หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2030

เขาใช้ชีวิตอยู่ในซอกหลืบของภูเขามาตั้งแต่เด็ก

แต่ในวันนี้เขาได้เข้ามาอยู่ในเมืองจิง วิธีหาความสุขของเขาก็ธรรมดาทั่วไป

บางทีก็รวมกลุ่มกับเพื่อนเพื่อถกเถียงกันเรื่องยา

หรือบางทีเขาก็มักจะวิเคราะห์ตัวยาฟื้นฟูด้วยตัวเอง

และบางทีก็กลับไปยังชุนถังเพื่อทำหน้าที่เป็นหมอตรวจคน

หลินมั่วมองกองยาขนาดใหญ่ที่เขาได้รับมา เขาอดที่จะรู้สึกกลุ้มใจไม่ได้

ทั้งยาบำรุงร่างกาย ยาบำรุงเลือดลม ยาปรับสมดุลชีพจรและยาลดความเหนื่อยล้า

ยาที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นยาที่เกี่ยวกับการบำรุงร่างกายทั้งภายในและภายนอกทั้งสิ้น

และหนึ่งในนั้นก็เป็นยาที่หายาก

หากเอาไปวางขายในท้องตลาดคงจะมีคนแห่มาซื้อกันมากมาย

"เห้อ ใช้อันไหนก่อนดีล่ะเนี่ย"

หลินมั่วมองกองยาตรงหน้าไปมา ก่อนจะถามตัวเอง

ถึงแม้จะบอกว่าเขาสามารถผลิตยาที่อยู่หน้าได้ทั้งหมด แต่เขาเองก็ไม่มีวัตถุดิบในการผผลิตอยู่ดี

ถึงแม้จะบอกว่ายาเหล่านี้ช่วยฟื้นฟูและซ่อมแซมร่างกายได้ดี แต่เขาเองก็มีวิธีดูแลร่างกายของตัวเองเช่นกัน

แต่อย่างไรก็ตามต่อให้เก่งแค่ไหนหากไม่มีอุปกรณ์ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

เมื่อได้ยินดังนั้น คนที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างอู๋เสวียนก็อดไม่ได้ที่จะขบกรามแน่น

คนดีๆ ที่ไหนจะพูดแบบนี้

ต่อให้เขาไม่มีความรู้ด้านการแพทย์

แต่เขาก็พอรู้ว่ายาพวกนี้มีค่ามากแค่ไหน

มันเป็นยาที่หาได้ยาก คนธรรมดาไม่มีทางที่จะได้ทาน

แต่หลินมั่วกลับกลุ่มใจไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง

คนแบบนี้มันน่าโมโหจริงๆ

"งั้นบำรุงร่างกายก่อนแล้วกัน หากร่างกายแข็งแรงแล้ว

ถึงจะสามารถใช้ยาตัวอื่นได้ดี"

พูดจบหลินมั่วก็หยิบยาบำรุงร่างกายที่สางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

ก่อนจะกลืนมันลงไป

ผ่านไปสักพัก อุณหภูมิในร่างกายของเขาก็เริ่มปั่นป่วน จู่ๆ ก็มีกระแสน้ำอุ่นแพร่กระจายไปทุกส่วนของร่างกาย

ในขณะที่กระแสน้ำกำลังแพร่กระจายไปยังอวัยวะต่างๆ ในร่างกาย อุณหภูมิของมันก็เริ่มสูงขึ้น

ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานก็เริ่มเกิดขึ้น

ภายในเวลาไม่กี่นาที เหงื่อของเขาก็ทะลักออกมาราวกับก็อกน้ำ

แถมยังมีคราบสกปรกปนออกมากับเหงื่อจนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าอีกด้วย

หลินมั่วอดกลั้นกับความทรมานในการเผาผลาญสิ่งสกปรกให้ออกจากร่างกาย ก่อนจะใช่ยาล้างกระดูกอีกครั้ง

หลินมั่วรู้กฎข้อนี้ดี

แต่มันก็เจ็บปวดทรมานมากเช่นกัน

เขาใช้มือขวาจับเก้าอี้ไม้เอาไว้ นิ้วทั้งห้าจิกลงบนแผ่นไม้แน่น

ความรู้สึกทรมานนี้ลากยาวมาจนเกือบหนึ่งชั่วโมง

จนหลินมั่วกระอั่กเลือดออกมา

ความเจ็บปวดจึงค่อยๆ บรรเทาลง

ในตอนนี้หลินมั่วรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

"อู๋เสวียน ฉันขอบอกนายไว้ก่อนเลยนะ อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ฉันเป็นอันขาด"

พูดจบหลินมั่วก็หลับตาลงและหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

"เหอะ ทำมาเป็นอาย

เชอะ เชอะ เชอะ!"

เมื่อแบกหลินมั่วขึ้นมานอนบนเตียงเสร็จ อู๋เสวียนก็อดไม่ได้ที่จะล้อเลียนเขา

จากนั้นอู๋เสวียนก็ปิดประตูห้องลงก่อนจะกลับไปฝึกร่างกายในห้องของตัวเอง

แต่มีอย่างหนึ่งที่เขายังไม่รู้

นั้นก็คือระหว่างที่หลินมั่วกำลังสลบไสลอยู่ กระบี่ไท่อาที่อยู่ในมือของเขาก็เริ่มสั่นไหวขึ้นมาเบาๆ