หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1972

รอมาตั้งเกือบครึ่งค่อนวัน พอได้เห็นกลับเป็นแค่ดาบยาวธรรมดาเล่มหนึ่งเท่านั้น

ไท่จื่อรู้สึกผิดหวังอย่างมากอุตส่าห์ทุ่มเทเอาชีวิตเข้าแลก แต่ให้ข้ามาดูของแค่นี้เสียได้!

ดาบที่เป็นของประดับตกแต่งสองสามร้อยที่ขายตามแผงลอยริมถนนยังจะดูดีกว่าดาบเล่มนี้เสียอีก

ต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ!

หลังจากบ่นพึมพำอยู่ในใจครู่หนึ่ง ไท่จื่อก็คิดขึ้นมาได้ว่า เรื่องที่คุณนายเซวียจริงจังขนาดนี้ มันไม่น่าจะใช่เรื่องง่าย ๆ อะไรเช่นนี้

“หลินมั่ว ถ้ายังไงนายลองชักดาบออกมาดูหน่อยดีไหม? ไม่แน่ว่าอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ภายในก็ได้นะ!”

หลังจากฟังคำพูดของไท่จื่อจบ หลินมั่วก็รู้สึกว่าควรจะทำเช่นนี้เหมือนกัน อุตส่าห์ระดมผู้คนมาจำนวนมากมาย เป็นไปไม่ได้ที่จะส่งของแบบนี้มา!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็เอื้อมมือไปจับด้ามดาบ

ฟึ่บ!

ตอนที่ดึงดาบยาวออกมาจากฝัก ทั้งสามคนก็ต้องตกตะลึงชะงักไปทันที เพราะเแท้จริงแล้วมันเป็นเพียงแค่ดาบยาวธรรมดาจริง ๆ

ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ามันเป็นดาบยาวดาบหนึ่งที่มีคราบสนิมขึ้นเท่านั้น

“นี่...”

คราวนี้ไท่จื่อรู้สึกสับสนขึ้นมาแล้วจริง ๆ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!

คุณนายเซวียไม่มีทางว่างถึงขนาดมาล้อเล่นกันเช่นนี้

เขาระดมความคิดอย่างหนัก คิดหาวิธีตั้งมากมายขนาดนี้ จะมาเป็นเศษเหล็กแบบนี้ได้ยังไง

“คงไม่ใช่ว่าหยิบมาผิดหรอกนะ?”

แม้ว่าบรรยากาศจะค่อนข้างกระอักกระอ่วนอย่างมาก แต่อู๋เซวี๋ยนก็ยังคงเอ่ยสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกมา

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

คนที่เป็นถึง...”

เมื่อตระหนักว่าตนเกือบจะหลุดปากพูดอะไรออกไป ไท่จื่อก็เปลี่ยนเรื่องในทันที

“แม่ของฉันเป็นถึงประมุขแห่งเมืองไห่ จะทำเรื่องล้อเล่นแบบนี้ได้ยังไงล่ะ จะต้องมีจุดไหนที่ทำผิดพลาดเป็นแน่”

หลังจากนั้นไท่จื่อก็เอามือกุมศีรษะ และก็เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง

“หลินมั่ว ถ้ายังไงนายลองใช้วิธีหยดเลือดพิสูจน์ความเป็นเจ้าของดูดีไหม ไม่ใช่มีคำกล่าวว่าสมบัติที่ดูด้อยค่าล้วนเกิดขึ้นได้ใหม่จากการเลือกเจ้าของหรอกเหรอ บางทีอาจต้องหยดเลือดของนายลงไป ดาบเล่มนี้จึงจะยอมรับเจ้านาย จากนั้นค่อยเปล่งแสงประกายขึ้นมาอีกครั้ง”

ในช่วงเวลาเพียงช่วงสั้น ๆ กองทหารม้านับหมื่นนายก็เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า

อย่างไรก็ตามพลังของดาบก็ยังคงไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย มันได้มุ่งตรงมาที่หลินมั่ว ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์แต่เขาก็ยังคงยกแขนขึ้นมาขวางอยู่ตรงหน้าตัวเองตามสัญชาตญาณ

จบเห่แล้ว!

ตอนที่พลังของดาบกวาดผ่านร่างกายเขา สมองของหลินมั่วก็ปรากฏคำหนึ่งขึ้นมาในหัว มันเป็นความรู้สึกของความตายที่มนุษย์เราที่ไม่สามารถต้านทานได้

เพียงพริบตาเดียวหลินมั่วก็ตื่นขึ้นมากะทันหัน เมื่อลองนึกถึงฉากที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ในหัว เขาก็โบกดาบยาวในมือโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนั้นนั่นเอง อู๋เซวี๋ยนและไท่จื่อก็ขนแขนลุกขึ้นมาทันที เพราะออร่าที่น่าสะพรึงกลัวแผ่เข้าปกคลุมพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ทันที ภายใต้สายตาที่จ้องมองของพวกเขาทั้งสอง พลังของอายดาบที่หนาวเหน็บได้วาบผ่านออกมา

วิ้ง!

เกิดเสียงดังสนั่นตามมา ทั้งสองคนรีบนั่งยอง ๆ กุมศีรษะทันที

ผ่านไปไม่นาน พวกเขาก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และรูม่านตาก็หดลงทันทีเพราะสิ่งที่เห็นมีเพียงกำแพงด้านหน้าของหลินมั่วได้ถูกทำให้ทะลุจนเป็นช่องว่างยาวหนึ่งฟุต

และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านี้ก็คือหลังจากทำกำแพงทะลุไปหลายจุดแล้ว ก็ยังมีร่องรอยของพลังดาบที่ยาวไปจนถึงผนังด้านนอกบ้าน

เมื่อมองภาพตรงตรงหน้าโดยรอบแล้ว ทั้งสองคนก็มองสบตากันเล็กน้อย เมื่อมองสายตาของอีกฝ่าย พวกเขาต่างก็เห็นความรู้สึกตกใจอย่างหนักของกันและกัน