หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1971

งานเลี้ยงได้จบลงแล้ว!

ไท่จื่อจึงกลับไปที่เมืองไห่ทันทีโดยไม่แม้แต่จะหยุดพัก จากนั้นก็ทำตามคำแนะนำของคุณนายเซวียรีบระดมกำลังพลทันที และเพื่อที่จะไม่ทำให้เป็นที่สะดุดตา เขาและคุณแม่ยังคงไม่เคลื่อนไหวอะไรทั้งนั้นทำเพียงแค่ส่งคนสนิทของตัวเองไปทำเท่านั้น

วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่าง ก็มีขบวนรถขับตรงมายังโรงจอดรถชั้นใต้ดินของวิลล่าที่ไท่จื่ออยู่ด้วยความเร็วดังจรวด

“คุณชาย ปฏิบัติภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เอาของกลับมาได้แล้วครับ”

ขณะที่พูดอยู่ลูกน้องทั้งสองคนก็นำกล่องที่ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนาด้วยผ้าใบกันฝนออกมาจากรถ

“ไม่มีใครไล่ตามมาใช่ไหม?”

เพื่อความรอบคอบ ไท่จื่อจึงเอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ

“คุณชายวางใจได้ครับ พวกเราแบ่งกองกำลังออกเป็นสี่กลุ่ม ระหว่างที่ขับเคลื่อนขบวนรถมาก็ได้ทำการสับขาหลอกกันเกือบสิบครั้ง ถ้าหากไม่ได้ขับรถมาด้วยตัวเอง แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าของสิ่งนั้นวางอยู่บนรถคันไหน”

ไท่จื่อจึงพยักหน้าเล็กน้อยและถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! ของสิ่งนี้สำคัญมากจริง ๆ

ฟังจากคำพูดของคุณนายเซวียที่เคยพูดเอาไว้ว่า หากของสิ่งนี้ถูกเปิดเผยออกไป ต่อให้เป็นเซวียอู่เยี่ยที่เป็นราชันย์แห่งแดนทางใต้ก็ไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้

“โอเค เอาของสิ่งนั้นมาไว้ที่รถของฉันก่อนละกัน อีกอย่างช่วยไปบอกกับคุณแม่ของฉันให้หน่อยว่า ของมาส่งถึงที่เรียบร้อยแล้ว บอกท่านว่าไม่ต้องกังวลไป”

พอพูดจบ ไท่จื่อก็ถือโอกาสตอนที่ฟ้ายังสางอยู่ขับรถออกจากโรงรถไป ในตอนเช้าตรู่ พระอาทิตย์เริ่มขึ้นมาส่องแสงยามเช้า

ทางด้านอู๋เซวี๋ยนก็มารออยู่ที่ด้านนอกวิลล่าแล้วตั้งแต่เช้าตามที่หลินมั่วสั่งกำชับไว้

รอจนกระทั่งรถของไท่จื่อมาถึง ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ ทั้งสองคนทำการขนกล่องเข้าไปในบ้านทันที

“ไท่จื่อ นายกำลังทำอะไรของนายอยู่เนี่ย?”

เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ามา หลินมั่วที่อยู่ในห้องก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะในช่วงกลางดึกเขาก็ได้รับสายโทรศัพท์จากไท่จื่อบอกว่ามีของบางอย่างที่สำคัญมาก ๆ จะมาส่งให้

แต่พอหลินมั่วเอ่ยถามว่าเป็นของอะไร เขาก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นาน และก็ไม่พูดอะไรออกมาสักอย่างดังนั้นหลินมั่วจึงทำได้เพียงมาถามซึ่ง ๆ หน้าแทน

หลังจากวางกล่องในมือลงและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากออกแล้ว ไท่จื่อถึงได้โล่งใจลงเล็กน้อย

“ลูกพี่ นายไม่รู้หรอกว่า ฉันทำเพื่อนายถึงกลับทุ่มเทชีวิตอันน้อยนิดของตัวเองจนเกือบไม่รอดอยู่แล้ว”

“แม่ของคุณไม่ได้บอกคุณเหรอว่าข้างในมีของอะไรอยู่?”

เมื่อเห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นของไท่จื่อ หลินมั่วก็เอ่ยถามอย่างเอือมระอา

“ก็ไม่ได้บอกนะ เธอก็แค่บอกให้ฉันเอาของสิ่งนี้มามอบให้นายก็เท่านั้น”

ไม่ผิดแน่ คุณนายเซวียพูดมาแบบนี้จริง ๆ ขอเพียงเอาของสิ่งนี้มอบให้ถึงมือของหลินมั่วก็พอ

ในเมื่อเป็นของที่แม่ม่ายดำให้ส่ง หากถามอะไรไปก็หาคำตอบอะไรไม่ได้อยู่ดี

หลินมั่วจึงขอให้อู๋เซวี๋ยนงัดกล่องทำการเปิดมันออก

หลังจากทำการแกะงัดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดกล่องก็เปิดออกมาได้แล้ว จากนั้นลอกฟิล์มกันความชื้นออกก็เห็นเพียงกล่องดาบกล่องหนึ่งถูกวางแน่นิ่ง ๆ อยู่ข้างในนั้น

เมื่อหยิบมันออกมาได้ อู๋เซวี๋ยนก็ส่งมอบกล่องดาบนั้นให้กับหลินมั่ว หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ หลินมั่วจึงเปิดกล่องดาบออก

แต่ภายในกล่องมีเพียงดาบยาวที่มีความยาวสามฟุตและดูธรรมดาอย่างมากเล่มหนึ่งเท่านั้น ตัวดาบยาวสองฟุตจากปลายด้าม