู้สึกเหมือนเหยียบหัวใจตัวเอง

และก็ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว พนักงานที่นำทางมาหยุดและหันกลับมามองที่ฉันและลู่จือสิง:“ถึงแล้วค่ะคุณลู่”

ลู่จือสิงพยักหน้า แล้วพนักงานก็เดินไป

ฉันมองดูลู่จือสิงหยิบคีการ์ดห้องออกมาและเปิดประตู เสียง“ปี๊บ”นั่น ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อ

“ไม่เข้ามาหรอ?”

ฉันได้ยินเสียงลู่จือสิงพูดก็เงยหน้าขึ้น และพบว่าเขาเดินเข้าไปข้างในสองเมตรแล้ว

ฉันเม้มริมฝีปาก รู้สึกเหมือนตัวเองจ้าเล่ห์เล็กน้อย พวกเขาสองคนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ตอนนี้จึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา

คิดอย่างนี้แล้วฉันก็ดูดีขึ้นมาก ยกขาขึ้นและเดินตามเขาเข้าไป

ฉันเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อฉันเห็นของตกแต่งในห้องนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหดตัวลง

เห็นได้ชัดว่าการตกแต่งหลักๆของห้องนี้ ทุกอย่างในห้องจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับคู่รัก

ลู่จือสิงสงบสติอารมณ์ถอดเสื้อนอกออกแล้วหันกลับมามองฉัน:“อาบน้ำไหม?”

“คุณอาบก่อนเลย!”

ฉันต้องใช้เวลาในการเก็บอารมณ์ตอนนี้ สิ่งของที่อยู่ในห้องนี้ ทำให้ฉันต้องหน้าแดงหูแดง

โชคดีที่ลู่จือสิงไม่ได้บังคับฉัน เขาพยักหน้าและก็เข้าไปในห้องน้ำ

ในเวลานี้ฉันพบว่าแม้แต่ห้องน้ำก็ออกแบบมาเป็นพิเศษ คนที่อยู่ด้านนอกสามารถมองเห็นคนที่ยื่นอยู่ด้านในได้ชัดเจน

ฉันเดินออกไปโดยไม่รู้ตัวและดึงประตู แต่พบว่าประตูถูกล็อคและฉันไม่สามารถเปิดได้

ฉันหันกลับไปมองของตกแต่งในห้อง จริงๆฉันแค่อยากออกไปจากห้องนี้!

แต่ฉันยังไม่ทันได้ออกไปจากห้องนี้ได้ ลู่จือสิงก็อาบน้ำเสร็จและออกมาแล้ว

“ซูซู”

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว และมองเธอด้วยหางตาอยู่ไม่ไกล

แม้ว่าฉันกับลู่จือสิงพวกเราจะทำแบบนี้กันมาหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่เคยอาบน้ำต่อหน้าเขาอย่างนี้

คิดถึงตอนที่เขากำลังมองฉันอาบน้ำจากด้านหลัง การเคลื่อนไหวของฉันก็แข็งทื่อ

แต่ฉันก็รู้ว่าถ้าฉันไม่ขยับอีกต่อไป ไม่แน่เขาอาจจะเข้ามาช่วยฉันได้ในไม่ช้า

ไม่สนว่าจะเป็นยังไง ยังไงคืนนี้ก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

หลังจากกัดฟันแล้ว ฉันก็หันกลับมาและเริ่มถอดเสื้อผ้า

ลู่จือสิงที่อยู่ด้านหลังมองเห็นได้อย่างชัดเจน ฉันทำได้แค่สะกดจิตตัวเองให้แกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไร

ปกติฉันอาบน้ำเร็วที่สุดก็ประมาณสิบนาที แต่ครั้งนี้เป็นเพราะลู่จือสิงมองดูอยู่ ฉันจึงใช้เวลาอาบน้ำแค่ไม่ถึงห้านาที

ฉันเพิ่งจะนุ่งผ้าเช็ดตัว จู่ๆก็มีผิวเนื้ออุ่นๆเข้ามาแนบชิดหลัง

ไม่รู้ว่าลู่จือสิงเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่รู้ตัวเลย:“คุณปล่อยฉันนะ ฉัน——อา คุณทำอะไร!”

เขายื่นมือออกมาและถอดผ้าเช็ดตัวที่ตัวฉันออก ฉันก็ยื่นมือไปจับมันไว้โดยที่ไม่รู้ตัว แต่แรงของฉันจะสู้แรงของเขาได้ยังไง ไม่ถึงสองวินาที เขาก็ดึงผ้าขนหนูออกจากตัวฉัน

ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แต่เขาแข็งแรงมาก ฉันสู้แรงของเขาไม่ได้อีกแล้ว

ในวินาทีถัดมา เขาก็โยนผ้าเช็ดตัวลงบนตัวของฉัน ที่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย

“อาบน้ำเร็วขนาดนี้ อาบสะอาดรึเปล่า?”

เขาก้มหัวลง แล้วน้ำเสียงต่ำๆก็ดังขึ้นมาที่ข้างหูฉัน ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงหึ่งหึ่งที่หู

วินาทีต่อมา ฉันรู้สึกว่าเขาผ่อนคลาย อย่างไรก็ตามตอนที่เขาแนบชิดเขามา บนตัวเขาก็ไม่มีอะไรเลย

น้ำจากฝักบัวบนหัวของฉันเริ่มตกลงมา และจูบของลู่จือสิงก็เริ่มไล่ลงมาเช่นกัน แต่จูบของเขามันชัดเจนเกินไปจนฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว

มือของเขาค่อยๆลดลงจากหน้าอกของฉันทีละนิด บนตัวฉันไม่มีอะไรอยู่เลย เปิดทางให้เขาทำอะไรได้สะดวก ไม่ถึงชั่วขณะ มือของเขาก็ลงมาถึงที่ตัวของฉันแล้ว

“ลู่——อ่า!”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้