หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2205

หนานกงจิงเลวี่ยไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถามที่ตามมา

หลินมั่วทำได้เพียงระงับอดกลั้นความรู้สึกภายในและอารมณ์ที่แปรปรวน

มรฐานะผู้ต้องสงสัยอยู่เบื้องหลังการทำลายตระกูลหลิน

ความประทับใจครั้งแรกของหลินมั่วที่มี่ต่อหนานกงจิงเลวี่ยย่อมไม่ดีอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่ขึ้นเรือรบเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย เขาก็พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

เพียงแต่เผยความรู้สึกบางส่วนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

อย่างไรก็ตามก็คือความรู้สึกที่ไม่ได้ใส่ใจหรือถูกหนานกงจิงเลวี่ยจับได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะระมัดระวังตัว

หนานกงจิงเลวี่ยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาก็เคาะที่โต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านหน้า

“ตั้งแต่ที่นายขึ้นเรือมาดูเหมือนจะสนใจฉันเป็นพิเศษเลยนะ

อีกอย่างหลายครั้งที่มองมาที่ฉันสายตาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร

ข้อนี้หลินมั่วเพื่อนตัวน้อยจะปฏิเสธหรือไม่?”

เมื่อเขาพูดจบ

หลินมั่วก็ผ่อนคลายลง

ภายใต้คำถามที่ถามย้อนกลับหลายข้อ

เขาก็เข้าใจแล้วว่าคำพูดของราชันย์แห่งทะเลตะวันออกไม่ได้จะข่มขู่หรือฆ่ากันแต่อย่างใด

ดูเหมือนจะเป็นการพูดคุยกันระหว่างเพื่อนตามปกติ

อีกอย่างถ้าหากหนานกงจิงเลวี่ยอยากที่จะถือสาเรื่องเล็กน้อย เวลานี้เขาก็คงไม่มาพูดเรื่องไร้สาระขนาดนี้แล้ว

“ก็ไม่ถึงขั้นปฏิเสธหรอก

เพียงแต่ผมในฐานะท่านประมุขมณฑลก่วงประกอบกับครอบครองยาฟื้นฟู

ท่านอาวุโสหนานกงไม่เคยเชื้อเชิญผมจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ”

หลินมั่วเข้าใจดีว่าในเวลานี้ไม่ว่าคำอธิบายใด ๆ ก็ตามล้วนไม่เป็นผล

และยิ่งอธิบายมากเกินไปจะทำให้อีกฝ่ายเกิดความไม่พอใจได้

สู้แกล้งทำเป็นตีมึนเอาความจริงใจของตัวเองสอดแทรกเข้าไปในมุขตลกดีกว่า

ไม่ใช่ว่าหลินมั่วดูถูกตัวเอง

สถานะของหกราชันย์สูสีพอ ๆ กับสิบตระกูลใหญ่

มาตามหาตัวเองอย่างไม่มีสาเหตุ ถ้าไม่ได้จะมาหาเรื่องงั้นก็มาเพื่อผลประโยชน์

แน่นอนว่าตัวเลือกข้อแรกได้ถูกตัดออกไปแล้ว

จุดประสงค์ของอีกฝ่ายก็เพื่อผลประโยชน์

และสิ่งเดียวในตัวเขาที่ทำให้อีกฝ่ายใจเต้นก็เหลือแค่เรื่องยาฟื้นฟู

และในตอนนี้หลินมั่วก็ได้คาดการณ์เรื่องบางอย่างไว้

แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสืบหาความจริง

หนานกงจิงเลวี่ยกลับพยักหน้า

จากนั้นก็แกล้งทำเป็นฝืนใจ

“เฮ้อ คิดอยากที่จะไปเปิดตลาดต่างประเทศนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากเลยนะ

แต่ว่าฉันกับจอมเจ้าเล่ห์เซวียมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

คงไม่ดีที่จะไปแข่งกับเขา”

“ตลาดต่างประเทศ ตลาดต่างประเทศก็ได้!”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลินมั่วก็อดไม่ได้ที่กลอกตา

ตลาดยาฟื้นฟูของต่างประเทศได้มอบให้กับราชันย์แห่งทะเลตะวันออก ทั้งหมดนี้ก็คือเมล็ดป่านคู่กับคนขาพิการได้จังหวะพอดี

ไม่คิดเลยว่าหนานกงจิงเลวี่ยยังแสดงท่าทางฝืนใจทำขนาดนี้

ดูค่อนข้างไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร

อย่างไรก็ตามหนานกงจิงเลวี่ยดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไร กลับดูเหมือนจะเป็นธรรมชาติ

หลังจากที่พูดจบหนานกงจิงเลวี่ยก็ยกแก้วไวน์บนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้างั้นก็ขออวยพรล่วงหน้าหวังว่าพวกเราจะร่วมมือกันอย่างมีความสุข

เมื่อถึงเวลาแบ่งสรรผลประโยชน์พวกเราค่อยไปคุยรายละเอียดอีกครั้งที่เมืองจิงก็แล้วกัน”

ทันทีที่แก้วไวน์สัมผัสกันการร่วมมือของทั้งสองสำเร็จในขั้นแรกแล้ว