หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2066

พอเห็นผู้อาวุโสเหล่าใจจดใจจ่ออยู่ตรงหน้า

หลินมั่วเลยเดินขึ้นไป

“ผู้อาวุโส ถ้าอย่างนั้นผมขออธิบายกับคุณหน่อย”

เรื่องที่ยอดจิตรกรชอบซ่อนชื่อเป็นนิสัย แน่นอนว่าหลินมั่วก็ทราบเช่นกัน

เพียงแต่ภาพนกนางแอ่นสองตัวในสระน้ำฤดูใบไม้ผลิภาพนี้ ซ่อนไว้ลึกเกินไป คนทั่วไปจึงสังเกตเห็นได้ยาก

พูดจบไปไม่นาน

ผู้อาวุโสไป๋ถึงจะยืนตัวตรง

“เฮ้อ พอแก่แล้ว ดวงตาก็ใช้งานไม่ดี”

“พ่อหนุ่มหลิน มาอธิบายสิ”

“ยืนเหม่ออะไรล่ะ จะซื้อของขวัญให้ฉันไม่ใช่เหรอ”

“ทำไมจำฉันไม่ได้เหรอ”

เมื่อถูกผู้อาวุโสไป๋พูดแบบนี้

หลินมั่วก็มีท่าทีตอบสนองทันที คาดไม่ถึงว่าชายชราคนนี้ก็คือผู้ดูแลตระกูลไป๋

มิน่าล่ะถึงมีฝีมือขนาดนี้

“ผู้อาวุโสเหล่าอยู่ตรงหน้า หลินมั่วคนรุ่นหลัง”

“หวังว่าผู้อาวุโสไป๋จะไม่ต่อว่าสำหรับคำพูดล่วงเกิน”

ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองจิง เรียกเขาว่าผู้เฒ่ามันไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆ

ทว่าผู้อาวุโสไป๋กลับไม่สนใจเรื่องพิธีแบบเปลือกนอกพวกนี้เท่าไหร่นัก

เขาซึ่งมุ่งความสนใจทั้งหมดไปบนภาพวาด ทำเพียงโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร

หลินมั่วถึงเริ่มอธิบายว่า

“ผู้อาวุโสเหล่าโปรดดู”

ขณะพูดก็เอานิ้วชี้ตรงนกนางแอ่นในภาพ

“ดูรอบๆ นกนางแอ่นสองตัวนี้อย่างละเอียด ก็จะพบเส้นเค้าโครงหลายจุดเข้มขึ้นเล็กน้อย”

พอหลินมั่วเตือนแบบนี้

ผู้อาวุโสไป๋ก็ก้มตัวลงไปอีกครั้ง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้

บนตัวของนกนางแอ่นสองตัวนี้ มีบางลายเส้นแตกต่างกับบริเวณอื่นๆ อย่างชัดเจน

จนกระทั่งผู้อาวุโสเอียงกายไปด้านข้าง เขาก็เข้าใจทันที

สามารถเห็นได้ว่าลายเส้นอันบิดเบี้ยวเส้นนั้นมีเค้าโครงตัวอักษรเอียงออกมาสองตัว

ตัวแรกคือ ‘เหว่ย’ อีกตัวคือ ‘กุ่ย’ เอามารวมกันก็คือตัว ‘เว่ย’

เมื่อพบมันแล้ว ผู้อาวุโสไป๋ก็ดีใจมาก

“ฮ่าฮ่าฮ่า สมแล้วที่เป็นผลงานของปราชญ์แห่งภาพวาดเว่ย”

“ยอดเยี่ยมมาก ยอดเยี่ยมมาก”

“ใช่ครับ ผมเป็นคนจ่ายเงินเองกับมือ และเห็นพวกเขาแขวนไว้บนกำแพงกับตา”

พอพูดแบบนี้ เหล่ยส่าวถิงก็สบายใจขึ้นมาก

เป็นแค่ของจากแผงข้างถนน ไม่ขนาดนั้น ไม่ขนาดนั้น

แต่พอเห็นท่าทางดีใจของผู้อาวุโสไป๋

เหล่ยส่าวถิงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนว่า

“คุณปู่ ภาพนี้เป็นของปลอม”

แทนที่จะรอให้ผู้อาวุโสไป๋พบความจริงแล้วเกิดโทสะ สู้บอกไปเลยตอนนี้จะดีกว่า อย่างมากก็แค่โดนตำหนิ

เมื่อผู้อาวุโสไป๋ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“ทำไม แกคิดว่าฉันสายตาเลือนรางเหรอ”

“แม้แต่ภาพวาดของปราชญ์แห่งภาพวาดเว่ยก็แยกแยะไม่ออกว่าของจริงของปลอมอย่างนั้นเหรอ”

พูดจบ ความรู้สึกกดขี่จางๆ ก็กระจายไปทั่วทันที

เหล่ยส่าวถิงที่อยู่ข้างหน้า รู้สึกหายใจลำบากขึ้นมา

ราวกับโดนสัตว์ป่าดุร้ายจ้องมองอย่างไรอย่างนั้น

ส่วนหลินมั่วซึ่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกขนลุกทันที

แม้จะรู้ว่าพลังของผู้อาวุโสไป๋ไม่ได้มุ้งเป้ามาที่ตัวเอง

แต่ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของร่างกาย เมื่อเผชิญกับอันตราย