หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 288

ริมฝีปากของเขาแห้งเล็กน้อย แล้วก็เย็นเล็กน้อย

นุ่มนวลเล็กน้อย อันที่จริงไม่ได้มีความสัมผัสรู้สึกอะไร

ปกติพวกเราจูบกันขึ้นมาก็จะต้องสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ตอนนี้นุ่มนวลแบบนี้เล็กน้อย ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกใจเต้นเร็วกว่าจูบแบบดูดดื่ม

คาดว่าเพราะเป็นการขโมยจูบ ดังนั้นจึงต้องคอยระแวงเล็กน้อย

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ระมัดระวังที่จะถอนตัวกลับไป

ลู่จือสิงหลับตานอนอีกครั้ง ฉันมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะเข้าไปจูบเขา

เดิมทีคิดว่าครั้งนี้จะเหมือนกับเมื่อกี้ ฉันสามารถลักลอบแล้วก็ถอนตัวกลับมาได้ แต่นึกไม่ถึงพอฉันต้องการจะออก ทันทีท้ายทอยก็ถูกมือใหญ่ๆจับไว้แน่น

"อื้อ——"

ฉันร้องออกมาได้เพียงสั้นๆ ลู่จือสิงก็ไม่ยอมแพ้งัดิมฝีปากของฉันให้เปิด จากนั้นก็กวาดเข้าไปยังด้านใน

ฉันทำเสียงฮึดฮัด มือผลักเขา แต่อย่างรวดเร็ว ฉันก็อ่อนลงมา

จูบของลู่จือสิงทรงพลังและรุนแรงมาตลอด ถ้าเขาเป็นนายพลล่ะก็ เขาต้องเป็นคนที่สามารถโจมตีสิ่งสำคัญได้โดยตรง หากควบคุมเมืองได้ก็ควบคุม ไม่อืดอาดเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเขาปล่อย ฉันก็เริ่มอ่อนแรง

โชคดีที่ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียง ไม่เช่นนั้นล่ะก็เวลานี้ฉัน อาจจะหล่นลงไปบนพื้นแล้ว ไม่มีแรงที่จะยืนโดยสิ้นเชิง

"ขโมยจูบฉันหรอ? หือ?"

เมื่อเปรียบเทียบกับความจนตรอกของฉันแล้ว ลู่จือสิงเขาดีกว่ามาก ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งมาที่ฉัน มีรอยยิ้มในสายตาเล็กน้อย มือนั้นที่เดิมทีจับอยู่ที่ท้ายทอยฉันจู่ๆก็ย้ายไปจับที่คอ คล้ายกับถูกกดด้วยนิ้วมือ

เขารู้ว่าจุดเซนซิทีฟของฉันอยู่ที่ไหน นิ้วของเขากดลงมาที่หน้าท้อง ฉันรู้สึกว่าตนเองยิ่งอ่อนแรง

เวลาฉันนอนแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้ใส่เสื้อกางเกงด้านในมาโดยตลอด ชุดนอนนั้นเป็นผ้าแพรบางๆ ลู่จือสิงก็ก้มลงมากัดเบาๆที่หน้าอกฉันทันที

ความร้อนชื้นนั้นแยกออกจากเสื้อผ้า ฉันรู้สึกว่ามีอะไรในสมอง"เสียงดังครั่นครืน"เล็กน้อย ที่จะระเบิดออกมาโดยตรง

เมื่อฉันกำลังใจลอยไปทั้งหมด มืออีกข้างนึงของเขาก็จับบงมาบนเอวของฉัน

ชุดนอนยุ่งเหยิงเหมือตอนคุณตื่นขึ้นมา เป็นไปได้อย่างมากที่กระโปรงจะม้วนขึ้นมาบนร่างกายของคุณ

มือของลู่จือสิงคลำๆถึงขอบชั้นในตัวน้อยด้านในของฉัน เขาจงใจใช้นิ้วนึงลูบผ่านผ้าบางๆนั้น สองสามครั้งแล้วจึงดึงเปิดชายขอบนอกแล้วเข้าไปลึกๆ

ทันทีฉันก็ถูกเขาทำให้ตื่นตัวสั่นสะท้านเล็กน้อย บิดตัวโดยจิตสำนึก: "ลู่จือสิง——"

เขาหันกลับมากดฉันไว้ มือดึงชั้นในตัวน้อยของฉันลงมา

"สองคืน พักผ่อนพอแล้วใช่ไหม?"

ฉันมองเขา พริบตาเดียว ชั่วขณะนั้น ไม่ได้มีปฏิกริยาตอบสนอง

อย่างรวดเร็ว ลู่จือสิงก็บอกคำตอบกับฉัน "คืนแต่งงานของฉัน คุณภรรยา ควรจะชดเชยให้ฉันได้แล้วใช่ไหม?"

