หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 17

มีสิทธ์อะไร?

คำๆ นี้ผุดขึ้นมาในใจของทุกคนในงาน! ทำไมหลินมั่วและครอบครัวของสวี่ปั้นซย่าถึงมีสิทธิ์ขึ้นไปที่ชั้นเก้า

“ประธานเฉิน ท่านมั่วหรือเปล่าคะ” สวี่หลิงหลิงรีบกล่าว “หลินมั่วคนนี้เป็นเพียงลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ อีกอย่างคุณปู่สวี่หย่งฉิ้งของฉันต่างหากที่เป็นประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ป หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงมีสิทธิ์ขึ้นไปล่ะ”

สวี่หย่งฉิ้งดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าพลางมองดูพวกเขา คนที่หนานป้าเทียนควรจะเชิญจริงๆ น่าจะเป็นหัวหน้าตระกูลสวี่อย่างเขาต่างหาก

ในขณะเดียวกัน หัวใจของสวี่หย่งฉิ้งก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ถ้าหากเขาถูกเชิญไปที่ชั้นเก้าจริงๆ เกียรติศักดิ์ของเขาก็จะยิ่งใหญ่ เพื่อนเก่าของเขาเหล่านั้น ก็เคยขึ้นไปที่ชั้นเก้ากันแล้ว พวกเขามักจะคุยโว้โอ้อวดเรื่องนี้อยู่ทั้งวัน

ถ้าเขาได้ขึ้นไปที่ชั้นเก้าและได้ร่วมงานเลี้ยงของหนานป้าเทียน เขาก็คุยโว้ไปได้ตลอดชีวิต

ไม่ใช่แค่นี้ บางทีตระกูลสวี่ของพวกเขา อาจจะกลายเป็นตระกูลใหญ่แห่งเมืองก่วงหยางเลยก็ได้

“ป่าเถื่อน!” เฉินเซิ่งหยวนยกมือตบสวี่หลิงหลิง

สวี่หลิงหลิงโดนตบจนสับสนไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเธอก็รีบกล่าวว่า “คุณ...คุณกล้าตบฉันเหรอ”

“ตกคุณแล้วมันทำไมเหรอ หรือว่าคุณไม่พอใจ” เฉินเซิ่งหยวนถามกลับถามน้ำเสียงที่เยือกเย็น

สวี่หลิงหลิงอ้าปากค้างแต่ไม่กล้าพูดอะไร คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลสวี่แบบเธอ ทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าได้เท่านั้นแหละ

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเซิ่งหยวน เธอกล้าซะที่ไหน

เธอทำตัวเกเรกับคนอื่นได้ แต่ถ้าเกเรต่อหน้าเฉินเซิ่งหยวน ก็เป็นการรนหาที่ตาย

เฉินเซิ่งหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รีบขอโทษคุณหลินกับคุณสวี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ฉันจะตบเธอให้ฟันร่วงหมดปาก!”

“ให้...ให้ฉันขอโทษเขางั้นเหรอ” สวี่หลิงหลิงร้อนใจ เธอเป็นฝ่ายก่นด่าหลินมั่วมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขากลับสั่งให้เธอขอโทษหลินมั่ว แถมจะเอาชีวิตเธอด้วย

“คุณปู่คะ!” สวี่หลิงหลิงมองไปยังสวี่หย่งฉิ้ง เธอรอให้คุณปู่ออกมาช่วย

“แค่กๆ ...” สวี่หย่งฉิ้งก้าวไปข้างหน้า จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานเฉิน ผมเป็นประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ปครับ...”

“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณเป็นใคร!” เฉินเซิ่งหยวนตัดบทสนทนาของสวี่หย่งฉิ้งอย่างไม่เกรงใจ “ผมกำลังคุยกับเธอใช่ไหม คุณมีส่วนร่วมในการพูดคุยเหรอ หรือว่าคุณอยากโดนตบด้วย!”

สีหน้าของสวี่หย่งฉิ้งเปลี่ยนไป ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่คนวัยเจ็ดสิบปี เฉินเซิ่งหยวนอ่อนกว่าเขาไม่กี่ปี แต่ถ้าเขาด่าเฉินเซิ่งหยวน เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าอารมณ์เสียใส่เฉินเซิ่งหยวน

“หลินมั่ว ยังไงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ทำไมจะต้องโกรธขนาดนี้ล่ะ!” สวี่หย่งฉิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกบอกประธานเฉินสิ ว่าหลิงหลิงเป็นคนพูดตรงไปตรงมา แต่ไม่ได้มีเจตนาร้าย จึงไม่จำเป็นขอโทษ!”

