หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2107

หลังจากที่อาคารทั้งหมดหายไปแล้ว

รอบตัวของหลินมั่วได้กลายเป็นหมอกหนา และทัศนวิสัยที่สามารถมองเห็นไม่เกินสามเมตรเท่านั้น

หลังจากประสบกับสิ่งแปลกประหลาดเมื่อครู่นี้ เวลานี้ ท่าทีของเขาสงบลงมากอย่างเห็นได้ชัด

ในขณะนี้ ภายใต้หมอกหนาทึบด้านหลังหลินมั่ว ดวงตางูสีแดงคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่เขา

ทันทีที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหว

หลินมั่วยกไท่อาขึ้นมา และเหวี่ยงมันไปด้านหลังโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

“ตึง!”

หลังจากเสียงที่ดังคมชัด ประกายไฟก็พวยพุ่งกระจัดกระจาย

ภายใต้ระยะห่างที่ใกล้มาก

หลินมั่วพอจะมองเห็นคร่าวๆ ว่าสิ่งที่ลอบโจมตีเขา ก็คือลิ้นขนาดมหึมา

กระบี่ที่ฟาดฟันลงไปเมื่อครู่นั้น ได้ฟาดเข้าใส่เขี้ยวยาวหนึ่งเมตรของมันเข้าพอดี

การโจมตีที่พลาดไป ทำให้งูยักษ์ตัวนั้นหดตัวกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้ามดน้อย แกเป็นใคร”

เสียงอื้ออึงราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้อง

แต่สิ่งที่ทำให้หลินมั่วประหลาดใจ ก็คืองูยักษ์ตัวนี้สามารถพูดภาษามนุษย์ได้

วันนี้เขาถูกผีหลอกแล้ว

หลินมั่วค่อยๆ ขยับถอยไปด้านหลังช้าๆ ในขณะที่กำลังจับจ้องไปยังอีกฝ่าย

“ประเทศฮว๋า ชื่อหลินมั่ว”

“แล้วแกเป็นใคร”

“ฉันคือปาฉี เทพแห่งหายนะ”

ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ หลินมั่วก็มีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

เทพแห่งหายนะปาฉี ไม่ใช่งูยักษ์แปดเศียร สัตว์ดุร้ายโบราณของประเทศญี่ปุ่นหรอกหรือ

สิ่งมีชีวิตในตำนานนี้ จะมาปรากฏในความเป็นจริงต่อหน้าเขาตอนนี้ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินมั่วก้มศีรษะลงไปมองที่ไท่อาในมือของเขา

ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นความจริงอันริบหรี่เกี่ยวกับโลกนี้

ตำนานบางเรื่องอาจไม่ได้ถูกสร้างขึ้นโดยบรรพบุรุษของเรา

เป็นไปได้มาก ว่ามันอาจมีตัวตนอยู่จริง

เพียงแต่มันจมอยู่ภายใต้แม่น้ำแห่งประวัติศาสตร์อันยาวนานนี้

ส่งผลให้คนรุ่นหลังเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นเพียงตำนานหรือเทพนิยายเท่านั้น

เหมือนกับไท่อาที่อยู่ในมือของเขา เช่นเดียวกับงูยักษ์แปดเศียร เทพเจ้าแห่งหายนะปาฉีที่อยู่ตรงหน้าเขานี้

ในขณะที่หลินมั่วกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น

งูยักษ์ที่อยู่ตรงข้ามก็เปิดปากของมัน

หมอกรอบๆ ที่มีรัศมีสิบกิโลเมตรกลายเป็นวังวน และทุกสิ่งก็ถูกดูดเข้าไปในท้องของมัน

ในเวลานี้ ลำตัวทั้งหมดของอีกฝ่ายก็ปรากฏชัดเจนต่อหน้าหลินมั่วเช่นกัน

ลำตัวของมันยาวประมาณสามร้อยเมตร และมีแปดเศียรจริงๆ

หลินมั่วยืนอยู่ตรงหน้าของมัน เหมือนกับหนูยืนอยู่หน้าช้างยักษ์

ในเวลานี้ ปาฉี เทพแห่งหายนะที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ก็เปิดการโจมตีอีกครั้ง

วันนี้จะต้องมาตายที่นี่จริงๆ หรือ

ในความสิ้นหวัง

หลินมั่วทำได้เพียงหลับตาลงอย่างอ่อนแรง และรอความตายมาเยือนอย่างสงบ

ในขณะนี้ ไท่อาในมือของเขาเริ่มสั่นอย่างรุนแรง

แล้วจู่ๆ เขาก็พลันนึกถึงช่วงเวลาที่เขาสัมผัสกับไท่อาครั้งแรก

พลังกระบี่อันน่าสะพรึงกลัวที่ถูกกวัดแกว่งโดยชายผมเผ้ารุงรังคนนั้น

สิ่งที่ไม่เหมือนกันในครั้งนั้นก็คือ สายตาของชายคนนั้นมองมาที่หลินมั่ว

“กระบี่ที่มีชื่อว่าไท่อาเล่มนี้ จะต้องเป็นผู้ที่มีจิตใจกล้าแกร่งเท่านั้น จึงจะมีคุณสมบัติได้ครอบครองมัน

วิชานี้เรียกว่า กระบี่พิฆาต!

นายเรียนรู้ได้ไหม”

เมื่อคำพูดนั้นจบ

ทันใดนั้น หลินมั่วก็ลืมตาขึ้น และตระหนักได้

ในดวงตาทั้งคู่ของเขา มีพลังกระบี่อันแกร่งกล้า

“กระบี่...พิฆาต!”

ไท่อาฟาดฟันลงไป

งูยักษ์แปดเศียรที่กำลังจะมาถึง ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

จู่ๆ มันก็กลายเป็นฝุ่นผงเล็กๆ โดยไม่เหลือร่องรอย