หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2045

ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน ไป๋รั่วหรงก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

"มันร้อนมากเลย!"

ขณะที่ใช้มือพัด เธอก็เปิดเครื่องปรับอากาศในห้อง

แต่ถึงแม้จะเปิดสิบหกองศาแล้วก็ตาม

ความรู้สึกร้อนผ่าวภายในร่างกายก็ยังไม่บรรเทาลงเลย

ตรงกันข้าม มันกลับมีทีท่าที่หนักขึ้นเรื่อยๆ

“หรงหรง อดทนหน่อยนะ เพื่อสุขภาพ เพื่อความงาม และเพื่อความตั้งใจของหลินมั่ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋เฉียนเอ๋อร์ ไป๋รั่วหรงก็รู้สึกมีกำลังใจฮึดขึ้นมาทันที

แววตาที่กังวลในตอนแรก กลับกลายเป็นความฮึกเหิมหนักแน่น

“อืม! ช่วยเปิดแอร์ให้อุ่นขึ้นให้หน่อย

เปิดให้เป็นอุณหภูมิที่ร้อนที่สุดเลย!

ฉันต้องการเพิ่มประสิทธิภาพสูงสุดของเมล็ดบัวอัคคี”

“หา หรงหรง ไม่ดีมั้ง!

เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวแบบนี้ เธอทนได้ แต่ฉันทนไม่ได้หรอก”

เนื่องจาก ไป๋รั่วหรงทนความร้อนเช่นนี้ไม่ไหว

เสื้อคลุมที่ใส่ก็ถูกถอดออกทั้งหมด

และเพื่อป้องกันแสง ในเวลานี้ ทั้งประตูและหน้าต่างจึงถูกปิดอย่างมิดชิด

หากปรับให้เย็นกว่านี้ อย่างมาก ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็เอาผ้าห่มมาห่อตัวได้

แต่หากเปลี่ยนเป็นร้อนล่ะ

อากาศร้อนๆ แบบนี้ใครมันจะไปทนไหว

อย่างไรก็ตาม การประท้วงของเธอก็ถูกขัดกะทันหัน

“เรายังเป็นเพื่อนรักกันอยู่หรือเปล่าล่ะ ไม่สนล่ะ เธอต้องอยู่กับฉัน”

หลังจากพูดอย่างนั้น ไป๋รัวหรงก็กอดไป๋เฉียนเอ๋อร์ไว้

“อ่า ออกไปเลย มีแต่เหงื่อท่วมไปหมด

ฉันยิ่งตัวหอมๆ อยู่”

"ไม่สน ไม่สน”

บางครั้ง คนเราเมื่อได้คบหากับผู้คน หรือพบปะสิ่งอื่นๆ

อุปนิสัยก็อาจจะค่อยๆ เปลี่ยนไปได้ อย่างเช่น ไป๋รั่วหรง

และเช่นเดียวกับ ไป๋เฉียนเอ๋อร์

หลังจากที่หยอกล้อเล่นกันอยู่ทั้งคืน

จนกระทั่งกลางดึก ประสิทธิผลของเมล็ดบัวอัคคีที่ไป๋รั่วหรงกินเข้าไป ก็ออกฤทธิ์เต็มที่

หลังจากทำความสะอาดเนื้อตัวเรียบร้อยแล้ว

เธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

วันถัดมา

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติ จู่ๆ ก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงร้องอันแหลมคม

เมื่อเธอได้ยินว่าเป็นเสียงของหรงหรง เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบตรงเข้าไปในห้องนอนของไป๋รั่วหรงทั้งชุดนอน

“หรงหรง เกิดอะไรขึ้น”

แต่หลังจากที่ผลักประตูเปิดออก

เธอแทบจะจำผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ไม่ได้เลย

สมแล้วที่มีการคุยโวโอ้อวดเกี่ยวกับมันอย่างแพร่หลายทางอินเทอร์เน็ต

ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือเหล่านั้นจะลดทอนคุณค่าของมันเกินไปสักหน่อย

นี่ไม่ใช่เมล็ดบัวแล้ว มันคือยาเทวดาชัดๆ

เมื่อนึกได้เช่นนี้ ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็รีบเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับค้นหาทั่วห้องแล้วถามว่า

“หรงหรง กล่องยาที่ใส่เมล็ดบัวอัคคีอยู่ที่ไหนหรือ”

“วางอยู่ที่หัวเตียงน่ะ เธอจะเอาไปทำอะไร”

“ฉันอยากจะดูหน่อยว่าพอจะมีเศษผงของมันหลงเหลืออยู่บ้างไหม”

หลังจากที่หยิบกล่องยาขึ้นมา และเปิดออกดูแล้ว

เธอก็ต้องผิดหวังทันที เนื่องจากว่าในกล่องยานั้น สะอาดเอี่ยมอ่องยิ่งกว่าใบหน้าเสียอีก ไม่มีร่องรอยของผงยาเลยสักนิด

“แหวะ ไม่นะ เธอทำอะไรน่าเกลียดจัง”

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ซึ่งมีอารมณ์เสียมากพออยู่แล้ว เมื่อได้ยินว่าไป๋รั่วหรงพูดหยอกล้อเธออีก

จึงรู้สึกขุ่นเคือง!

ความหดหู่บนใบหน้าของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว

หลินมั่วคนนั้น เดิมทีก็คิดว่าของขวัญที่เขามอบให้นั้นเป็นของปลอม และกลัวว่าเธอจะจับพิรุธได้

มาตอนนี้เห็นได้ชัดว่า เนื่องจากเขาต้องการกันเธอ จึงรีบให้ไป๋รั่วหรงกินยาเข้าไปตั้งแต่ตอนนั้น

สมควรตายจริงๆ!

“ยินดีด้วยนะหรงหรง ตอนนี้เธอสวยยิ่งขึ้นไปอีก”

แม้ว่าทั้งใบหน้าจะเผยรอยยิ้ม ทว่าในใจของเธอกลับมีความเคียดแค้นอยู่เต็มเปี่ยม

ฮึ ได้กินยาวิเศษนี้อยู่คนเดียว เพื่อนรักอย่างนั้นหรือ