หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 93

จู่ๆเขาก็พูดประโยคแบบนั้น และฉันรู้ว่าเขาเข้าใจผิด: "พี่ ฉันกับเขาไม่ใช่อย่างที่พี่คิด"

"พี่รู้."

เขายกมือขึ้นแตะหัวของฉัน: "ซูยุ่น ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและมองไปข้างหน้า"

ฉันเม้มริมฝีปากและพยักหน้า: "ฉันรู้"

หลังจากกลายเป็นแม่คนแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลู่จือสิงก็ไม่สำคัญอย่างที่คิด

“ งั้นถ้าเจอผู้ชายดีๆต้องรีบจับให้ได้”

เขายังคงไม่ยอมแพ้ ฉันไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี และฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร: "ฉัน............ -" ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้

"โอเค พี่จะพูดไปมากละ แล้วแต่เธอจะคิด พี่ไปก่อนนะและวันนี้เหนื่อยมากจริงๆ"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ไปจริงๆ

ฉันยืนอยู่ที่ประตูและมองดูชวี่ชิงหนานเดินเข้าไปในลิฟต์ จนกระทั่งฉันถอนสายตาและปิดประตู

เมื่อเห็นฉีซิ่วหรานนั่งอยู่บนโซฟาก็นึกถึงคำพูดของชวี่ชิงหนาน ในตอนนี้ฉันก็รู้สึกอายเล็กน้อย: "ฉีซิ่วหรานคุณไปพักผ่อนเถอะ?"

เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน หยิบกล่องจากด้านข้างแล้วยื่นให้ฉัน: "ให้เป้ยเปยนะ"

ฉันอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาดูแลฉันและเป้ยเปยอย่างดี ฉันเกรงใจมากที่ได้รับของขวัญของเขา

ดูเหมือนเขาจะคาดเดาความคิดของฉันได้ เขาวางของไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้น พร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตของเขา: "ผมจะกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ผมจะไปทำธุระ มีไรก็โทรมาหาผม"

" ไม่ใช่ ฉีซิ่วหราน "

เขาเปิดประตูแล้วตรงออกไป ฉันจ้องไปที่ประตูที่ปิดลงด้วยความงุนงง และรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ฉันไม่รู้ว่าฉีซิ่วหรานรู้สึกยังไงกับฉัน แต่การกระทำของเขานั้นง่ายมากที่จะเข้าใจผิด และฉันก็ไม่มีความคิดอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกเลย อาจเป็นเพราะผู้หญิงที่เป็นแม่แล้วอย่างฉัน อาจแค่ต้องการให้ความสำคัญกับลูก

นอกจากนี้ลู่จือสิงยังทำร้ายฉันอย่างหนักมาก และตอนนี้ฉันลังเลที่จะมีความรัก

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฉีซิ่วหรานทำอะไร ตอนที่พบกันครั้งแรกฉันไม่ได้ถามเขา ตอนนี้ฉันคุ้นเคยกับเขามากแล้ว ฉันก็ยิ่งอายที่จะถาม

ถ้าไม่ใช่เพราะฉีซิ่วหรานไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉันเพื่อพาลูกไปรับการฉีดวัคซีน จากนั้นฉันและฉีซิ่วหรานแล้วยังมีเป้ยเปยถูกถ่ายภาพ และนำไปออกสื่อ ฉันก็คงไม่รู้ว่าฉีซิ่วหรานทำอะไร

ฉันมองฉีซิ่วหรานต่ำเกินไป เขาทำ IT ตอนนั้นฉันถามเขาว่าเป็นโปรแกรมเมอร์ใช่ไหม และเขาก็ไม่ปฏิเสธ ฉันไม่เคยคิดว่าฉีซิ่วหรานจะเป็นผู้ถือหุ้นคนที่สองของบริษัทต้าถง เขาเป็นมากกว่าโปรแกรมเมอร์ระดับสูง เขาเป็นคนรวยมาก

ฉันมองฉีซิ่วหรานเป็นคนต่ำมาตลอดคราวนี้อาจเป็นเพราะเขาอยู่กับเป้ยเปยและฉันและไม่ได้ให้ความสนใจยิ่งไปกว่านั้นผลิตภัณฑ์ใหม่ของต้าถงเพิ่งเปิดตัวและได้รับการโปรโมตเมื่อไม่นานมานี้ข่าวเกี่ยวกับต้าถงร้อนแรงมาก

