หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2044

ถึงแม้จะพูดขนาดนี้แล้ว แต่เพื่อนรักของเธอก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับ

มือของไป๋เฉียนเอ๋อร์เริ่มสั่น

ฉันชักจะทนไม่ไหว ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว!

“โอ๊ย หรงหรง!

คุณหลินพูดขนาดนี้แล้ว เธอรับไว้เถอะ

หากของสิ่งนี้ไร้ประสิทธิภาพขึ้นมาจริงๆ มันจะเสียของโดยเปล่าประโยชน์นะ”

เมื่อมองสีหน้าของเพื่อนสาว แล้วมองสีหน้าของหลินมั่วที่กำลังยิ้ม

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ไป๋รั่วหรงก็ยอมรับมันอย่างด้วยความรู้สึกเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอหลิน!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เหล่านี้ล้วนเป็นเพียงสิ่งของนอกกาย

อีกอย่าง คุณรั่วหรง คุณต้องจำไว้ว่า

ในช่วงเวลาพักฟื้นร่างกาย คุณห้ามโกรธเด็ดขาดนะครับ

ไม่เช่นนั้น อาการของคุณมีโอกาสที่จะกำเริบขึ้นมาอีก เข้าใจไหม”

ไป๋รั่วหรงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พร้อมด้วยใบหน้าที่แดง

เรื่องราวใดๆ หากไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ใบหน้าของเหล่ยส่าวถิงก็มืดหม่น จนน้ำตาแทบร่วง

สิ่งที่ตนมอบให้นั้น อีกฝ่ายหาข้ออ้างสารพัด ให้ตายก็ไม่ยอมรับ

แต่เมื่อหลินมั่วคนนี้หยิบเมล็ดบัวออกมา เธอก็ทำทีเป็นบ่ายเบี่ยง แต่สุดท้ายกลับรับมันไว้

ชายกร่างอย่างเขา ก็ระเบิดออกมาโดยสมบูรณ์

“หรงหรง ตระกูลเหล่ยและตระกูลไป๋มีความสนิทสนมกันด้านผลประโยชน์

คุณต้องอยู่กับผมเท่านั้น มันถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

คุณไม่เข้าใจหรือไง”

ในเมื่อพูดดีๆ ไม่เข้าใจ เหล่ยส่าวถิงจึงต้องหยิบยกภูมิหลังของทั้งสองตระกูลขึ้นมา

พยายามที่จะเอาชนะกำแพงหนาในใจของอีกฝ่าย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้จักไป๋รั่วหรงดีพอ

เธอเป็นคนไม่ชอบให้ใครไม้แข็ง เป็นหญิงสาวที่เก็บความรู้สึกแต่ดื้อรั้น

“ฉันอิ่มแล้ว และนี่มันก็ดึกแล้ว..

คุณหลิน เรากลับกันดีกว่าค่ะ”

ไป๋รั่วหรงไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อแล้ว

“ดีเหมือนกันครับ! กลับเร็วหน่อย

แต่คุณรั่วหรงควรจะกินเมล็ดบัวอัคคีนี้เลยนะครับ

ถึงแม้ว่ามันจะมีกล่องห่อหุ้มอยู่ แต่พลังของมันจะสามารถระเหยได้ตลอดเวลา

ช้าไปหนึ่งวินาที ก็ถือว่าสูญเปล่าไปหนึ่งวินาที”

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างของหลินมั่วเท่านั้น

เมล็ดบัวอัคคีนี้ล้ำค่าเกินไป และเป็นที่ต้องการของผู้อื่นอยู่ทุกเมื่อ

ดังนั้น การกินมันเข้าไปต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น จึงจะสามารถหยุดความคิดของพวกเขาได้

หลังจากที่เห็นไป๋รั่วหรงกินมันเข้าไปกับตาของเขาเอง หลินมั่วก็พยักหน้าและพูดว่า

"โอเค เรากลับกันเถอะ”

นายอยากสร้างปัญหาหรือ”

ถ้าเขาไม่รู้ว่าหลินมั่วเก่งเพียงใด เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่นี้

ก็พอที่เหล่ยส่าวถิงจะขว้างจานใส่หน้าอีกฝ่าย แทนที่จะข่มขู่เขาด้วยวาจาเท่านั้น

แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อไม่สามารถเอาชนะเขาได้

นอกจากนี้ ในระหว่างการเตรียมการสำหรับการแข่งขันสุดยอดหมอเทวดา เขาต้องการจัดการหมอเทวดาที่เข้าร่วมการแข่งขันอย่างเงียบๆ

ที่แม้แต่ตระกูลนาล่าก็ยังทำไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตระกูลเหล่ยของเขาเองด้วย

“จริงสิ เมล็ดบัวอัคคีที่พวกเขาเพิ่งพูดถึงมันคืออะไรกันแน่”

เมื่อนึกถึงว่าตอนที่สองสาวตระกูลไป๋เมื่อครู่นี้มีท่าทางลุกลี้ลุกลนมาก

เหล่ยส่าวถิงจึงถามด้วยความสงสัย

ในเวลานี้ ลูกน้องของเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มค้นหาข้อมูลทันที

ครึ่งนาทีต่อมาเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้เหล่ยส่าวถิง

เมื่อเห็นราคาซื้อขายในตลาด เขาก็ต้องอ้าปากค้าง

ทันใดนั้น เหล่ยส่าวถิงก็รู้สึกได้ทันทีว่า สร้อยคอหินโมราพันปีชวนฝันในมือของเขานั้น ดูธรรมดาไปเลย

"น่าเจ็บใจจริงๆ ที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ต้องเสียเปล่าไปอยู่กับไป๋รั่วหรง”

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม หลินมั่วจึงพยายามให้ไป๋รั่วหรงกินเมล็ดบัวเข้าไปเดี๋ยวนั้น

หากเหล่ยส่าวถิงได้มันมา ด้วยของล้ำค่าชิ้นนี้นั้น เขาจะสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดี แม้แต่กับตระกูลนาล่าได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้พลาดโอกาสที่ดีไปแล้ว เหล่ยส่าวถิงก็กัดฟันด้วยความเจ็บใจ