เขาส่ายหัว:“วันนี้พวกเราไม่กลับ”
“แล้วเป้ยเปย——”
ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันอยากจะถามอะไร ไม่ต้องรอให้ฉันพูดจบ เขาก็ปลอบโยนฉันด้วยสายตา:“เธอไม่ต้องกังวล เป้ยเปยมีคนดูแลอยู่ ตอนนี้เขาน่าจะหลับแล้วล่ะ ค่ำคืนนี้ในโลกมีแค่เราสองคน”
ขณะที่พูดเขาก็มองฉันอย่างมีเลศนัย
เมื่อเขามองมาฉันก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ใบหน้าของฉันที่เย็นก็ร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง
ต่อมาลู่จือสิงไม่ได้พูดอะไร และฉันก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
นึกถึงการขอแต่งงานเมื่อตะกี้ และสายตาของลู่จือสิงที่มองมาที่ฉัน ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นตึกตักตึกตักไม่หยุดเลย
ฉันก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุสิบกว่า แน่น่อนว่ารู้ว่าโลกที่มีแค่เราสองคนที่ลู่จือสิงพูดคืออะไร
แต่คิดไปคิดมาฉันก็ยังเขินๆอยู่
ลู่จือสิงหันกลับมามองฉัน:“ลงจากรถได้แล้วคุณหญิงลู่”
ฉันกัดริมฝีปากเบาๆ ยกขาขึ้นและออกจากรถ
ทันทีที่ฉันปิดประตูรถก็เห็นลู่จือสิงยืนอยู่ข้างๆและมองมาที่ฉัน
เมื่อเขามองมาฉันก็รู้สึกร้อนรุ่ม พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าที่นี่เป็นโรงแรม
เขายื่นมือมาจูงมือฉัน นิ้วมือฉันขยับ รู้สึกใจสั่นสะท้าน
“คุณชายลู่”
ทันทีที่พวกเราสองคนเดินเข้าไปในโรงแรมก็มีคนมานำทาง
ดูเหมือนว่าคืนนี้ลู่จือสิงได้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
ระหว่างทางเราทั้งคู่ไม่ได้พูดกัน มีเพียงรอยเท้าสามรอยบนพรม
ซักพักฉันก็รู้สึกเหมือนเหยียบหัวใจตัวเอง
และก็ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว พนักงานที่นำทางมาหยุดและหันกลับมามองที่ฉันและลู่จือสิง:“ถึงแล้วค่ะคุณลู่”
ลู่จือสิงพยักหน้า แล้วพนักงานก็เดินไป
ฉันมองดูลู่จือสิงหยิบคีการ์ดห้องออกมาและเปิดประตู เสียง“ปี๊บ”นั่น ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อ
“ไม่เข้ามาหรอ?”
ฉันได้ยินเสียงลู่จือสิงพูดก็เงยหน้าขึ้น และพบว่าเขาเดินเข้าไปข้างในสองเมตรแล้ว
ฉันเม้มริมฝีปาก รู้สึกเหมือนตัวเองจ้าเล่ห์เล็กน้อย พวกเขาสองคนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ตอนนี้จึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา
คิดอย่างนี้แล้วฉันก็ดูดีขึ้นมาก ยกขาขึ้นและเดินตามเขาเข้าไป
ฉันเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อฉันเห็นของตกแต่งในห้องนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหดตัวลง
เห็นได้ชัดว่าการตกแต่งหลักๆของห้องนี้ ทุกอย่างในห้องจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับคู่รัก
ลู่จือสิงสงบสติอารมณ์ถอดเสื้อนอกออกแล้วหันกลับมามองฉัน:“อาบน้ำไหม?”
“คุณอาบก่อนเลย!”