ฉันนิ่งอึ้งเล็กน้อย ยังไม่ทันมีปฏิกริยาตอบสนอง ทันทีเขาก็กัดฉันเล็กน้อย ฉันรู้สึกเพียงง่าแขนขาอ่อนแรงอย่างฉับพลันแพร่กระจายออกมาจากหน้าอก ที่ทรมานที่สุดก็คือช่วงล่าง......

พอฉันอยากจะยกมือขึ้นดันเขาออก ลู่จือสิงก็ดึงขาข้างนึงของฉันออกทันที แล้วก็เข้ามาใกล้

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวนั้น รู้ตัวว่าเขาต้องการจะทำอะไร คาดไม่ถึงว่าก้นบึ้งของหัวใจจะเฝ้ารอ เขาคล้ายกับว่าจะรู้ทันฉัน ก็ไม่รีบร้อนไปก่อน ก็ทำวนเวียนกลับไปกลับมาที่ทางเข้า จากนั้นก็ถามฉัน: "ต้องการไหม?"

ลิ้นและมือของเขาโจมตีไปทุกหนทุกแห่ง ฉันถูกเขาจัดการจนหนังศีรษะชาไปหมด ยื่นมือออกไปจับผมของเขาโดยจิตสำนึก

ได้ยินคำพูดของเขา ฉันก็รู้สึกเพียงว่าเร่าร้อนไปหมด คล้ายกับถูกคนโยนลงไปในหม้อน้ำมัน ทรมานอย่างมาก

แต่เขาจงใจ ค่อยๆคลอเคลียฉัน ไม่ให้ฉันถึงอกถึงใจอย่างง่ายๆ

ฉันทนไม่ไหว มองหาเขาด้วยจิตสำนึก รู้สึกถึงความรู้สึกการเติมเต็ม ฉันอดไม่ได้ที่ส่งเสียงออกมา

"แล้วแต่ ได้หมด"

ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ในประเทศ ฉันอยากจะทานอะไรก็ทานได้ซะที่ไหนกัน อีกทั้งฉันก็ไม่ค่อยถนัดทานอาหารฝรั่งสักเท่าไร

เขามองฉัน จากนั้นก็โทรศัพท์

ผ่านไปสิบห้านาที ของก็ขึ้นมาส่ง เป็นซุปหนึ่งชุดและเสต็กเนื้อ แล้วก็เค้กชิ้นนึง

ฉันได้กลิ่นเสต็กเนื้อ ก็รู้สึกเพียงว่าตนเองหิวมากยิ่งขึ้น ต้องการลงจากเตียงไปที่โต๊ะอาหาร แต่นึกไม่ถึงว่าพอลงจากเตียง ขาทั้งสองก็อ่อน ฉันโผตรงไปยังด้านหน้า

ลู่จือสิงตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับเอามือมาคว้าไว้ โอบฉันตรงเข้าไปในอ้อมกอด มองฉันแล้วยิ้ม: "เกินจริงไปหรือเปล่า?"

ฉันเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็รู้สึกถึงไฟในท้อง อดไม่ได้ที่จะยกมือตีเขาเล็กน้อย: "คุณยังจะพูดอีก! ต้องโทษคุณทั้งหมด!"

"โอเคๆๆ ฉันไม่พูดแล้ว คุณทานอาหารก่อน มือมีแรงไหม? ไม่มีล่ะก็ สามีจะป้อนคุณ!"

"ลู่จือสิง!"

ฟังเขาหัวเราะเยาะฉัน ฉันโกรธจนสั่น

เขาไม่ได้พูดอีก ยกของกินเข้ามา

ฉันยื่นมือจะไปรับ สุดท้ายเขาก็ดึงออก: "โอเค สามีจะแสดงการขอโทษคุณ ฉันป้อนคุณ"

พูดพลาง เขาก็ใช้ช้อนตักซุป เป่าๆ จากนั้นก็ส่งมายังริมฝีปากของฉัน

ได้กลิ่นที่เข้มข้น ฉันก็ขี้เกียจจะโต้งเถียงกับเขาให้มากอีก อ้าปาก ทานลงไปทีละคำๆ

ฉันหิวมากจริงๆ ไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็ทานอาหารเสร็จหมด

หลังจากทานอิ่ม ฉันก็รู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของตนเองกลับมา มองลู่จือสิง: "วันนี้แผนการเดินทางของพวกเราคืออะไร?" เขาหันกลับมามองฉัน ยิ้มแบบเจตนาร้าย: "แผนการเดินทางวันนี้ ก็คือส่งตัวเข้าหอ!"