หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 205

ฉันยื่นมือออกไปตีเขาเบาๆ “ฉันแค่ออกไปดูงานนอกสถานที่เท่านั้นเอง ไม่ได้ออกนอกประเทศ ลู่จือสิงคุณไม่ต้องทำเป็นไร้เดียงสาขนาดนั้น”

เขาก็ไม่ปล่อยมือ “คุณออกไปดูงานนอกสถานที่ครั้งนี้ค่อนข้างจะนานนะ ภรรยา ”

ผู้ชายคนนี้ ดีด้วยนิดหน่อยก็ไม่รู้สึกเกรงใจ ฉันรู้สึกเสียใจภายหลังที่คืนดีกับเขาเร็วเกินไป ควรจะทิ้งเขาไว้สักสองสามวัน

“อย่าก่อเรื่องวุ่นมาย พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันก็ไปสนามบินแล้ว

“อืม”

เขาพูดเช่นนี้ แต่ทว่ามือก็ไม่ปล่อย ศีรษะกดลงมาบนบ่าของฉัน เส้นผมสั้นนั้นทิ่มแทงมาที่บนใบหน้าของฉัน

ฉันรู้สึกจั๊กจี้ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปผลักศีรษะของเขา “คุณอย่า——อ่ะ!”

กำลังพูดอยู่ ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเขาก็นำฉันกอดขึ้นมา ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว เกือบจะหล่นตกลงไปด้านหลัง

มือรีบจับคอของเขาเอาไว้ ผลลัพธ์คือเป็นไปอย่างที่ลู่จือสิงต้องการ

เขาอุ้มฉันก้าวเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงบนเตียง ฉันรู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร รีบยกมือดึงเขาไว้ “ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉัน——อุ๊บ!”

เขาไม่ได้ให้โอกาสฉัน กดจูบลงมา ใช้มือดึงเสื้อผ้าของฉันและถอดชุดนอนบนตัวฉันออกมา

“ลู่จือสิง คุณอย่า——อืม!”

ฉันนอนหลับตอนกลางคืนไม่ใส่ชุดชั้นใน แต่คิดไม่ถึงว่า จะสะดวกกับลู่จือสิง

เขาก้มหน้าลงมาจูบทรวงอกของฉัน ฉันถูกเขากัดเบาเบา รู้สึกว่าท่วมตัวจั๊กจี้

“ฉัน”

ฉันยังอยากที่จะต่อต้าน แต่ทว่าเขาจับมือของฉันกดไว้เหนือศีรษะ มืออีกข้างก็ดึงกางเกงของฉัน

“คุณต้องออกไปดูงานนอกสถานที่ตั้งหลายวัน ผมก็ไม่ได้ปลดปล่อยหลายวัน คืนนี้ผมเลยอยากทำเก็บเอาไว้”

ฉันจะร้องไห้หรือเสียใจดี เพิ่งอยากจะเปิดปากพูด ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเขาก็กระแทกเข้ามาแล้ว

“อืม——”

ฉันอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงต่ำออกมา ในเวลานี้ลู่จือสิงเพิ่งจะปล่อยฉัน ก้มหน้าลงมาจูบฉันอีก “ต้องโทรศัพท์มาหาผมทุกวัน”

พูดพลาง ลู่จือสิงรู้สึกว่าไม่ได้ ก็เปิดปากพูดต่อไป “ไม่ได้ โทรศัพท์มาแค่ครั้งเดียวไม่ได้ คุณต้องโทรศัพท์มาหาผมสองครั้ง”

ในเวลานี้ฉันไม่กล้าจะพูดอะไร เขาบังคับให้ฉันเปิดปากพูดออกมา “โทรหรือไม่โทร? หืม?”

คนสารเลว

ฉันกัดฟัน เกือบจะตะโกนพูดออกไป “โทรอ่ะ——”

เขามองฉันแล้วยิ้ม ร่างกายด้านล่างก็ไม่หยุดที่โจมตีออกแรงเข้ามาอย่างเต็มที่

ลู่จือสิงพูดว่าอยากจะทำเก็บเอาไว้ เขายังอยากจะทำเก็บเอาไว้จริงเหรอ

คืนนี้ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำแล้วกี่ครั้ง ฉันเพียงแค่รู้ว่าครั้งสุดท้าย ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแม้แต่นิดเดียว

ก่อนที่จะนอนหลับ ฉันกลัวว่าจะตื่นสาย อยากจะตั้งนาฬิกาปลุก ผลลัพธ์คือใช้มือกดบนมือของฉัน ก้มหน้าลงมามองฉัน “หรือว่าคุณยังไม่หมดแรง?”

