หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2037

หลินมั่วพิงกำแพงแล้วเก็บแขนของเขาไว้ตรงหน้าอกและมองทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบๆ

หากเขาไม่ได้รู้ความลับจากคนของอีกฝ่าย

หลินมั่วคงจะเข้าใจว่าเด็กอย่างเหล่ยส่าวถิงจะมีหัวใจจริงๆ

เพราะอย่างไรซะหมอนั่นก็วางแผนซะแยบยล มีแต่คนที่ไม่ธรรมดาเท่านั้นที่จะทำได้

แต่มันก็คือความจริง เหล่ยส่าวถิงคิดไม่ซื่อตั้งแต่แรก

เพื่อป้องกันไม่ให้เขากินข้าวกับไป๋รั่วหรง หมอนั่นถึงกับส่งคนมาหักแขนหักขาของเขา

คนแบบนี้ ไม่ว่าภายนอกเขาจะเสแสร้งทำตัวดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถซ่อนจิตใจที่สกปรกของเขาได้

และในเวลานี้ เหล่ยส่าวถิงที่รอคอยมานานและกำลังจะพูดประโยคอันโรแมนติกก็เหลือบมองไปที่ฝูงชน

แล้วก็บังเอิญเห็นเข้ากับหลินมั่วที่ปะปนอยู่กับฝูงชนข้างนอก

เป็นเพราะมัน ฉันเลยไม่เคยเชิญไป๋รั่วหรงได้สำเร็จเลยสักครั้ง

จะต้องโดนปฎิเสธทุกรอบ

แล้ววันนี้ไป๋หรงรั่วเป็นคนเชิญหลินมั่วมาร่วมทานอาหารเย็นด้วยตัวเอง

หน้าตาฉันด้อยกว่าเขาตรงไหน...

แต่อีกฝ่ายก็หล่อกว่านิดหน่อยจริงๆ

ส่วนเรื่องความสามารถ...

อีกฝ่ายดูเหมือนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านยามหัศจรรย์ที่เข้าร่วมในการแข่งขันหมอเทวดา

ตะ...แต่ว่า

กะอีแค่เด็กยาจกจะมาเทียบกับตัวเองได้อย่างไร

ทรัพย์สินที่ได้มาโดยธรรมของตระกูลเหล่ยมีไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันล้าน

และเขาเหล่ยส่าวถิงก็แข็งแกร่งพอที่จะเข้าชิงตำแหน่งหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลเหล่ย

หมอเทวดากระจ๊อกคนหนึ่ง ช่างน่าขันสิ้นดี

พอคิดถึงเรื่องนี้ความโมโหก็ปะทุขึ้นมา

รอยยิ้มอันอ่อนโยนในตอนแรกก็ค่อยๆ จางหายไป

เขายกมือขึ้นชี้

“หรงหรง เป็นเพราะมันหรือเปล่าคุณถึงได้ลังเล”

พอมองไปตรงจุดที่คุณชายเหล่ยชี้ ไป๋รั่วหรงถึงสังเกตเห็นว่าหลินมั่วมาถึงแล้ว

และหลินมั่วก็มีเรื่องที่จะขอระหว่างการนัดหมายในครั้งนี้เช่นกัน

เพื่อแสดงการให้เกียรติ เขาเลยแต่งตัวให้ดูเป็นทางการขึ้น

และเขาที่มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอผ่านการแปลงโฉมก็ยิ่งหล่อมากขึ้นอีก

ยิ่งบวกกับชุดสูทลำลอง นิสัยสันโดษและรู้จักวางตัวไม่หุนหันพลันแล่นก็ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

แม้แต่ไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่โหดร้ายใจดำมาโดยตลอดก็ยังต้องยอมรับว่าหลินมั่วนั่นหล่อเกินต้าน

เมื่อมองเข้าไปที่นัยน์ตาของอีกฝ่ายลึกๆ สีหน้าของไป๋รั่วหรงก็ดูตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

พอเห็นไป่รั่วหรงปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา เขาก็ลุกขึ้นยืนและกำลังจะถามต่อ

แต่จู่ๆไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่อยู่ตรงข้ามเขาก็กระแอมเบาๆ

ทั้งสองมองหน้ากัน ไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังก็ส่ายหัวเป็นสัญญาณและก็มองไปที่ไป๋รั่วหรง

รอจนเหล่ยส่าวถิงสงบลง

ใช่แล้ว หลินมั่วช่วยรักษาให้ไป๋รั่วหรงหายจากอาการป่วยระยะสุดท้าย

และการเชิญหลินมั่วมาทานข้าวก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเป็นที่ปกติมาก

เป็นตัวเขาเองที่ดื้อรั้น

เห้อ! ความหึงหวงทำให้เขาเสียสติ

โชคดีที่ยังมีทางเอาตัวรอด

แล้วเหล่ยส่าวถิงก็รีบกลับมายิ้ม

“หรงหรง ผมขอโทษที่ใจร้อนเกินไป ผมแค่กลัวคุณจะโดนหลอก"

ป๋ายเฉียนเอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังก็รีบช่วยเขาพูด

“นั่นสิ หรงหรง เธอก็รู้ว่าไม่เคยมีใครสามารถรักษาโรคเรื้อรังของเธอได้เลย และตอนนี้เธอก็เริ่มฟื้นตัว

ถ้าไม่ได้สัมผัสกับตัวเองก็ฉันก็คงไม่เชื่อหรอก"

สีหน้าของไป๋รั่วหรงดีขึ้นเล็กน้อยจากความช่วยเหลือจากไป๋เฉียนเอ๋อร์