หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2246

ภายในห้องทดลองเมื่อรู้สึกว่าสติของตัวเองดับวูบอย่างต่อเนื่อง หลินมั่วก็พยายามยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก

‘ดูเหมือนว่ายังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังทำไม่เสร็จและยังรู้สึกผิดต่อปรมาจารย์หลินที่ถ่ายทอดทักษะทางการแพทย์ให้’

วินาทีต่อมาเขาก็ตัวอ่อนยวบลงราวกับว่าสูญเสียการควบคุมของร่างกายไปก็ไม่ปาน ตัวของเขาล้มหงายหลังไปข้างหลัง

เมื่อเห็นท่าทางของเขาเป็นแบบนั้น นักปราชญ์หญิงตุนหวงก็ร้องอุทานขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปหาหลินมั่ว ในเวลาเดียวกันเณรน้อยที่อยู่ภายในห้องก็รีบพุ่งตัวมาอยู่ที่ข้างตัวหลินมั่วแล้วก็ประคองเขาไว้มั่น

“โยมหลิน ในร่างกายของผู้ติดเชื้อยังมีพืชอีกชนิดหนึ่งนั้นก็คือเชื้อราซอมบี้”

ในเวลานี้โพรงจมูกของสามเณรน้อยก็ค่อย ๆ มีเลือดสีแดงเข้มไหลออกมาแล้ว แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า เขาไม่ได้ทำตามสิ่งที่หลินมั่วบอกที่ให้เขาใช้วิชาลมหายใจเต่า

“คุณเป็นนักบวชกลับพูดจาไม่รักษาคำพูดเลยนะ”

หลินมั่วมองไปที่สามเณรน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น คนที่ถูกกล่าวถึงกลับยิ้มจากใจให้ และก็วางหลินมั่วนอนลงบนพื้น

จากนั้นก็ทำการนั่งขัดสมาธิเอาสองมือพนมมือประสานกันและสวดมนต์ตามตำราของพระพุทธเจ้าอย่างแผ่วเบา รอบ ๆ ตัวของทั้งสองคนมีร่างทรงของพระพุทธเจ้าที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณปรากฏกายขึ้น

มาพร้อมกับแสงสีทองอ่อนๆ และกลิ่นเหม็นคาวที่อยู่รอบ ๆ บริเวณก็ถูกกันออกจากกัน

“โยมหลิน อาตมาไม่เคยสัญญาอะไรไว้”

“เณรน้อย คุณเรียนแต่สิ่งไม่ดีมานะ!”

หลังจากพูดจบ ดวงตาทั้งสองข้างของหลินมั่วก็ค่อย ๆ หลับตาลง ไม่ว่าเสวี่ยเหลียนจะทุบกระจกดังแค่ไหนจากนอกห้อง เขาก็ไม่ตอบสนองใด ๆ อีก

สุดท้ายตอนนี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็เข้าใจถึงเจตนาของหลินมั่วแล้ว ในขณะเดียวกันคำพูดนั้นก็ดังก้องขึ้นมาในใจของทุกคน

‘ในช่วงวิกฤตของประเทศ ผมที่ศึกษาด้านการแพทย์ควรทำงานหนักโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง’

ด้วยใจที่หนักแน่น

เนี่ยคงหมิงออกคำสั่งขึ้นว่า

“อาจารย์?”

เมื่อลุกขึ้นยืนได้ เสวี่ยเหลียนก็ไม่สนใจแผลที่แขนที่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่ทำเพียงมองไปที่เก็มเมโกะด้วยสายตาที่สงสัย

อีกฝ่ายกลับขมวดคิ้วมองมาแล้วส่ายหัวให้

“ไวรัสตัวนี้มีส่งผลกระทบวงกว้างและเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ไม่สามารถประมาทเลินเล่อได้ เธอถอยไปเถอะ”

เมื่อเห็นอาจารย์ที่มักจะเอ็นดูตามใจตัวเองตลอดเวลา แต่ทว่าตอนนี้มีท่าทีเช่นนี้ เสวี่ยเหลียนจึงค่อย ๆ ใจเย็นลงมาและทำได้เพียงมองไปที่หลินมั่วที่กำลังหมดสติอยู่ในห้องด้วยตาที่แดงก่ำและมีคราบน้ำตาด้วยความกังวลใจ

ขณะที่ใส่เสื้อป้องกันไวรัสอยู่ ๆ น้ำตาที่ใหญ่เท่าเมล็ดถั่วของเสวี่ยเหลียนก็ไหลร่วงไม่หยุด คำพยากรณ์ว่าชีวิตต้องเผชิญเคราะห์จนถึงฆาตจะเป็นจริงอย่างนั้นหรือ? ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเห็นได้ล่วงหน้าก่อนแล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังประมาทเลินเล่อจนได้

ถ้าหากตัวเองคิดให้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็คงสามารถหยุดการกระทำที่อุกอาจของหลินมั่วได้ ในเวลานี้จั่งโหลวได้เดินมาอยู่ที่ข้างเธอ

“แม่นางเสวี่ยเหลียน คุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ผู้อาวุโสทั้งหลายล้วนเป็นแพทย์ที่มีฝีมือระดับสูงของประเทศจีน เชื่อว่าจะต้องช่วยหลินมั่วกลับมาให้หายจงได้”