ฉีซิ่วหรานอายุสามสิบหกปี เดิมทีฉันก็มองไม่ออกเลย ถ้าไม่ใช่เพราะสื่อบอกว่าเขาเป็นโสด และฉันก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นภรรยาลับๆของเขา

ฉีซิ่วหรานระงับข่าวได้อย่างรวดเร็ว ในคืนนั้นเขาก็มาเคาะประตูห้องของฉัน หลังจากที่ฉันเพิ่งเห็นข่าวทางอินเทอร์เน็ต ใจฉันรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

ตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว และฉันกำลังจะเข้านอน จู่ๆเขาก็มาเคาะประตู ฉันแปลกใจเล็กน้อยและไม่นานก็เปิดประตู

“ ซูยุ่น”

เขาเหลือบมองมาที่ฉัน เขายังคงสวมสูทและรองเท้าหนัง สีหน้าของเขาที่มองฉันจริงจังมากจนฉันคิดว่ามีบางอย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้น: "คุณเป็นอะไรไป?"

"ขอโทษที่ทำให้คุณเดือดร้อน"

ฉันอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ถึงจะได้สติว่าเขาพูออะไร ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "ฉันเป็นคนที่ทำให้คุณหนักใจ คุณเป็นคนโสด แต่เพราะฉันกับเป้ยเปย เตอนนี้คุณเลยกลายเป็นคนที่ได้ชื่อว่ามีครอบครัวแล้ว"

"ไม่เป็นไร."

คำพูดของเขาทุกๆคำจริงจังมาก ฉันแทบจะจินตนาการถึงการแสดงสีหน้าของเขาได้

คืนนี้ทำให้ฉันนอนไม่หลับ

ฉีซิ่วหรานเป็นคนดีจริงๆ ชีวิตปกติของเขาอยู่ในกฏเกณมาก แม้ว่าเขาจะเงียบขรึมเล็กน้อย แต่เขาก็ดูแลคนอื่นได้ดีมาก

แต่เขาควรจะหาผู้หญิงที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่คนอย่างฉันที่มีข้อบกพร่องมากมาย

ในวันรุ่งขึ้นฉันถึงจำเรื่องหนึ่งออก เรื่องของเป้ยเปยและฉันถูกเปิดเผยบนอินเทอร์เน็ต แม้ว่าจะใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่อินเทอร์เน็ตก็ได้รับการพัฒนาจนยากที่จะรับประกันได้ว่าลู่จือสิงจะไม่รับรู้ข่าวใด ๆ .

แน่นอนว่าฉันไม่มีความหวังใด ๆต่อลู่จือสิง ความหวังทั้งหมดหายไปเมื่อฉันล้มลงไปบนพื้นหิมะและเกือบจะสิ้นหวัง

ฉันหวังว่าเขาจะมาหาฉัน แต่ในที่สุดความหวังทั้งหมดก็กลายเป็นความสิ้นหวัง

จนถึงทุกวันนี้ ฉันไม่หวังในตัวเขาอีกแล้ว

ฉันแค่กลัวว่าเขาจะมาเอาเป้ยเปยไปจากฉัน ตอนนี้โลกทั้งใบของฉันคือเป้ยเปย หากไม่มีเป้ยเปย ฉันก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง

คำสารภาพคืนนั้นของฉีซิ่วหรานตรงประตู ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้ เขายังทำตัวเหมือนเดิม แต่เมื่อฉันเผชิญหน้ากับเขา ฉันมักจะรู้สึกผิดมาก

ฉันอยากจะบอกเขาอย่างชัดเจนหลายครั้ง แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้ชัดเจน

วันเวลาผ่านไปในไม่ช้า เป้ยเปยอายุครบสี่เดือนอย่างรวดเร็ว และฤดูร้อนก็จะสิ้นสุดลง

ฉันรู้สึกหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง และพบว่าเป็นเพราะฉันไม่คิดเกี่ยวกับลู่จือสิงอีก การได้มองดูเป้ยเปยเติบโตและมีการเปลี่ยนแปลงในแต่ละวัน น่าจะเป็นความสุขที่สุดของฉันแล้ว

ฉีซิ่วหรานยังคงมาที่นี่ทุกวัน และเขาไม่ได้สารภาพเรื่องนี้อีก ความสัมพันธ์ของเราก็กลับมาเหมือนเดิม

ทุกอย่างดูเหมือนจะดีขึ้นอย่างช้าๆ จนกระทั่งจู่ๆก็มีจดหมายของทนายความปรากฏขึ้นที่ประตูของฉัน