หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2204

นกเหยี่ยวนั่งอยู่บนโต๊ะ

ไห่ตงชิงที่แข็งแกร่งและดุร้ายเมื่อเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในห้อง

ดวงตาก็ทิ่มแทงเข้ามาราวกับเข็มที่ฝังเข้ามา

จากนั้นอารมณ์ของนักล่าก็เพิ่มขึ้นมาทันที

เมื่อหนานกงจิงเลวี่ยลูบที่หลังคอของมัน

ไห่ตงชิงจึงสงบลงหลังจากที่สะบัดขนแล้วก็ก้มตัวลงอีกครั้ง

และในเวลานี้หนานกงจิงเลวี่ยก็มองหลินมั่วด้วยรอยยิ้ม

“เชิญนั่งตามสบาย”

เมื่อพูดเขาก็เดินหันหลังออกมาจากโต๊ะที่เหยี่ยวนั่งอยู่ตรงไปยังตู้ไวน์ที่อยู่ด้านข้าง

สำหรับไห่ตงชิงที่ยังอยู่ที่เดิมก็สะบัดหัวอย่างไม่พอใจ

หลังจากที่ส่งเสียงร้องเบา ๆ สองสามครั้งจึงกระพือปีกแล้วบินออกไปทางหน้าต่างหลังคาห้อง

หนานกงจิงเลวี่ยเดินถือแก้วทรงสูงสองใบพร้อมกับไวน์รสเลิศครึ่งขวดที่ยังดื่มไม่หมดมาที่โต๊ะน้ำชา

“ชิมหน่อยไหม?”

เมื่อเห็นหลินมั่วพยักหน้าเขาจึงเทไวน์แดงลงในแก้ว

“ไวน์รสเลิศนี้ถือว่าเป็นไวน์ที่หายากเหมือนกัน

แต่กลับตาแก่เซวียนั้นไม่เข้าใจของดีเลยสักนิด”

หลินมั่วที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ได้ตอบอะไรมาก

เพียงแต่นั่งฟังหนานกงจิงเลวี่ยสนใจบ่นแต่เรื่องตัวเองอยู่เงียบ ๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเชิญตัวเองมาด้วยจุดประสงค์อะไร

แต่ยิ่งพูดก็จะยิ่งผิด

สู้รอดูไปก่อนดีกว่า!

“มา ประเมินหน่อยสิ

นี่เป็นของพิเศษที่ฉันเก็บรักษาเป็นอย่างดี”

หนานกงจิงเลวี่ยพูดพลางวางแก้วสูงลงตรงหน้าหลินมั่ว

ทั้งสองยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วแล้วชนแก้วเบา ๆ

ภายในห้องเงียบสงบมีเพียงเสียงแก้วที่ยังดังก้องอยู่

จากนั้นหนานกงจิงเลวี่ยรินไวน์อย่างต่อเนื่องแล้วค่อย ๆ ดื่มด่ำจนเวลาล่วงเลยไป

ในเวลานี้ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร

จนกระทั่งหลังจากที่ไห่ตงชิงกลับมาจากออกล่าอาหาร

เสียงร้องระงมของนกเหยี่ยวทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบลง

คราวนี้หนานกงจิงเลวี่ยจึงพูดขึ้นมา

“นายไม่สงสัยเลยหรือว่าทำไมฉันถึงเชิญนายมา?”

หลินมั่วเจอกับคำถามนี้ก็ยิ้มอย่างสบายใจ

และหลินมั่วก็ตระหนักขึ้นได้ว่าคำถามเมื่อครู่นี้ดูโจ่งแจ้งไปหน่อย

ท้ายที่สุดแล้วตั้งแต่ต้นจนจบตัวเองก็นิ่งเงียบไม่ค่อยพูดอะไร

จู่ ๆ ตอนนี้ก็ให้ความสนใจกับคำถามนี้ การกระทำนี้เห็นได้ชัดว่าผิดแปลกไป

เมื่อฟังที่หนางกงจิงเลวี่ยพูดแล้ว

หลินมั่วก็ฝืนระงับอารมณ์ไว้ อารมณ์ข้างในแปรปรวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เดิมทีคิดว่ามีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับท่านอาวุโสหนานกง

น่าเสียดาย ผมอาศัยอยู่ที่ทางใต้มาตั้งแต่เด็ก

กลับพลาดโอกาสและโชคชะตาไป”

เขาพูดแบบนี้ก็แค่ใจร้อนคิดที่จะหาข้ออ้างก็เท่านั้น

เมื่อคำพูดพวกนี้หลุดออกมาหนานกงจิงเลวี่ยก็แสดงท่าทีครุ่นคิด

“อ้อ?

หากพูดแบบนี้ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่านายมีข้อคิดเห็นบางอย่าง?

หรือว่าจะบอกว่าตัวฉันทำได้ไม่ดีหรืออย่างไรเลยทำให้เพื่อนตัวน้อยรู้สึกไม่พอใจ!”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะเรียบเฉย

แต่หลินมั่วกลับรู้สึกตกใจ

“ท่านอาวุโสหนานกง พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน?”