ฉันต้องใช้เวลาในการเก็บอารมณ์ตอนนี้ สิ่งของที่อยู่ในห้องนี้ ทำให้ฉันต้องหน้าแดงหูแดง
โชคดีที่ลู่จือสิงไม่ได้บังคับฉัน เขาพยักหน้าและก็เข้าไปในห้องน้ำ
ในเวลานี้ฉันพบว่าแม้แต่ห้องน้ำก็ออกแบบมาเป็นพิเศษ คนที่อยู่ด้านนอกสามารถมองเห็นคนที่ยื่นอยู่ด้านในได้ชัดเจน
ฉันเดินออกไปโดยไม่รู้ตัวและดึงประตู แต่พบว่าประตูถูกล็อคและฉันไม่สามารถเปิดได้
ฉันหันกลับไปมองของตกแต่งในห้อง จริงๆฉันแค่อยากออกไปจากห้องนี้!
แต่ฉันยังไม่ทันได้ออกไปจากห้องนี้ได้ ลู่จือสิงก็อาบน้ำเสร็จและออกมาแล้ว
“ซูซู”
เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว และมองเธอด้วยหางตาอยู่ไม่ไกล
แม้ว่าฉันกับลู่จือสิงพวกเราจะทำแบบนี้กันมาหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่เคยอาบน้ำต่อหน้าเขาอย่างนี้
คิดถึงตอนที่เขากำลังมองฉันอาบน้ำจากด้านหลัง การเคลื่อนไหวของฉันก็แข็งทื่อ
แต่ฉันก็รู้ว่าถ้าฉันไม่ขยับอีกต่อไป ไม่แน่เขาอาจจะเข้ามาช่วยฉันได้ในไม่ช้า
ไม่สนว่าจะเป็นยังไง ยังไงคืนนี้ก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
หลังจากกัดฟันแล้ว ฉันก็หันกลับมาและเริ่มถอดเสื้อผ้า
ลู่จือสิงที่อยู่ด้านหลังมองเห็นได้อย่างชัดเจน ฉันทำได้แค่สะกดจิตตัวเองให้แกล้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไร
ปกติฉันอาบน้ำเร็วที่สุดก็ประมาณสิบนาที แต่ครั้งนี้เป็นเพราะลู่จือสิงมองดูอยู่ ฉันจึงใช้เวลาอาบน้ำแค่ไม่ถึงห้านาที
ฉันเพิ่งจะนุ่งผ้าเช็ดตัว จู่ๆก็มีผิวเนื้ออุ่นๆเข้ามาแนบชิดหลัง
ไม่รู้ว่าลู่จือสิงเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่รู้ตัวเลย:“คุณปล่อยฉันนะ ฉัน——อา คุณทำอะไร!”
เขายื่นมือออกมาและถอดผ้าเช็ดตัวที่ตัวฉันออก ฉันก็ยื่นมือไปจับมันไว้โดยที่ไม่รู้ตัว แต่แรงของฉันจะสู้แรงของเขาได้ยังไง ไม่ถึงสองวินาที เขาก็ดึงผ้าขนหนูออกจากตัวฉัน
ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แต่เขาแข็งแรงมาก ฉันสู้แรงของเขาไม่ได้อีกแล้ว
ในวินาทีถัดมา เขาก็โยนผ้าเช็ดตัวลงบนตัวของฉัน ที่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย
“อาบน้ำเร็วขนาดนี้ อาบสะอาดรึเปล่า?”
เขาก้มหัวลง แล้วน้ำเสียงต่ำๆก็ดังขึ้นมาที่ข้างหูฉัน ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงหึ่งหึ่งที่หู
วินาทีต่อมา ฉันรู้สึกว่าเขาผ่อนคลาย อย่างไรก็ตามตอนที่เขาแนบชิดเขามา บนตัวเขาก็ไม่มีอะไรเลย
น้ำจากฝักบัวบนหัวของฉันเริ่มตกลงมา และจูบของลู่จือสิงก็เริ่มไล่ลงมาเช่นกัน แต่จูบของเขามันชัดเจนเกินไปจนฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว
มือของเขาค่อยๆลดลงจากหน้าอกของฉันทีละนิด บนตัวฉันไม่มีอะไรอยู่เลย เปิดทางให้เขาทำอะไรได้สะดวก ไม่ถึงชั่วขณะ มือของเขาก็ลงมาถึงที่ตัวของฉันแล้ว
“ลู่——อ่า!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้