ฉันหดมือลง ไม่กล้าจะกดตั้งนาฬิกาปลุกอะไรแล้ว

ผลลัพธ์คือวันที่สอง เจ็ดโมงครึ่งฉันเพิ่งจะตื่นนอน!

มองดูนาฬิกาปลุกถูกลบออก ฉันโกรธจนทั่วทั้งร่างกายสั่นเทา

“ตื่นแล้วเหรอ? ไม่ต้องรีบ ไปล้างหน้าแปรงฟัน แปดโมงผมไปส่งคุณที่สนามบิน”

ได้ยินเขาพูดว่าจะไปส่งฉัน ความโกรธในอกก็สงบลง มองไปที่เขา “วันนี้คุณไม่ไปที่บริษัทเหรอ?”

“ไปส่งคุณที่สนามบินก่อน”

“……”

เป็นเจ้าของบริษัทก็ดีเช่นนี้ มาสายก็ไม่มีคนกล้าพูด ไม่อยากทำงานก็ไม่ต้องทำ

ฉันรีบลุกขึ้น แต่ว่าเมื่อคืนลู่จือสิงทำรุนแรงเกินไป ฉันเพิ่งจะเหยียบเท้าแค่ข้างเดียวลงจากเตียง ผลลัพธ์คือเท้าด้านนั้นก็อ่อน แม้แต่เรี่ยวแรงนิดเดียวฉันก็ไม่มี ทั่วทั้งร่างกายก็ล้มลงไปด้านหน้า

เห็นว่าตัวเองกำลังจะล้มลงไปบนพื้น ลู่จือสิงก็พุ่งเข้ามารับและนำฉันกอดเอาไว้ “เป็นอะไร?”

เป้ยเปยเด็กดี แม่จะกลับมาให้เร็ว!”

ปกติเป้ยเปยกล่อมง่าย แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น นึกไม่ถึงว่าเขาจะกอดฉันแล้วร้องไห้ “ไม่เอา ผมไม่เอา”

ฉันรู้สึกปวดหัว ป้าจ้าวอยากจะเข้ามาอุ้มเป้ยเปย แต่ว่าเป้ยเปยก็จับฉันไว้ไม่ปล่อย

เป้ยเปยเด็กดี พ่อกับหนูอยู่ที่นี้รอแม่กลับมา ดีไหมจ๊ะ?”

“ไม่เอา จะเอาแม่!”

เป้ยเปยจับฉันไว้ไม่ปล่อย ประมาณว่าเขาก็รู้ว่าฉันต้องไปที่อื่น เด็กค่อนข้างจะความรู้สึกไวเป็นพิเศษ

เป็นเพราะว่าเป้ยเปยก่อความวุ่นวายเช่นนี้ ใกล้จะเก้าโมงฉันจึงจะได้ออกไป

โชคดีที่เวลานี้ผ่านเวลาเข้างานที่รถติดมากไปแล้ว ลู่จือสิงขับรถเร็วมาก เก้าโมงครึ่งฉันก็ถึงสนามบินแล้ว

นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่เป้ยเปยจับฉันไม่ยอมให้ไป ฉันก็รู้สึกตกต่ำ

หลังจากที่นำกระเป๋าเดินทางฝากเรียบร้อยแล้ว เวลาก็เก้าโมงสี่สิบนาทีแล้ว ฉันต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว

แต่ทว่าลู่จือสิงจับฉันเอาไว้ “จำคำพูดที่ผมพูดเมื่อคืนได้ไหม?”

เวลานี้ฉันมองเขา เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองก็ตัดใจทิ้งไม่ไหว ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าเขา ก็ไม่อยากแซวเขาแล้ว “ฉันจำได้แล้ว ต้องโทรศัพท์มาหาคุณวันละสองครั้งทุกวัน คุณกับเป้ยเปย รอฉันอยู่ที่บ้าน——”

“กลับมา” สองคำนี้ฉันยังไม่ได้พูดออกไป ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบ

ฉันไม่คุ้นเคยกับการสนิทสนมในที่สาธารณชน จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันผลักเขาออก แต่ทว่าเขากอดฉันเอาไว้ กอดแน่นมาก

“ลู่จือสิง!”

ฉันฉวยโอกาสนี้เรียกเขา เขาผ่อนคลายลง สุดท้ายก็ปล่อยฉัน ทว่าเวลาที่กำลังจะถอนออกเขาก็กัดริมฝีปากของฉันเบาเบา “อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่น”

ฉันลูบริมฝีปากที่โดนเขากัด อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่เขา “คุณเป็นหมาเหรอ？”

แต่ทว่าเขาไม่ฟังฉัน “จำคำพูดของผมได้ไหม? มิฉะนั้นครั้งต่อไปผมจะไม่กัดแค่ที่ตรงนี้

เขาพูดพลาง มองฉันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง