หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2203

ทุกเรื่องในเวลานี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว

หลังจากที่จู๋เยี่ยชิงประสบกับเรื่องราวเหล่านี้

ก็รู้ว่าไม่มีโอกาสที่จะฆ่าไป๋เหมี่ยนหลังอีกแล้ว

เดิมทีเขายังคิดอยากที่จะพูดคุยย้อนวันวานกับหลินมั่ว

เพียงแต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเท้าจู่ ๆ ก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่ไม่พึงพอใจ

เมื่อหันไปมอง

เมื่อเธอเห็นเซวียอู่เยี่ยมองเข้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

เธอก็รู้สึกเย็นวูบไปทั่วทั้งตัว

ความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยของตัวเองและพี่ชายแท้ ๆ ประกอบกับสำนักและราชันย์แห่งแดนใต้

ตอนนี้หากจู่ ๆ เซวียอู่เยียลงมือกับตัวเอง

จู๋เยี่ยชิงไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถหนีพ้นได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เธอก็เตะไปที่ด้านหลังง้าวมังกรเขียวที่อยู่ในมือเธอ

“หลินมั่ว ในสำนักยังมีเรื่องสำคัญอื่นอีก

ครั้งหน้าพวกเราค่อยมาย้อนความหลังกันอีกนะ”

ขณะที่พูดเธอก็ยกง้าวเล่มใหญ่ในมือขึ้นแล้วกระโดดลงจากเรือรบไป

มองดูเงาแผ่นหลังเธอจากไป

หั่วหวาก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“หลินมั่ว ผู้หญิงคนนี้เชี่ยวชาญในด้านทำให้คนหลงใหล

ไม่แน่วันหนึ่งในอนาคตตัวตนชั่วร้ายของเธอปรากฎขึ้นแล้วเกิดจะฆ่านายขึ้นมาก็ได้”

“ดังนั้นนายควรที่จะอยู่ห่างจากเธอจะดีกว่า”

หากไม่ใช่เพราะวันนี้แขนขวาของเขาบาดเจ็บ ไม่ว่าจะพูดอะไรวันนี้ก็ต้องปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป

เมื่อเผชิญกับคำเตือนของหั่วหวา

หลินมั่วกลับไม่ได้ถือสา

จากที่ใกล้ชิดกันมานานเขาก็พบว่าจู๋เยี่ยชิงไม่ได้เป็นคนที่โหดเหี้ยมอย่างที่คนอื่นเขาล่ำลือกัน

ตรงกันข้ามผู้หญิงคนนี้มีศีลธรรมน้ำใจ เกลียดความอยุติธรรม

แน่นอนว่ายกเว้นครั้งแรกที่เจอหน้ากันเกือบถูกจู๋เยี่ยชิงแยกร่างเป็นสองส่วนแล้ว

หลังจากที่ใกล้ชิดติดต่อกัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็สนิทกันมากขึ้น

เป็นเพื่อนที่ดีเลยทีเดียว

“พี่หั่วหวาข่าวลือเชื่อถือไม่ได้

จู๋เยี่ยชิงเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยนะ”

จู๋เยี่ยชิงบังเอิญได้ยินคำพูดนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ

และท่าทางเดิมของเธอที่ดูอันตรายน่าหวาดกลัวก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“เพื่อนที่ดีงั้นเหรอ?”

เมื่อหันกลับไปมองที่เรือรบ เธอกำลังนั่งเรือสปีทโบ๊ทออกไปจากที่นั่น

ส่วนหนานกงจิงเลวี่ยที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก็หันไปพูดติดตลกกับเซวียอู่เยี่ย

“ทำไม? โอกาสดี ๆ แบบนี้นายถึงปล่อยไปมันล่ะ?

ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งหลินมั่วก็คาราวะเขา

“ขอบคุณท่าผู้อาวุโสที่ช่วยชีวิตไว้

ผู้น้อยหลินมั่วขอขอบคุณไว้ ณ ตรงนี้”

และทูตจู๋ที่อยู่ตรงข้ามก็เพียงแค่โบกมือไม่มีความเห็นอะไร

“ไม่จำเป็นต้องถึงขนาดนี้ เพียงแค่ทำตามคำสั่งของท่านผู้นำหนานกงก็พอ

อีกอย่างท่านนายกสมาคมเชิญนายไปพูดคุยด้วย”

เมื่อสิ้นเสียงพูด

หลินมั่วก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

ในที่สุดก็มาถึงแล้วงั้นเหรอ?

เพียงแต่มาแล้วก็จงอยู่อย่างมีความสุข

หลังจากที่เขาพยักหน้าอย่างสงบนิ่งแล้ว เขาก็เดิมตามทูตจู๋ไปที่พักของหนานกงจิงเลวี่ย

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องด้านบนของเรือรบ

ทูตจู๋ก็หยุดเดินจากนั้นก็เคาะประตูห้องเบา ๆ

“ท่านผู้นำ เขามาถึงแล้วครับ”

“เข้ามา”

เมื่อเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากในห้อง

ทูตจู๋ก็ผลักประตูห้องให้เปิดออก

เมื่อรอให้หลินมั่วเดินเข้ามาด้านใน เขาก็ปิดประตูแล้วออกไปจากที่นี่