หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2049

เมื่อผ่านลานบ้าน ก็มีบุคคลหนึ่งรีบร้อนมาที่ศาลา

“ท่านผู้เฒ่า คุณรั่วหรงมาถึงแล้วครับ”

เมื่อได้ยินว่าหลานสาวของตนมาถึง ผู้อาวุโสไป๋ก็ค่อยๆ วางถ้วยชาลง

“อืม ให้เธอไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน”

ขณะเดียวกัน ชายคนนั้นเดิมทีกำลังวางแผนที่จะกลับอยู่แล้ว หลังจากได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน เขาก็ลุกขึ้นยืน

“เอาล่ะครับ ดูเหมือนว่าฝนจะใกล้ตกแล้ว

ผมต้องไปเยี่ยมอาจารย์ของผมก่อน

ผู้อาวุโสไป๋ คราวหน้าเจอกันใหม่นะครับ”

“อืม ดีเหมือนกัน อาจารย์ของคุณกังวลเรื่องคุณมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา...”

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่องนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์”

หลังจากเอ่ยจบ ผู้อาวุโสไป๋ก็โบกมือ

ส่วนชายคนนั้นรู้ความหมายของคำพูดอีกฝ่ายอยู่แล้ว

เขาลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ

“ผมต้องไปแล้ว ส่งเท่านี้ก็พอครับ”

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นคนรุ่นน้องที่เขาถูกชะตามากที่สุดในตอนนั้น

เมื่อเห็นชายคนนั้นเดินจากไป ผู้อาวุโสไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“หากคุณรู้สึกสิ้นหวังในอนาคต มาที่คฤหาสน์ของผม แล้วผมจะช่วยชีวิตคุณ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายคนนั้นก็หยุดเดิน

“วางใจเถอะครับผู้อาวุโส ผมจะไม่เกรงใจ

เมื่อถึงเวลา ต่อให้ต้องคลาน ผมก็จะมาหาคุณแน่นอน

นอกจากนี้ แม้ว่าชาวันนี้จะดีมาก แต่ขาดความแรงไปสักหน่อย

คราวหน้า ผมจะมาดื่มเหล้ากับคุณ”

หลังจากพูดจบ เขาก็เม้มริมฝีปาก หันหลังกลับอย่างสง่างาม แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า

หลังจากที่เขาออกจากศาลา ก็มีฝนตกปรอยๆ ลงมาอย่างต่อเนื่อง

หมอกค่อยๆ ลอยขึ้น ปิดบังภูมิหลังที่ผันผวนแต่สง่างาม

ตอนนั้นเองที่รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าจริงจังของผู้อาวุโสไป๋

อีกด้านหนึ่ง ไป๋รั่วหรงที่ยังคงรอข่าวจากลุงโซ่วพ่อบ้าน

ก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับจัดเสื้อผ้าและท่าทางของตน จากนั้นก็เดินตามลุงโซ่วไปที่สวนหลังบ้าน

“คุณปู่!”

ผู้อาวุโสไป๋หยักหน้าและเอ่ยขึ้น

“นั่งสิ!

ลุงโซ่ว ไปเตรียมขนมที่หรงหรงชอบกินมาหน่อย”

“ได้ครับ ท่านผู้เฒ่า!”

ยังไม่ทันที่ลุงโซ่วจะหันหลังไป ไป๋รั่วหรงก็รีบพูดขึ้น

“ไม่ใช่ค่ะ คุณปู่ คนคนนี้ไม่ใช่คนเมืองจิง...”

เธอเล่าคร่าวๆ ถึงขั้นตอนการรักษาของหลินมั่ว

ผู้อาวุโสไป๋อดไม่ได้ที่จะพยักหน้ายอมรับ

ด้วยทักษะทางการแพทย์ตั้งแต่อายุยังน้อย ดูเหมือนว่าจะมีม้ามืดอีกตัว เพิ่มเข้ามาในการแข่งขันสุดยอดหมอเทวดาครั้งนี้แน่

“คุณปู่ คุณปู่รู้สึกแน่นหน้าอกอยู่ตลอดไม่ใช่หรือคะ

ในเมื่อหมอหลายๆ คนในเมืองจิง ไม่สามารถรักษาหายได้

ถ้าอย่างนั้น ลองให้หลินมั่วมาดูอาการให้ดีไหมคะ”

โรคหอบเรื้อรังของเธอนั้นหายเป็นปรกติแล้ว

ดังนั้น ไป๋รั่วหรงจึงนึกถึงอาการแน่นหน้าอกของคุณปู่ของเธอเช่นกัน

นี่เป็นจุดประสงค์หลักที่เธอมาที่นี่ด้วย

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้อาวุโสไป๋ก็พยักหน้าเห็นด้วย

แม้ว่าจะใช้ยาเพื่อระงับอาการมาหลายปีแล้วก็ตาม

แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น หากโรคนี้ยังรักษาไม่หาย ไม่ช้าก็เร็วมันจะกลายเป็นปัญหาร้ายแรง

ในเมื่อเขาสามารถรักษาโรคเรื้อรังของหลานสาวให้หายได้ แสดงว่าน่าจะมีฝีมืออยู่บ้าง

อย่างไรเสีย ก็ให้เด็กหนุ่มแซ่หลินมาลองดูก็ไม่เสียหายอะไร

“ลุงโซ่ว ไปเชิญหลินมั่วคนนี้มาที่นี่

แค่พูดว่า ฉันตาเฒ่า อยากชวนเขามาดื่มชาสักถ้วย”