หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 92

ฉันได้ยินคำพูดของพยาบาล จึงรีบอธิบายว่า "คุณพยาบาล เขาไม่ใช่สามีของฉัน เขาเป็นเพื่อนของฉัน"

พยาบาลมองฉันด้วยสีหน้าลำบากใจ: "เอ่อ ฉันเห็นเพื่อนของคุณเฝ้าอยู่ข้างนอกห้องคลอดระหว่างที่คุณคลอดลูก เขายุ่งอยู่กับการถามเราเกี่ยวกับข้อควรระวังหลังจากที่คุณคลอด ฉันเลยคิดว่าเขาเป็นของคุณสามีของคุณสะอีก

นางพยาบาลพูดราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง เธอมองมาที่ฉันและถามว่า "คุณซู แล้วสามีของคุณอยู่ที่ไหน?"

ฉันไม่คิดถึงว่าคำถามที่ฉีซิ่วหรานไม่เคยถามฉัน จะถูกถามโดยพยาบาลจริงๆ

ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่อยากถาม แต่ฉันไม่รู้ว่าควรตอบอะไร

ในขณะที่ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะดื่มซุปไก่ ฉันผลักชามในมือของฉีซิ่วหราน และมองลงไปที่มือของฉัน: "ฉันหย่าแล้ว"

พยาบาลรู้ว่า เธอถามคำถามที่ไม่ควรถาม จึงไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีลูกและกลายเป็นแม่ ฉันไม่รู้อะไรอีกหลายอย่าง แต่ฉันไม่คิดว่าฉีซิ่วหรานจะคิดทุกอย่าง

ในช่วงเดือนที่อยู่ที่นี้ ฉีซิ่วหรานดูแลฉัน

พูดตามตรงถ้าไม่มีฉีซิ่วหราน ฉันไม่มีทางรู้เลยว่าฉันจะอยู่รอดในวันที่วุ่นวายนี้ได้อย่างไร

ฉีซิ่วหรานดูเหมือนจะเย็นชามาก และไม่ค่อยพูดกับฉัน แต่ดูแลฉันในทุกวิถีทาง

ในช่วงที่ฉันอยู่ไฟ เขาเอาซุปมาให้ที่บ้านของฉันเกือบทุกวัน

ฉันรู้ว่าฉีซิ่วหรานทำอาหารไม่ได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเอาซุปมาจากไหน ฉันไม่ถาม และเขาไม่พูดอะไรเลย

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ และฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ดังนั้นฉันจึงไม่อยากผลักฉีซิ่วหรานออกไป เพราะฉันอยู่คนเดียวในเมือง D และมันยากมากที่จะอยู่รอด

หลังจากอยู่ไฟ ในที่สุดฉันก็สามารถดูแลตัวเองและลูกน้อยได้ด้วยตัวเอง แต่ฉีซิ่วหรานก็ยังมาหาฉันทุกวันในตอนกลางคืน

เมื่อก่อนที่เขาจะช่วยฉันไว้มาก ฉันรู้สึกละอายที่จะขอไม่ให้เขามา และฉันก็มองออกว่าเขาชอบเป้ยเปยลูกฉันมาก มีครั้งหนึ่งฉันเห็นฉีซิ่วหรานยิ้มให้เป้ยเปย

อ้อ ฉันตั้งชื่อลูกว่าซูจืออังและชื่อเล่นว่าเป้ยเปย

ฉันไม่หวังอะไรกับเป้ยเปยมาก ฉันแค่หวังว่าเขาจะเติบโตขึ้นอย่างสงบสุขและราบรื่นตลอดชีวิต แม้ว่าชีวิตของเขาจะราบเรียบเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าการขึ้น ๆ ลง ๆเหมือนของฉัน

ในงานเลี้ยงร้อยวัน ในที่สุดฉันก็เต็มใจที่จะให้ชวี่ชิงหนานเข้ามาในงานเลี้ยงเป้ยเปย งานนี้มีเพียงชวี่ชิงหนานและฉีซิ่วหราน

หลังจากที่ชวี่ชิงหนานรู้ว่าฉันคลอดเป้ยเปย เขาก็อ่อนโยนมาโดยตลอดกลับมาดุฉัน แต่หลังจากที่ได้เห็นเป้ยเปยเขาก็กอดฉันทันที: "ซูยุ่น เธอไม่ต้องเข้มแข็งขนาดนี้ได้ไหม ?