“ใช่แล้ว หลิวมั่ว เรื่องเล็กนิดเดียว ทำไมต้องขอโทษด้วย แกยกโทษให้หลิงหลิง เรื่องนี้ก็จบแล้ว!” สวี่เจี้ยนกงรีบกล่าวเช่นกัน

ฟังฮุ่ยก็พยักหน้า นี่เป็นเวลาที่เหมาะแก่การคลี่คลายความสัมพันธ์กับคุณปู่มากที่สุด

แล้วศักดิ์ศรีของหลินมั่วมันสำคัญไหม

สวี่หลิงหลิงชำเลืองมองหลินมั่วอย่างเย่อหยิ่ง ได้ยินหรือยัง แม้แต่พ่อตาของนายก็ยังสั่งให้นายขอโทษฉัน!

อยากให้คุณหนูอย่างฉันขอโทษงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!

ใบหน้าของหลินมั่วเย็นชา ตอนนี้คุณเริ่มพูดคำว่าคนครอบครัวแล้วเหรอ

ตอนที่สวี่หลิงหลิงก่นด่าผม ตอนที่พวกคุณสั่งให้ภรรยาของผมไปกับผู้จัดการจ้าว เคยคิดเกี่ยวกับคนในครอบครัวของตัวเองบ้างไหมนะ

ทันใดนั้นสวี่ปั้นซย่าก็กล่าวว่า “คุณปู่คะ คุณปู่คงจะลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าครอบครัวของพวกเราถูกคุณปู่ขับไสไล่ส่งไปตั้งนานแล้ว แล้วคำว่าคนในครอบครัวเดียวกันมันมาได้ยังไงคะ”

หัวใจของหลินมั่วอบอุ่นขึ้น ในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ สวี่ปั้นซย่ายังคงปกป้องเขา แต่ว่าการกระทำนี้เป็นการล่วงเกินตระกูลสวี่อย่างที่สุดด้วย

“ปั้นซย่า อย่าพูดส่งเดช!” สวี่เจี้ยนกงรีบกล่าว

เฉินเซิ่งหยวนมองหลินมั่วและกล่าวอย่างนอบน้อม “คุณหลิน ถ้าหากคุณรู้สึกไม่พอใจ คุณจะให้เธอขอโทษจนกว่าคุณจะพอใจก็ได้นะครับ!”

น้ำตาของสวี่หลิงหลิงไหลพรากออกมา ถ้าเธอต้องขอโทษหลินมั่วต่อหน้าของทุกคนตลอดเวลา เธอจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง

“หลินมั่ว นาย...นายอย่าทำเกินไปสิ...” สวี่ฉังหย่วนอดพูดไม่ได้

“ตอนแรกผมก็อยากให้เธอหยุด แต่ถ้าคุณพูดแบบนี้แล้ว ก็ให้เธอพูดต่อไปเถอะ” หลินมั่วโบกมือ “ผมไม่พอใจ”

“ได้ยินไหม ไม่พอใจ พูดต่อไป!” เฉินเซิ่งหยวนกล่าวเสียงดัง “ขอโทษไปด้วย ตบหน้าไปด้วย ทำจนกว่าคุณหลินจะพอใจ!”

“ห๊ะ?” สวี่หลิงหลิงเบิกตาโพลง

“ทำไม ไม่พอใจเหรอ” สีหน้าของเฉินเซิ่งหยวนเย็นชา “สวี่หย่งฉิ้ง ยกเลิกสัญญา!”

สวี่หย่งฉิ้งโกรธจนแทบจะกระอักเลือด เขารีบกล่าวว่า “ไม่ได้ยินที่ประธานเฉินพูดหรือไง ตบหน้า แล้วก็ขอโทษด้วย!”

สวี่หลิงหลิงร้องไห้ เธอร้องไห้ไปด้วย ตบหน้าตัวเองไปด้วย แถมยังพูดขอโทษหลินมั่วไม่หยุด

ในขณะเดียวกัน เธอก็มองสวี่ฉังหย่วนอย่างดุร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะสวี่ฉังหย่วนพูดมาก เธอก็ไม่ต้องลำบากแบบนี้

เฉินเซิ่งหยวน “คุณหลิน ทำให้คุณลำบากแล้ว พวกเราขึ้นไปข้างบนก่อนดีไหมครับ”

“เกรงว่าจะยังไปไม่ได้นะสิครับ” หลินมั่วพูดเบาๆ

เฉินเซิ่งหยวนแปลกใจ “ทำไมหรือครับ”

เมื่อหลินมั่วเห็นผู้จัดการจ้าวหดตัวอยู่ในกลุ่มคน เขาจึงกล่าวเบาๆ ว่า “ผู้จัดการจ้าวคนนี้ อยากให้ภรรยาของผมไปคุยธุรกิจกับเขาสองต่อสองในห้องส่วนตัว”

“เขายังบอกว่าถ้าวันนี้จัดการเรื่องนี้ไม่ได้ พวกเราก็อย่าคิดออกไปจากที่นี่!”