หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 210

เพราะว่าวันปีใหม่ ยังมีภาพยนต์ดีๆน้อยเรื่องที่เข้าฉาย

"จะดู ภรรยาอยากดู ก็ต้องได้ดู!"

กะล่อนมาก ฉันอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นแล้วตีเขา : "คุณจริงจังหน่อย!"

ฉันยังคงคุ้นเคยกับท่าทางที่จริงจังของเขาในบริษัทมากกว่า เหมือนตอนนี้ซะที่ไหน ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้สึกกว่าลู่จือสิงไร้สาระมากขึ้น

โดยเฉพาะสองวันนี้ บางทีเป้ยเปยก็ไม่ได้เรื่องเยอะขนาดเขานี้

เนื่องจากปัญหาเรื่องโปรแกรมหนัง สุดท้ายเราก็เลือกหนังแอคชั่น

เมื่อออกมาก็ห้าโมงกว่าแล้ว พอดีกับเป็นเวลาไปทานข้าว

นานแล้วที่ฉันไม่ได้ผ่อนคลายแบบนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันไม่สามารถเก็บไว้ได้ : "คุณอยากกินอะไร?"

"ฉันแล้วแต่คุณ"

อารมณ์ดี ฉันขี้เกียจจะโต้เถียงคำพูดนี้ของเขา ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีอะไรอร่อยๆอยู่ใกล้ๆ ในที่สุดก็เลือกร้านอาหารหม้อไฟ

ลู่จือสิงคนนี้นะ นิสัยรักความสะอาดเล็กน้อย กับหม้อไฟแบบนี้แล้ว นอกจากอยู่ในบ้านของตัวเอง อยู่ข้างนอก เขาเป็นคนที่จู้จี้จุกจิกมาก ไม่ค่อยกินสักเท่าไหร่

ก่อนจะไป ฉันถามเขาเล็กน้อย : "กินหม้อไฟ ไม่มีปัญหาใช่ป๊ะ?"

"คุณชอบก็ไม่มีปัญหา"

ฉันหัวเราะเยาะ : "กะล่อน"

"พูดได้ดี"

รับไม่ไหวจริงๆ ฉันไม่อยากจะพูดกับเขาอีก จึงก้าวขาเดินไปข้างหน้า

ร้านหม้อไฟแห่งนี้ไม่ได้มีสาขาทั่วประเทศ แต่เห็นการประเมินในอินเตอร์เน็ตสูงเป็นพิเศษ เข้ามาดู เวลานี้ยังไม่ได้สั่งอาหาร แต่คนเยอะมากแล้ว

ฉันเอาเบอร์มา เริ่มเรียกคิวแล้ว ด้านหน้ามีสามโต๊ะ

โชคดีที่เรามาเร็ว รอประมาณสิบนาทีก็ถึงเราแล้ว

ตอนเข้าไปทานอาหารก็เกือนหกโมงแล้ว ฉันเห็นด้านนอกต่อแถวอีกสิบกว่าคน แอบถอนหายใจ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จประมาณทุ่มครึ่ง คนข้างนอกเยอะมาก ฉันเกรงใจที่ลู่จือสิงนั่งครองที่นั่งอยู่ไม่ยอมไป ดังนั้นจึงบากลู่จือสิงมา วางแผนที่จะกลับแล้ว

ถึงเวลาจัดเก็บเล็กน้อย ก็สามทุ่มกว่าแล้ว คืนนี้นอนเร็วหน่อย พรุ่งนี้เป็นอีกวันแห่งการต่อสู้

คาดไม่ถึง เมื่อออกมาก็เจอกับเจิ้งเยว่

เธอมากับเพื่อน มองฉันอย่างตกใจเล็กน้อย : "ซูยุ่น?"

ฉันยิ้มเล็กน้อย "เจิ้งเยว่"

"นี่คุณ——”

เวลานี้ฉันจึงนึกถึงลู่จือสิงขึ้นมาได้ เงิบเล็กน้อย รีบพูดแนะนำ : "ลู่จือสิง คู่หมั้นของฉัน"

เดิมทีอยากบอกว่าเป็นแฟน แต่คาดว่าพูดไปอย่างนั้น ลู่จือสิงน่าจะอยากฆ่าฉันเป็นชิ้นๆ

คิดๆดูแล้ว ฉันยังคงไม่เปลี่ยนคำพูด

เจิ้งเยว่ตกใจเล็กน้อย : "ที่แท้คือประธานลู่ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"สุภาพไปแล้ว"

ต่อหน้าคนอื่น ลู่จือสิงประพฤติตัวดี

ฉันมองเขา เวลานี้เรียกถึงคิวพวกเจิ้งเยว่เขาพอดี ฉันก็ไม่รบกวนต่อ พูดสองประโยคก็ลากลู่จือสิงไป

ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเมื่อลงบันไดเลื่อน : "คุณรู้จักเจิ้งเยว่หรอ?"

