หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 188

ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลู่จือสิงจะเริ่มแบบนี้ ฉันดึงมือเขาเข้ามาโดยไม่รู้ตัว และเขาก็พูดข้างหูฉันอย่างไม่มียางอายว่า：“ฉันช่วยเธออาบนะ เมียจ๋า”

เสียงที่แผ่วเบาที่นุ่มนวลของเขา และลมหายใจอุ่นๆกระทบหูของฉัน เดิมที่ฉันก็ถูกคลุมไปด้วยเมฆหมอกจากน้ำอุ่นอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในตอนนี้เลย ขาทั้งสองข้างของฉันอ่อนลง เขาก็กักตัวฉันทันที และจับมือฉันไปไว้ที่กำแพงด้านข้าง ：“กางออก”

“ฉันไม่——อ่า！”

เขาไม่ให้โอกาสฉันเลยสักนิด และเข้ามาโดยไม่หยุดพัก

ท่วงท่านี้ทำให้ฉันถูกข้าศึกยึดครองได้ทันที หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ดุดันขึ้น ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันว่างเปล่าและสั่นไปทั้งตัว

“ทำไมเร็วจัง？”

เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นข้างหูของฉัน และฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ทั้งเขินอายและโกรธจึงยกมือขึ้นจับเขา แต่ความไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงนั้น ทำให้ตกอยู่ภายใต้ตัวของลู่จือสิง น้ำเสียงพูดเป็นการหยุดเขา หรือเป็นการกระตุ้นเขากันแน่เนี่ย

ลูุ่จือสิงดึงมือของฉันไว้ และการเคลื่อนไหวนั้นก็ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะชนกำแพง

เขาเอามือมาขวางตรงหน้าฉัน สักพักเขาก็หยุดแล้วกอดฉัน

พักสักเดี๋ยว แล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวมาพันฉันแล้วจะอุ้มออกไป

ฉันไม่เชื่อว่าลู่จือสิงจะปล่อยฉันไปเร็วขนาดนี้ ตอนที่เขาอุ้มฉันขึ้นมา ฉันตกใจและผลักเขาออก：“คุณปล่อยฉัันลงนะ！”

“เดี๋ยวก่อน”

เขาเดินไปสองสามก้าวจากนั้นก็หยุด ก้มลงมามองที่ฉันแล้วยิ้ม：“ซูซู ตอนนี้ฉันจะวางเธอลงแล้วนะ”

เขามองจนฉันขนลุกไปทั้งตัว ฉันไม่ได้สังเกตทางด้านหลัง จนกระทั่งฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังเย็นๆ และพบว่าเขาอุ้มฉันมานั่งที่เก้าอี้พิเศษตรงหน้าเขา

ฉันเพียงแค่มองไปที่มันและใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว

ฉันรีบลุกขึ้น แต่ไม่ทันที่จะก้าวออกไป ลู่จือสิงก็กดฉันไว้ “จะไปไหน？”

“คุณ คุณปล่อยฉันไปนะ”

“ซูซู แต่ว่าเก้าอี้นี้ดีนะ”

เขายิ้มไปพลางจูบฉันไปพลาง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองแช่อยู่ในน้ำอุ่น ไม่รู้ว่าทำไมมือที่ดันเขาไว้ยิ่งนานยิ่งอ่อนแรงลง

“อ้าออก”

ฉันตอนนั้นสับสน ลู่จือสิงบอกให้ทำอย่างไร ฉันก็ทำยังอย่างนั้น

เมื่อฉันเห็นเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ก็รู้ว่าคืนนี้ไม่ได้ผ่านไปง่ายๆแน่ๆ คิดไม่ถึงว่าเช้าวันรุ่งขึ้นฉันจะลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหว

โชคดีที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ฉันไม่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน ไม่อยากนั้นฉันคงอยากจะตบลู่จือสิงให้ตายเลยจริงๆ

