หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 289

ได้ฟังคำพูดไร้สาระของลู่จือสิง ใบหน้าฉันก็ร้อนผ่าว ไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยกมือขึ้นชกเขา : "ไปให้พ้น!"

"โครม——”

ชัดเจนว่าฉันไม่ได้ใช้แรงเยอะอะไร แต่ว่าลู่จือสิงล้มลงไปอยู่กับพื้น

ได้ยินเสียงสูดลมหายใจของเขา ฉันก็ตกใจเล็กน้อย "คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ถูกของกระแทก"

ฉันได้ฟังคำพูดของเขา ฉันรีบลงจากเตียงยื่นมือไปดึงเขาลุกขึ้น : "คุณลุกขึ้นก่อน ฉันดูหน่อย——อ่ะ!"

ฉันยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆเขาก็ดึงฉันลงไปที่พื้น ฉันไม่ทันระวัง จึงล้มลงไปอยู่บนตัวเขา

เวลานี้ ฉันจึงรู้ว่าเมื่อกี้นี้ลู่จือสิงโกหกฉัน

"ปล่อยฉันนะ!"

"ไม่ปล่อย!"

เขามองมาที่ฉันพร้อมกับยิ้มในขณะที่โอบเอวฉัน ฉันยื่นมือออกไปสู้ ปรากฎว่าเดิมทีตนเองก็สู้เขาไม่ได้

ฉันยกมือขึ้นตีไหล่เขาเล็กน้อย : "คุณปล่อยฉัน มากอดฉันทำไม!"

"ให้ฉันกอดหน่อย!"

เขาพูดจบ กดศีรษะของฉันเข้ากับไหล่ของเขา

ฟันของฉันกระทบไหล่ของเขา ถูกเขาหัวเราะชอบใจ

เพียงแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร เพียงแต่ฉันใส่ชุดนอนอยู่ แล้วถูกเขากอดอย่างนี้ มักรู้สึกว่าไม่ค่อยคุ้นชิน

ผ่านไปสักพัก ฉันยังอดไม่ได้ที่จะผลักเขาเล็กน้อย : "ลู่จือสิง?"

"อืม คุณภรรยาของฉัน"

เดิมทีที่อยากให้เขาปล่อยฉันไป ได้นินคำพูดของเขา ฉันก็ใจอ่อนลงมา

ช่างเถอะ เขาชอบกอดก็กอดเถอะ ถึงอย่างไรกอดนิดหน่อยก็ไม่ได้เสียเนื้อไปสักชิ้น

สักครู่ ในที่สุดเขาก็ปล่อยฉัน : "ตอนเย็นเราไปเดินเล่นกัน"

ฉันอึ้งไป "ตอนเย็น? ทำไม่ไม่ออกไปตอนนี้?"

เขาหันกลับมามองฉัน : "คุณภรรยา ตอนนี้บ่ายสามโมงกว่าแล้ว!"

ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา บ่ายสามโมงกว่าแล้วจริงๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ไปหาเสื้อผ้า เตรีนมออกไปเดินเล่นข้างนอกโรงแรม

เห็นได้ชัดว่าลู่จือสิงเดาความคิดของฉันออก "ตอนเย็นอยากกินอะไร?"

"ได้หมด"

ฉันหอบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา แต่งหน้าไปพลางตอบเขาไปพลาง

เวลานี้น่าจะเป็นตอนกลางคืนของประเทศจีน ฉันเห็นเซี่ยงฉิงถามฉันในแชทว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง

ฉันส่งรูปถ่ายในโรงแรมให้พวกเธอสองสามรูป สรุปคือทำให้เซี่ยงฉิงส่งสติกเกอร์มาในแชทจำนวนมาก

เห็นสติกเกอร์เหล่านั้น หน้าฉันอดไม่ได้ที่จะแดง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หมุนๆลิปสติกแล้วเริ่มทา

จู่ๆลู่จือสิงก็ก้มลงมากอดเอวจากทางด้านหลัง วางคางอยู่บนไหล่ของฉัน "คุณภรรยา หน้าคุณแดงมากเลย"

ฉันเม้มๆปาก แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ผลคือเขายังเอื้อมมือมาลูบๆหน้าของฉัน : "ยังร้อนมากด้วย!"

ฉันอดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่เขา : "หุบปากเลย!"

เขายิ้มๆ : "นี่คุณทำเรื่องละอายใจอะไรล่ะ?"

เขาพูดแล้ว ฉันนึกถึงสิ่งที่เซี่ยงฉิงพูดเมื่อกี้ คุณไม่สามารถคลุกอยู่แต่ในโรงแรมทั้งวันนะ ฉันอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและร้อนผ่าว

เซี่ยงฉิงนี่ หลังจากแต่งงานจริงๆก็เปิดเผยมากขึ้น

สุดท้ายเซลล์ก็ช่วยเราเลือกได้ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขาในร้าน เพียงแค่ยกมือขึ้นหยิกเขา

เขาหน้าไม่อายเลย ยื่นมาโอบฉัน : "อย่าโกรธเลย คุณใส่แล้วต้องดูดีมากอย่างแน่นอน!"

ฉันถลึงตาใส่เขา "ไปให้พ้นเลย!"

ลู่จือสิงยิ้มเล็กน้อยไม่ใส่ใจ รับบัตรคืน รับถุงจากเซลล์มา

ฉันเสียใจเล็กน้อยที่เข้ามาซื้อชุดนอนใหม่ ยังเทียบไม่ได้กับไม่ซื้อซะเลย นึกถึงชุดนอนสองตัวในถุงนั้น นึกถึงแล้วหน้าฉันก็รู้สึกแดงไม่หยุด

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้วลู่จือสิงก็พาฉันไปชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมือง ข้างๆแม่น้ำ ลมพัดเข้ามา ผ่อนคลายมาก

ฉันลืมความไม่สบายใจเมื่อกี้ไป เพลิดเพลินไปกับสายลมยามค่ำคืนด้วยการหลับตาแล้วผายมือออก

สามทุ่มกว่าเราก็กลับแล้ว เพราะลู่จือสิงบอกว่าพรุ่งนี้เราต้องไปที่เกาะ

ฉันฟังแล้วก็ตื่นเต้นไม่หยุด เป็นธรรมดาที่ฉันอยากจะพักผ่อนอย่างเต็มที่ พรุ่งนี้จะไปสนุกสนานบนเกาะ

เดิมทีคิดว่าลู่จือสิงจะก่อกวนฉันในตอนกลางคืน สรุปคือเขาไม่ได้ทำอะไรฉัน เพียงแค่กอดฉันแล้วก็หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้นมา ลู่จือสิงก็สั่งอาหารเช้าขึ้นมา จากนั้นเราก็เริ่มล้างหน้าบ้วนปาก

หลังอาหารเช้าลู่จือสิงหยิบกระเป๋าเดินทางและลงไปชั้นล่างกับฉัน รถรออยู่ชั้นล่าง

รถพาเราไปเทียบท่า จากนั้นก็ขึ้นเรือ หลังจากนั่งเรือมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง เราจึงไปถึงอีกเมืองหนึ่ง

ลู่จือสิงพาฉันไปทานอาหารกลางวัน พักสักพัก จากนั้นเรือยอร์ชก็มาพาเราไป

เป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าๆเมื่อฉันมาถึงเกาะ แดดแรงนิดหน่อย ลู่จือสิงถามฉันว่าต้องการจะพักหน่อยไหม เพราะว่าเราจะมาอยู่ที่นี่สามวัน

ฉันไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ เพียงแค่วางแผนที่จะพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมาสนุก

ตอนพลบค่ำลู่จือสิงพาฉันออกไปทานอาหารเย็น บนเกาะคึกคักมาก หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็เดินเล่นริมชายหาดเป็นเวลาชั่วโมงกว่า

ตอนกลับ ฉันอดไม่ได้ที่จะดึงมือของลู่จือสิง : "คุณสามี คุณแบกฉันหน่อยสิ?"