หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2039

“ไวน์แก้วนี้แด่คุณ

มาเลยคุณหลิน ให้ผมดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายถือแก้วไวน์ด้วยความกระตือรือร้น

ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักอาจคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน

และถึงหลินมั่วจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดวางแผนอะไรอยู่

แต่เขาก็ไม่อยากเสียไปเวลาคาดเดา

เมื่อมาแล้วก็อย่างสร้างเรื่องเลย

แล้วพวกเขาก็ยกแก้วไวน์ชนกันเบาๆ

และก็เป็นตอนนี้เองที่บรรยากาศได้ผ่อนคลายลงมาก

ส่วนไป๋รั่วหรงก็ไม่ได้มีสีหน้าบูดบึ้งเหมือนเมื่อกี้อีก

เธอเริ่มเพลิดเพลินไปกับอาหารอร่อยตรงหน้าอย่างเงียบๆ

หลังจากลิ้มรสไวน์กับอาหารนานาชนิดแล้ว

เหล่ยเส่าถิงก็ลุกและอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ

ก่อนไปเขาได้จงใจขยิบตาให้ไป๋เฉียนเอ๋อร์

เธอเข้าใจแล้วก็พยักหน้าอย่างลับๆ

และพอเหล่ยเส่าถิงมาถึงห้องน้ำได้สักพัก

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นกัน

“คุณไป๋ ครั้งนี้ขอบคุณคุณมากๆ

แต่อีกเดี๋ยวผมต้องขอให้คุณช่วยข่มความโอหังของหลินมั่วมันหน่อย

รบกวนด้วยนะครับ"

เหล่ยเส่าถิงใช้น้ำเสียงประจบประแจงและก็เอาของขวัญที่ห่อไว้อย่างสวยงามส่งให้อีกฝ่าย

“เอาล่ะ คุณไป๋ นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากผม

หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะครับ"

และผู้คลั่งไคล้กระเป๋าแบรนด์เนมอย่างไป๋เฉียนเอ๋อร์ เพียงแหวบเดียวเธอก็มองออก

มองออกว่านี้เป็นกระเป๋าแบรนด์อะไร

กระเป๋าชาแนลที่มีจำนวนจำกัดเพียงไม่กี่ใบในโลก ราคาหน้าร้านอยู่ที่ หนึ่งล้านสองแสนเจ็ดหมื่นบาท

ของแบบนี้ต่อให้มีเงินก็ยังซื้อไม่ได้ มันต้องอาศัยเส้นสายด้วย

แม้ว่าเธอจะปลื้มมันมาก แต่ก็รับมันไว้อย่างนิ่งๆ

“คุณชายเหล่ย ฉันรู้สึกว่ามีเพียงคุณคนเดียวที่เหมาะสมกับตระกูลของฉันที่สุด

แต่รบกวนคุณช่วยใช้ความคิดหน่อย อย่าเอาแต่หุนหันพลันแล่น

เพื่อช่วยคุณแล้วตอนนี้ไป่รั่วหรงเองก็โกรธฉันไปด้วย

คุณต้องรู้ว่าในเมืองหลวงมีเด็กหนุ่มที่เก่งกาจอยู่ตั้งมากมาย

นอกจากนี้ ร่างกายของหรงหรงก็กำลังฟื้นตัวและฉันหวังว่าคุณจะพยายามหน่อย"

แม้ว่าเขาจะกำลังถูกสั่งสอน แต่เขาก็ยังตอบอย่างสุภาพ

และจนอีกฝ่ายออกไป

เขาถึงได้สลัดรอยยิ้มบนหน้าของเขาทิ้ง

แล้วก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ

“อาชีพหมอเป็นอาชีพที่ดีมาก สวัสดิการดีการงานมั่นคง

และทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลิน เงินเดือนอย่างต่ำก็น่าจะสองหมื่นสามหมื่น"

เหมือนจะเป็นคำชมแต่จริงๆมันคือคำเหยียด

เมื่อเทียบกับคนทั่วไปแล้วเงินเดือนดังกล่าวก็ถือว่าเป็นรายได้ที่สูงแล้ว

แต่พวกนั้นก็เป็นแค่คนธรรมดา

หลังจากไป๋เฉียนพูดจบ เหล่ยเส่าถิงก็ยิ้มอย่างได้ใจ

“มา มาทานอาหารกันก่อนเถอะ”

หรงหรงเธอชอบทานของหวานนี่ ลองชิมมูสเห็ดทรัฟเฟิลตัวใหม่นี้สิ

คุณหลินก็ลองชิมดู เค้กนี้เสิร์ฟละแสนเจ็ดเชียวนะ

ไม่ทานก็เสียดายเงินแย่"

นี่เป็นการสื่ออย่างชัดเจนว่า ยาจกแบบแก

เงินเดือนเดือนเดียวก็ไม่พอจ่ายค่าขนมให้ไป๋รั่วหรงหรอก

หลินโม่อึ้ง

แพงจัง

หากเขาเอายาเสริมลูกกลอนแบบธรรมดามาเม็ดหนึ่งออกมาก็สามารถซื้อขนมหวานพวกนี้ได้แค่ร้อยชุดเอง

ฟุ่มเฟือย ล้างผลาญสมบัติตระกูลจัง