หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2067

ถึงแม้ว่าหน้าผากจะเหงื่อไหลอย่างต่อเนื่อง

แต่เหล่ยส่าวถิงทำได้เพียงโค้งตัวและก้มหัวลง ไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น

พอรู้ตัวอีกทีเขาถึงรู้ตัวว่า

ผู้อาวุโสไป๋เป็นประธานกิตติมศักดิ์ของสมาคมของเก่า

สำหรับของเก่า ดวงตาอันโหดเหี้ยมของเขาคู่นั้น เทียบได้กับเครื่องมือประเมินสมัยใหม่

เมื่อมองดูท่าทางของผู้อาวุโสไป๋ในขณะนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าภาพม้วนนี้เป็นของแท้

พอคิดถึงตรงนี้ เหล่ยส่าวถิงก็ตื่นเต้นจนร่างกายสั่นเทา

ภาพสี่สุดยอดของเว่ยชิงหมิง…

นี่คงไม่สามารถวัดค่าได้ด้วยราคาแล้ว

ทั่วทั้งเมืองจิง ใครจะไม่รู้ว่าผู้อาวุโสไป๋จงรักภักดีต่อผลงานภาพวาดของปราชญ์แห่งทิวทัศน์เว่ย

ครั้งหนึ่งเคยเสนอเงื่อนไขว่า ขอแค่มีคนยกภาพสี่สุดยอดของแท้ให้ ตระกูลไป๋จะช่วยเขาทำบางสิ่งอย่างไม่มีเงื่อนไข

นั่นคือหนึ่งในตระกูลที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของหว่าซย่า

หากทำให้พวกเขาออกมือได้…

พอคิดถึงตรงนี้ เหล่ยส่าวถิงก็รู้สึกหนังศีรษะชา ถึงขนาดขนลุกไปทั้งตัวทันที

ฝั่งตรงข้าม พอหลินมั่วเห็นท่าทางโลภมากของเหล่ยส่าวถิง

ก็รู้ว่าเขาต้องจะก่อเรื่องอีกแน่

หลินมั่วจึงควักสัญญาออกมา แล้วแกว่งมันเบาๆ

พอเห็นการกระทำของหลินมั่ว

เหล่ยส่าวถิงก็รู้สึกเสียใจ

ซื้อภาพนกนางแอ่นสองตัวในสระน้ำฤดูใบไม้ผลิคือด้วยราคาสามเท่าของตลาดอย่างนั้นเหรอ

ภาพม้วนภาพนี้สามารถประเมินด้วยราคาได้จริงๆ เหรอ

หรือว่าเขาเหล่ยส่าวถิงยังสามารถทำให้ตระกูลไป๋ออกมือสามครั้งอย่างไม่มีเงื่อนไขได้

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันทันที

พลันจ้องมองหลินมั่วด้วยความโกรธ

เจ้าหมอนี่ ทำลายเหตุการณ์สำคัญของฉันอีกแล้ว

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสไป๋ก็เอ่ยปากอีกครั้ง

“พ่อหนุ่มหลิน ฉันชอบภาพนกนางแอ่นสองตัวในสระน้ำฤดูใบไม้ผลินี้มาก”

“ไม่รู้ว่าจะยอมตัดใจได้ไหม”

หลินมั่วยักไหล่ และแสดงท่าทีว่าไร้กังวล

“เดิมภาพนี้ก็จะมอบให้ผู้อาวุโสเป็นของขวัญ”

“จะพูดเรื่องตัดใจทำไม ผู้อาวุโสก็แค่รับมันไปซะ”

“ดีเลย พ่อหนุ่มหลิน คุณไม่เลวเลย”

ผู้จัดการหวังเอามือกุมแก้มที่บวมจากการถูกตบเอาไว้ด้วยความรู้สึกกลุ้มใจ

ใครจะไปคิดว่าภาพวาดที่ซื้อมาจากแผงขายของข้างถนนจะเป็นของแท้

เหล่ยส่าวถิงสะบัดฝ่ามือ แล้วหันหลังจากไปด้วยจิตใจไม่สงบ

เมื่อนึกถึงตอนเซ็นสัญญาด้วยใบหน้าหัวเราะคิกคัก รวมถึงตอนพลาดภาพวาดอันทึ่งโลกไปเมื่อก่อนหน้านี้อีกครั้ง

เดิมทุกอย่างนี้ควรเป็นของฉัน เป็นของฉัน

หลินมั่วมีดีอะไร ถึงได้รับการต้อนรับจากผู้อาวุโสไป๋

ก็แค่คนบ้านนอกคอกนาจากเขตแดนใต้

คนที่ควรได้รับการเชื้อเชิญจากผู้อาวุโสไป๋ควรเป็นฉันถึงจะถูก

หลินมั่ว นายสมควรตาย

เหล่ยส่าวถิงยิ่งคิดแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกแน่นหน้าอกผิดปกติ

เดินออกไปไม่ถึงสองก้าว เขาก็รู้สึกเวียนหัวตาลาย

ต่อจากนั้น ดวงตาทั้งสองข้างก็ดำมืด แล้วเป็นลมไปด้วยความโกรธ

ข้างหูยังได้ยินเสียงเรียกด้วยความรีบร้อนของผู้จัดการหวังอย่างเลือนราง

“คุณ…คุณชายเหล่ย คุณชายเหล่ย คุณเป็นอะไร”

จากนั้น ก็รู้สึกตัวว่าตกอยู่ในอาการสลบไสลไปอย่างสมบูรณ์

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ผู้อาวุโสไป๋ได้เชิญหลินมั่วไปบ้านตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว