หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2048

ถนนเทียนจิง ในเขตเมืองเก่า

น้ำในทะเลสาบสีเขียวมรกตกำลังกระเพื่อม ล้อมรอบไปด้วยร่มเงาของต้นหลิว และกิ่งที่เรียวยาวของมันก็พลิ้วไหวเล็กน้อยไปตามสายลม

ในศาลาแห่งหนึ่งริมทะเลสาบ ชายชราคนหนึ่งกำลังค่อยๆ จัดชุดน้ำชาดินเหนียวสีม่วงคุณภาพสูงตรงหน้าเขาอย่างสบายๆ

แม้ว่าศีรษะของชายชราจะเต็มไปด้วยผมที่หงอก แต่ลักษณะภายนอกของเขาเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

เขากำลังนั่งเงียบๆ สงบนิ่งแต่มีพลัง

“คฤหาสน์ของผมไม่ได้รับแขกมานานมากแล้ว บรรยากาศความคึกคักจึงขาดหายไป

มา ลองชิมดู เหลยฉายุคก่อนราชวงศ์หมิง "

แม้ว่าคำพูดจะฟังดูโดดเดี่ยว แต่น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความรู้สึกอิสระและสบายใจกว่ามาก

หลังจากรินไปประมาณเจ็ดส่วน ชายชราก็ดันถ้วยน้ำชาไปที่ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ทุกวันนี้ คนที่ผู้อาวุโสไป๋จะรินชาให้ เห็นทีจะมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้น”

เขายิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับหยิบถ้วยชาขึ้นมา

เขารู้ดีว่า คนที่มีโอกาสได้รับการต้อนรับจากผู้อาวุโสไป๋เป็นการส่วนตัวได้

ในเมืองจิงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“อื้ม ไม่เลว ไม่เลว”

กลิ่นหอมสดชื่น รสชาตินุ่มลึก และหวาน เป็นยอดชาดีที่หายากจริงๆ

และแน่นอนว่า สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็นท่านผู้อาวุโสไป๋ ฝีมือเยี่ยมยอดจริงๆ

ทักษะความรู้วิธีการชงชานั้น เรียกได้ว่าสามารถเปลี่ยนความเสื่อมโทรมให้กลายเป็นความมหัศจรรย์ได้เลยนะครับ”

หลังจากคำพูดเยินยอเหล่านี้ ใบหน้าของผู้อาวุโสไป๋ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เขาเพียงเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

“เจ้าหนุ่ม ผ่านไปหลายปี ก็ยังจะกลับมา

อย่างไรก็ตาม นิสัยของคุณยังไม่เปลี่ยน ยังคงเป็นคนช่างพูดช่างเจรจา”

“ใช่ครับ ผ่านมาหลายปีแล้ว ผมจำครั้งสุดท้ายที่ได้ดื่มชากับผู้อาวุโสไป๋ได้

มันน่าจะผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว "

แม้ว่าจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ก็รู้สึกได้ถึงความซับซ้อนในน้ำเสียงของเขาเช่นกัน

เมื่อมองไปยังคนหนุ่มรุ่นน้องที่ดูมีพลังฮึกเหิมที่อยู่ตรงหน้า

ตอนนี้จอนผมของเขาเริ่มเป็นสีเทาแล้ว สีหน้าที่จริงจังของผู้อาวุโสไป๋ ก็อดไม่ได้ที่จะเผยความสะเทือนใจเล็กน้อยออกมา

“ผ่านมายี่สิบสามปีแล้ว”

“นานขนาดนี้เลยหรือ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ”

หลังจากพูดเช่นนั้น ชายคนนั้นก็หยุดพูด และมองไปที่ถ้วยชาตรงหน้าเขาเงียบๆ

เขาดูท่าทางทอดถอนใจ และโศกเศร้าเช่นกัน

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงไอ

เมื่อเห็นผู้อาวุโสไป๋ลูบที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ ชายคนนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผู้อาวุโสไป๋ อาการแน่นหน้าอกของคุณยังไม่หายหรือครับ”

กว่ายี่สิบปีผ่านไปนับตั้งแต่เขาออกจากเมืองจิง เขาไม่คาดคิดว่าโรคของผู้อาวุโสไป๋ยังไม่หายขาด

ผู้อาวุโสไป๋ส่ายศีรษะ ท่าทางของเขาก็ดูหมดหนทางเช่นกัน

“เฮ้อ โรคนี้เป็นมาหลายปีแล้ว จะรักษาให้หายง่ายขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ

แม้แต่พวกไอ้เฒ่าทั้งหลายในเมืองจิง ต่างก็ยังส่ายหัวหลังจากเห็นอาการของฉัน

คุณยังคงดื้อรั้นและหุนหัน!”

หลังจากยิ้มน้อยๆ ชายคนนั้นก็รินชาให้ผู้อาวุโสไป๋อย่างเงียบๆ

“ทำไมมาว่าคนแก่อย่างฉันล่ะ

แล้วคุณไม่ได้เป็นหรือ”

ทันทีที่คำพูดถูกเอ่ยออกมา ทั้งสองฝ่ายก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นพร้อมๆ กัน

บรรยากาศเริ่มจริงจังขึ้น

“ในฐานะผู้อาวุโสกว่า ผมอยากจะแนะนำคุณะ อะไรที่ปล่อยได้ก็ปล่อยเถอะ

คนเหล่านั้นไม่ใช่คนที่คุณจะสั่นคลอนได้ "

เมื่อพูดมาตรงนี้ ผู้อาวุโสไป๋ก็ไม่พูดต่อ

เขาถือถ้วยชา แล้วมองดูทะเลสาบด้วยสีหน้าที่จริงจัง

มีบางสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูด ก็สามารถเข้าใจในสิ่งที่ควรเข้าใจได้

“มีบางเรื่องที่ผมจำเป็นต้องทำ

ทุกครั้งที่นึกถึงแม่ของลูกก่อนที่จะเสียชีวิต คืนนั้นผมมักจะตื่นขึ้นมากลางดึก

ปิงเอ๋อร์โตแล้ว และในฐานะพ่อ ผมต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเธอและแม่ของเธอ "

เมื่อพูดมาถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของชายคนนั้นก็เริ่มขึ้นจมูก

เมื่อเห็นความผันผวนและผิดหวังท้อแท้ของอีกฝ่าย ผู้อาวุโสไป๋ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ถ้าคุณเบื่อชีวิตแล้ว ผมก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก

ก็จัดการกับชีวิตตัวเองเอาเองก็แล้วกัน”