หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 194
ฉันมองไปที่ลู่จือสิงกับชวี่ชิงหนานที่กำลังพูดกันไปพูดกันมา ก็เลยนั่งตักอาหารให้เป้ยเปยข้างๆ
ชวี่ชิงหนานสีหน้าเรียบๆมาตลอด แต่ลู่จือสิงพอคุยกันจะเสร็จสีหน้าก็ตึงไปเลย
“เป้ยเปย มาหาแม่มา”
ฉันเห็นเป้ยเปยอยากกินของ ก็เลยให้ชวี่ชิงหนานอุ้มเป้ยเปยมาให้ฉัน
ลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆกลับยื่นมือมา”มาหาพ่อมา เป้ยเปย”
ฉันเอียงหัวไปมองเขา เขากำลังพูดด้วยสีหน้าที่ตึงสุดๆ
ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “เป้ยเปย”
“มะม๊า”
เป้ยเปยยื่นมือมาทางฉัน ฉันอุ้มเป้ยเปยมาจากมือชวี่ชิงหนาน ลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆหน้าเขียวทันที
ฉันมองไปสักพัก ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย
ใครให้เขาปิดบังเรื่องเขากับหลินม้งซาละ ทำให้ฉันคิดมาก ฉันก็จะไม่ปล่อให้เขาอยู่อย่างสงบ
“เป้ยเปยติดเธอเหมือนเดิมเลยนะ”
ชวี่ชิงหนานเห็นฉันยิ้ม เขาก็ยิ้มตาม เขาคีบผักมาใส่ในถ้วยฉัน ฉันบอกขอบคุณเบาๆ
ฉันกำลังจะคีบผักไปกิน มีตะเกียบจากข้างๆกลับคีบผักไปกระทันหัน
ฉันมองไปที่ลู่จือสิง สีหน้าเหวอทันที่”ทำอะไรของนาย?”
“ฉันลองว่าอร่อยไหม อาหารจานนี้ไม่ได้อร่อยทุกที่”
“งั้นนายไม่คีบกินที่จานเองละ”
ไม่เคยเห็นคนที่สมองเด็กขนาดนี้มาก่อน ไม่อยากเดาเลยสีหน้าเขาจะเป็นยังไง ตอนที่ชวี่ชิงหนานบอกสัมพันธ์ฉันกับเขาให้ฟัง
“มันร้อน”
เถียงเก่ง ฉันไม่อยากคุยกับเขา
ละสายตา หันไปเห็นชวี่ชิงหนานพอดี เขามองฉันเเล้วขมิบตาใส่
ฉันยักไหล่แล้วพูดกับเขายิ้มๆว่า ”ช่วงนี้งานไม่ค่อยยุ่งแล้วใช่ไหม”
“อืม แต่ว่าอีกไม่กี่วันมีงานต้องทำ ต้องออกนอกประเทศ ”
ฉันพยักหน้า ช่วงปีนี้ชวี่ชิงหนานยุ่งกับงานมากจริงๆ
ฉันกับเขาคุยกันอยู่ เสียงโทรศัพท์ลู่จือสิงกลับดังขึ้นมากระทันหัน
เขาดึงฉัน”ฉันไปรับโทรศัพท์”
ฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว”นายก็ไปรับสิ”
แค่รับโทรศัพท์ยังต้องบอกฉัน เด็กอายุสามขวบหรอ?
อะไรที่ควรพูดก็ไม่พูด อะไรที่ไม่ควรพูดก็มาพูด
“เธอแกล้งเขาขนาดนี้ ไม่กลัวเขาโกรธหรือไง”
พอเขาพึ่งออกไป ชวี่ชิงหนานก็ถามฉัน
ฉันก็โกรธอยู่”จะโกรธก็โกรธไปเหอะ ยังไงแล้วก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรส”
ฉันยังโกรธเขาอยู่เลย เขายังกล้ามาโกรธฉันหรอ?
ชวี่ชิงหนานมองฉันแล้วส่ายหัวไปมา”อย่าทำเกินไปละ ฉันเห็นเขาใส่ใจเธอมากเลยนะ”
พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกลำบากใจทันที”ฉันรู้หน่าา”
ฉันรู้จริงๆ และฉันก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะกับเขา แค่อยากจะแกล้งเขา ระบายอารมณ์ข้างในสักหน่อยเอง
เรื่องของหลินเมิ่งเซียเขาไม่พูดกับฉันตามตรง และตอนนี้ฉันก็ไม่อยากจะพูดความสัมพันธ์ฉันระหว่างชวี่ชิงหนานให้เขาฟังด้วย
พอคิดแบบนี้แล้ว ฉันถามเขาทันที “พี่จะพูดเรื่องนั้นให้เขาเมื่อไหร่?”