เมื่อคืนฉันเหนื่อยมาก ฉันลืมตาขึ้นมามองเวลาแล้วก็รีบนอนต่อในทันที

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งลู่จือสิงก็ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ฉันลุกขึ้นนั่ง และเห็นเก้าอี้ที่ทรมานฉันจนเหนื่อยมากเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว

“ตื่น？”

ตอนนี้ลู่จือสิงเข้ามาพร้อมอาหารเช้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้ฉันยกมือโยนหมอนไปไว้ข้างๆ

เมื่อคืนฉันขอร้องเขาตั้งหลายรอบ ทุกรอบก็จะบอกว่าสุดท้ายแล้ว ครั้งสุดท้ายแล้ว ผลสรุปคือรอบสุดท้ายอีกหลายๆรอบ

เมื่อคืนเขาคุกคามฉันไปห้ารอบ สำหรับเขาหกรอบ แต่สำหรับฉันมันเกินหกรอบ

พอนึกถึงเมื่อคืนฉันก็ไม่รู้จะอยู่ในห้องนี้ยังไงเลย：“เราจะกลับกันเมื่อไหร่？”

เขาถืออาหารเช้าเข้ามา วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง：“รีบไปไหน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์

ฉันรู้ว่าเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อ

ลู่จือสิงดูเหมือนจะมองเห็นความคิดของฉันออก และส่งอาหารเช้าให้ฉัน：“ไม่ต้องรีบ กินอาหารเช้าก่อนแล้วก็กลับ”

ฉันเหลือบมองและหยิบอาหารเช้ามามองแล้วมองอีก

เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ฉันตื่นขึ้นมาก็คิดถึงเป้ยเปย

ในตอนที่ฉันกับลู่จือสิงกลับไปถึงก็ได้ยินเสียงเป้ยเปยหัวเราะ ป้าจ้าวกำลังเล่นเป็นเพื่อนเป้ยเปยอยู่

พอเห็นฉันก็รีบวางของเล่นในมือแล้วมากอด

หนึ่งวันที่ไม่ได้เห็นลูก ฉันก็รีบอุ้มเป้ยเปยขึ้นมา：“เป้ยเปย คิดถึงแม่ไหม？”

“คิดถึง”

อีกไม่ถึงสามเดือนเป้ยเปยก็จะอายุสองขวบแล้ว เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามปีผ่านไปแล้ว

ฉันรู้ว่าเมื่อคืนป้าจ้าวเป็นคนดูแลเป้ยเปย ฉันเลยรีบขอบคุณป้าจ้าว

ฉันกับลู่จือสิงกลับมาแล้ว ก็ไม่ต้องป้าจ้าวอยู่แล้ว

“คุณแม่ คุณกับคุณพ่อเมื่อคืนไม่ได้กลับมาบ้าน”

ฉันกำลังดื่มน้ำอยู่ จู่ๆเป้ยเปยก็ถามฉัน ลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูซะอย่างนั้น

ฉันเหลือมองไปที่เขา “ขอโทษนะเป้ยเปย เมื่อคืนพ่อกับแม่มีเรื่องต้องไปทำ”

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ยังมีเรื่องต้องทำไหม？”

เมื่อได้ยินที่เป้ยเปยตอบฉันก็ถึงกับสำลักน้ำ ฉันกำลังจะพูด แต่ลู่จือสิงที่ไม่มียางอายคนนั้นก็พูดขึ้นมาก่อน：“มีเรื่องต้องทำ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เป้ยเปยเป็นเด็กดีนอนหลับง่ายได้ไหม？”

“ลู่จือสิง คุณพูดมั่วซั่วอะไรน่ะ！”

“ฉันไม่ได้พูดมั่วซั่วนะ”

เขามองมาที่ฉันและยักไหล่ทำเป็นไร้เดียงสา

ฉันยังคิดอยากจะบอกเป้ยเปยถึงสิ่งที่ลู่จือสิงพูด แต่เป้ยเปยเงยหน้ามองมาที่ฉัน：“เป็นเรื่องสำคัญมากเลยหรอ？”