หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 230

สวี่ปั้นซย่ากังวล "พ่อ ทำไมถึงพูดแบบนี้?"

“เรื่องนี้เป็นเพราะฉัน หรือว่าให้พวกเขาเอาฉันไปไหม”

สวี่เจี้ยนกงโมโหจัด "แกหมายความว่าอย่างไร"

“ฉันพูดแบบนี้ ก็เพื่อช่วยคุณ!”

“หรือว่าฉันพูดผิดเหรอ?”

“หลินมั่วเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้น คนหนึ่งทำอีกคนรับผิดชอบ ก็ควรเป็นเขาที่อาสารับผิดชอบ!”

สวี่ปั้นซย่าก็โมโหมากเช่นกัน "ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้ แล้วเรื่องกำไลข้อมือหยกล่ะ"

“กำไลหยกที่พวกคุณขายไป พวกคุณได้รับผิดชอบหรือยัง”

“เอางี้ ให้หลินมั่วรับผิดชอบเรื่องนี้ ส่วนพวกคุณก็รับผิดชอบเรื่องกำไลหยก!”

พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งและทันใดนั้นพวกเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรื่องกำไลหยกยังไม่ได้รับการแก้ไขและพวกเขายังต้องพึ่งพาหลินมั่ว

หวงหลิงกระซิบ "’งั้นผมออกไปถามสถานการณ์สักหน่อยละกัน"

“ฉันเดาว่าพวกเขาแค่ต้องการเงิน เราจ่ายเงินบรรเทาเรื่องร้ายๆดีกว่ามั้ย”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ก็ได้ มันได้แค่เท่านี้แล้ว"

"นี่ หาเงินตอนนี้มันยากมากนะ"

"เพื่อความสบายใจชั่วครู่ก็เลยให้ครอบครัวต้องสูญเสียเงินไปเยอะขนาดนี้ เหอะ เก่งซะจริงๆเลย!"

หวงเหลียงเดินออกไปจนถึงห้องโถง เขาโน้มตัวไปข้างหน้าหลี่เฉียงและบอกเจตนาที่ตนมาด้วยรอยยิ้ม

อต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาพูดจบ หลี่เฉียงก็ผลักเขาออกไป "ไสหัวไปไอ่งั่ง!"

"พวกฉันถูกต่อยกันหมด เงินสามารถแก้ปัญหานี้ได้เหรอ"

“แกคิดว่าพวกตูไม่เคยเห็นเงินหรือไง”

“หวงเหลียง ถ้าแกยังเป็นเพื่อนของพวกเรา งั้นแกก็ควรรีบออกไปโดยเร็ว นี่มันไม่ใช่ธุระของแก!”

"แต่ว่าต้องเก็บหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่านั้นไว้ให้ตรู"

หวงเหลียงรู้สึกอึดอัด "พี่เฉียง เราเป็นคนกันเอง..."

หลี่เฉียงควักมีดออกมาแล้วชี้ไปที่หวงเหลียงแล้วก่นด่า "ใครมันจะไปเป็นคนกันเองกับมันวะ!"

“ถ้าเอ็งยังไม่ไปอีก ตูจะฆ่าเอ็งก่อน!”

หวงเหลียงตกใจและหันตัวอยากจะกลับ

แต่ว่า หลังจากที่เห็นผู้คนข้างๆหลี่เฉียงมากมาย เขาก็รีบหันหลังกลับและเดินออกจากโรงแรม

ถ้ากลับไปตอนนี้แล้วสักพักเกิดตีกันขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หวงเหลียงไม่ได้โง่ ในการต่อสู้แบบกลุ่มแบบนี้ เขาก็ไม่อยากจะได้รับผลกระทบที่ตนไม่เคยเจอมาก่อน

แต่ว่า เขาก็รู้ว่าหลังจากที่เขาไป สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยจะต้องเกลียดเขาอย่างแน่นอน

สวี่ปั้นซย่าก็กระซิบ "หลินมั่ว คุณรีบไปเร็ว พวกเราไม่เป็นไรหรอก..."

หลินมั่วหัวเราะเบา "คุณไม่ต้องกังวล ผมติดตอเหลาหู่แล้ว เขาจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า!"

ฟางฮุ่ยผงะ “เหลาหู่?”

“จากบริษัทยาจีนคนนั้น?”

“หลินมั่ว แกเป็นบ้าซินะ”

“เหลาหู่คนนั้นดูรูปร่างใหญ่โตเทอะทะ แต่เขามีความสามารถอะไร”

“แกรู้ไหมว่าพวกข้างนอกนั่นเป็นคนแบบไหน เขาพวกนั้นล้วนไม่กลัวตาย”

“เหลาหู่จะทำอะไรได้”

สวี่ตงเสวี่ยสีหน้าดูถูก "หลินมั่ว คุณก็ทำได้แค่หาพวกไร้ประโยชน์เหล่านี้มาก็เท่านั้น!"

“ช่างเถอะ งั้นก็รอสามีฉันเถอะ”

“เขารู้จักคนเยอะ เขาจะต้องสามารถแก้ปัญหานี้ได้อย่างแน่นอน! ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพยักหน้าซ้ำๆ แล้วก็ถอนหายใจ "ใช่ ในช่วงวิกฤตนี้ ก็ยังเชื่อใจหวงเหลียงได้!"

"หลินมั่ว ดูสิว่าน้องเขยของแกใจกว้างแค่ไหน"

“แกไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือที่ปฏิบัติต่อเขาแบบนั้นแล้วเขายังหาคนมาช่วยแก”