“เดิมฉันคิดว่าจะคุยกับเขาคืนนี้ แต่ดูไปแล้วเธอ......”
ดีที่รู้ใจฉัน รู้ว่าฉันไม่อยากพูดวันนี้
“ฉันพูดกับเขาเองดีกว่า”
ยังไงวันนี้ฉันจะไม่บอกให้ลู่จือสิงโดยเด็ดขาดแน่นอน รอให้เขาพูดเรื่องหลินม้งซาก่อนแล้วค่อยบอกให้เขา
ฉันยิ้มแห้งๆ”ฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกนาย แล้วนายละ เคยแคร์ความรู้สึกฉันบ้างไหม!?”
“หมายความอะไร”
เขาเอามือมาจับมือฉันไว้กระทันหัน ดันฉันไปอยู่ระหว่างกำแพงกับเขา
คืนนี้อารมณ์ก็ไม่ดี เดิมอาการของเขาที่มีต่อหลินเมิ่งเซียก็ทำให้ฉันไม่สบายใจอยู่ ตอนนี้ยังเข้าใจผิดระหว่างฉันกับชวี่ชิงหนานอีก ยิ่งทำให้ฉันโกรธไปใหญ่
“หมายความว่ายังไง ? ฉันเคยบอกกับนายก่อนหน้านั้นแล้ว ฉันกับชวี่ชิงหนานเราไม่มีอะไรกัน แล้วนายละ ไม่เคยเชื่อฉันเลย!”
“เธออยากให้ฉันเชื่อเธอ เธอก็ทำให้ฉันเห็นว่าเธอกับมันไม่มีอะไรกันสิ! ”
ฉันนึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดมันออกแากได้ไง โกรธจนสั่นไปทั้งตัว “ฉันกับเขามีอะไร นายก็พูดมาสิ?”
“เธอทำแบบนั้นกับเขาต่อหน้าฉัน เธอเคยแคร์ความรู้สึกฉันหรอ? ฉันคือสามีตามหลักของเธอ มัน.......”
“เพียะ”
ฉันไม่คิดว่าจะตบเขา แต่เขาทำเกินไป
ถึงแม้ว่าฉันปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับชวี่ชิงหนาน แต่ว่าฉันกับชวี่ชิงหนานนอกจากจะพูดกันสนิทสนมแล้ว ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวอะไรกันเลย เขากลับพูดเหมือนฉันทำอะไรที่มันไม่รู้จักอายลงไป
เงยหน้าไปมองเขาแล้วฉันก็กลับห้องไปเลย ไม่รอให้เขาตามมา ฉันก็ล็อกประตูห้องทันที
ฉันไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้วจริงๆ ฉันกลัวยิ่งคุยยิ่งไปกันใหญ่
เขาคิดไปเองแบบนี้ตลอด ไม่เชื่อใจฉัน ดังนั้นเลยไม่พูดความจริงเกี่ยวกับหลินเมิ่งเซียให้ฉันฟัง และยังเดาความสัมพันธ์ฉันกับชวี่ชิงหนานไปไกลอีก ขนาดฉันกับเพื่อนเขา เขายังหึงเลย ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีกแล้ว!
สามีภรรยาเป็นคนที่ไกลชิดกันที่สุด แต่ฉันกับเขาฉันกลับไม่ได้รับความเชื่อใจจากเขาเลยสักนิด
ความสัมพันธ์แบบนี้มันทำให้ฉันเหนื่อย ฉันรู้สึกโชคดีที่แค่ตกลงแต่งงานกับเขา แต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน!
ไม่งั้นละก็ ระหว่างฉันกับเขา ไม่ช้าก็จะเลิกกัน
ฉันนอนไม่สนิดทั้งคืน พอวันต่อมานาฬิกาปลูก ฉันลุกอยานิดหนึ่ง
พอเห็นเวลา เมื่อวันฉันทะเลาะกับลู่จือสิง รู้ว่าไม่มีทางจะให้เขาไปส่งฉันไปทำงาน พอจัดการแต่งตัวเสร็จก็ออกจากบ้านไปทำงานเลย
พอเปิดประตู ก็เจอกับลู่จือสิง ฉันมองเขาไปแวบเดียว ก็ยกขาออกไปเลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้