เมื่อฉันจากไปฉันไม่ได้ร้องไห้ และฉันก็ไม่ร้องไห้ในตอนนที่ฉันคลอดเป้ยเปย

แต่ตอนนี้เมื่อฉันถูกชวี่ชิงหนาน กอดฉันก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้

เขาคงไม่คิดว่าฉันจะร้องไห้อย่างกะทันหัน และมองมาที่ฉันด้วยความสูญเสียเล็กน้อย: "ซูยุ่น อย่าร้องไห้ฉันไม่ได้ว่าอะไร ฉันแค่รู้สึกเสียใจกับเธอ"

ฉันพูดอู้อี้: "ฉันรู้"

แน่นอนฉันรู้ว่าเขารักฉัน เพราะความรักของเขา ฉันจึงร้องไห้

“ ซูยุ่น เป้ยเปยหิวแล้ว”

ในเวลานี้ ฉีซิ่วหรานก็เดินออกมาจากห้องและอุ้มเป้ยเปยออกมา

ฉันผงะไปชั่วขณะ และรีบปล่อยชวี่ชิงหนาน:"ส่งให้ฉัน ฉันจะป้อนนมให้เขา"

ฉีซิ่วหรานส่งเป้ยเปยให้ฉัน และฉันก็พาเป้ยเปยไปในห้องเพื่อป้อนนมให้เธอ

การพักผ่อนของเป้ยเปยเป็นเรื่องปกติมากหลังสองทุ่มเธอนอนหลับหลังจากกินนม กลางดึกก็กินนมอีกครั้ง จากนั้นก็นอนจนถึงสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

ชวี่ชิงหนานเรียกฉันเมื่อฉันออกมา: "ซูยุ่น"

ฉันกำละงจะไปหั่นผลไม้และเห็นว่าฉีซิ่วหรานหั่นผลไม้เรียบร้อยแล้ว ฉันจึงเดินไปนั่งบนโซฟา: "พี่ชาย เป็นอะไรไป?"

เขายื่นกล่องให้ฉัน: "นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ของฉันเตรียมไว้สำหรับเป้ยเปย และนี่คือสิ่งที่ฉันเตรียมไว้สำหรับเป้ยเปย

ฉันอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อฉันคิดว่าสิ่งเหล่านี้เตรียมไว้สำหรับเป้ยเปย ฉันยิ้มเล็กน้อย: "ขอบคุณพี่ชายและคุณลุงคุณป้า ฉันจะหาโอกาสพา เป้ยเปยกลับไปที่นั้น เพื่อเยี่ยมพวกเขา "

ชวี่ชิงหนานรู้ว่าฉันไม่อยากกลับไป เขาไม่พูดไรมากหลังจากได้ยินสิ่งที่ฉันพูด: "เรื่องของคุณน้าทำให้ปู่และพ่อเสียใจมาก ดังนั้นสำหรับเธอ พวกเขาเพียงต้องการให้เธฮมีช่วงเวลาที่ดีเท่านั้น"

ฉันพึ่งยายของฉันตอนที่ฉันยังเด็กมาก แต่ฉันไม่หวังว่าจะได้พบญาติของฉันในตอนที่ฉันอายุ 26 ปี

คำพูดของชวี่ชิงหนานเกือบทำให้ฉันร้องไห้อีกครั้ง แต่หลังจากที่ได้เป็นแม่คน ฉันก็เข้มแข็งขึ้นมาก น้ำตาปริ่มอยู่ในดวงตาของฉัน และฉันก็ยังกลั้นไว้

หลังจากคุยกันสักพัก ก็ยังดึกแล้ว ฉันจึงขอให้ชวี่ชิงหนานกลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อน

บริษัทป๋ายเล่อเพิ่งมีโปรเจ็กต์ใหญ่ซึ่งชวี่ชิงหนานกำลังทำอยู่ เขามาที่นี่นานไม่ได้ ดังนั้นพรุ่งนี้เช้าเขาต้องบินกลับเมืองA ไฟท์เช้า

ประมาณสามทุ่มกว่าๆฉันจึงรีบให้ชวี่ชิงหนานไป เขาไม่สามารถขัดฉันไว้ได้ เขาจึงลุกขึ้นและจากไป

เมื่อไปส่งเขาที่ประตู เขาก็ไม่ให้ฉันไปส่งเขาต่อ: "ซูยุ่น ไม่ต้องส่งแล้ว โรงแรมของฉันอยู่ติดกับบ้านเธอ"

ฉันยิ้ม: "ฉันไม่ได้วางแผนที่จะส่งไป"

เขายิ้ม และมองเข้าไปข้างใน: "ฉีซิ่วหรานผู้ชายคนนี้ไม่เลวเลยนะ"