เขามองฉันแล้วยิ้มขึ้นมาทันที : "คุณหึงหรอ?"

ฉันอยากจะกลอกตาให้เขาจริงๆ แต่คิดๆดู ยังคงอดกลั้นไว้ : "อย่าเปลี่ยนเรื่อง"

"ไม่รู้จัก"

ฉันถอนหายใจ "ชื่อเสียงของคุณนี่ไปที่ไหนก็ได้ยิน"

จู่ๆเขายกมือขึ้นมากอดฉัน : "ไม่เป็นไร หลังจากคุณแต่งงานกับฉันก็จะเหมือนกัน ใครๆก็จะรู้จักคุณ"

หึหึ

ประจบสอพลอจริงๆ

ในห้างมีฮีตเตอร์ เมื่อเดินออกไป ฉับพลันลมหนาวก็ตีเข้ามา ฉันหนาวจนตัวสั่น

ลู่จือสิงยื่นมือมาดึงฉันไป คนผ่านไปผ่านมา ฉันผลักเขาโดยจิตใต้สำนึก

"อย่าผลักสิ ไม่กี่คนที่รู้จักเรานะ"

ฉันกลัวเขามาทำวุ่นวาย รีบระงับเขา: "เอาล่ะ อย่าก่อกวน ฉันต้องไปถึงทางบริษัทสิบโมง"

"อย่างนั้นก็ยังมีเวลา ฉันรีบๆหน่อย ก็ได้"

ฉันเตะเขาออกไปโดยตรง ขี้เกียจฟังเขาอธิบายเยอะแยะ

ถึงแม้จะบอกว่าต้องถึงบริษัทสิบโมง แต่ฉันก็ไม่สามารถไปถึงบริษัทสิบโมงจริงๆ แบบนี้ไม่ค่อยดี

ฉะนั้นเวลาเก้าโมงสี่สิบห้าฉันก็ถึงแล้ว เจิ้งเยว่พวกเขาก็เพิ่งประชุมเสร็จ ออกมาเห็นฉัน ก็กล่าวทักทาย

เหมือนตามที่ฉันคิดไว้ วันนี้พวกเราต้องทำงานล่วงเวลาอีก

ยุ่งมาตลอดจนถึงสองทุ่มกว่า ฉันจึงนึกขึ้นได้ที่ลู่จือสิงพูดกับฉันเมื่อวาน

เวลานี้ฉันจึงหยิบมือถือออกมา เห็นเขาส่งข้อความให้ฉัน ถามฉันว่าเลิกงานเมื่อไร

ฉันดูๆคอมพิวเตอร์ ให้เขาไปพักผ่อนก่อน อย่ายุ่งกับฉัน

นี้ยังไม่ถึงสี่ทุ่ม คาดว่าคงไม่ได้

เพราะต้องสร้างงานเบื้องหลัง จึงใช้เวลาไม่น้อย ดังนั้นเวลาเลิกงานก็เกือบสี่ทุ่มจริงๆ

"รบกวนแล้ว ซูยุ่น"

ฉันยิ้มๆ ไม่ได้สนใจ: "ทุกคนล้วนเหมือนกัน ตอนนี้รีบๆหน่อย สามารถประหยัดเวลาให้พวกคุณได้บ้างในภายหลัง"

เจิ้งเยว่พยักหน้า: "ก็ใช่ โครงการนี้เร่งด่วนมาก อีกทั้งระหว่างนั้นยังมีวีนปีใหม่ตรุษจีน พวกเรารีบมากจริงๆ"

ฉันรู้อยู่แล้ว แต่เบื้องบนต้องการทำเวลานี้ พวกเราผู้ใต้บังคับบัญชาทำได้เพียงฟัง

พูดคำนี้ ระหว่างนั้นจู่ๆก็ได้ยินเสียงของลู่จือสิง: "ซูยุ่น"

ฉันตกตะลึง เงยหน้ามองก็เห็นลู่จือสิงยืนอยู่ที่ชั้นล่างบริษัท ก็ไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหนแล้ว อากาศก็หนาวขนาดนี้

เดิมทีฉันก็อยากที่จะเดินลงไป แต่คิดถึงเจิ้งเยว่แล้ว ก็อดกลั้นไว้ดีกว่า

แต่เจิ้งเยว่เป็นคนละเอียดรอบคอบ ยิ้มๆ: "ความรักความผูกพันธ์ของคุณกับประธานลู่ช่างดีจริงๆ"

ฉันเขินอายเล็กน้อย: "พวกเราอยู่กันมานานมากแล้ว"

"คุณไปเถอะ ดูท่าประธานลู่จะรอไม่ไหวแล้ว"

ฉันงงๆ พูดกล่าวลาแล้วก็เดินมุ่งไปยังลู่จือสิง