หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 231

ข้างนอกเสียงดังไม่หยุด หลี่เฉียงและคนอื่นๆ ตะโกนกันอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหลินมั่วไม่ออกไป พวกเขาจึงส่งคนเป็นโหลเข้าไปในห้องวีไอพี

ทันทีที่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเห็นคนเหล่านี้ เขาก็รีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ

"พี่...พี่เฉียง ฉันขอโทษ ฉัน...ฉันส่งสอนเขาแล้ว..."

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างสั่นเทา

“ไปไกลๆดิ้!”

หลี่เฉียงผลักสวี่เจี้ยนกงออกไป แล้วชี้หน้าหลินมั่วเป็นชุด "หลานชาย ทำไมไม่กล้าออกไปแล้วล่ะ"

“เมื่อกี้ยังดึงอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ทำไมตอนนี้นิ่งเลยละ”

“ตึงต่อไปสิ”

“มาเลย มาบวกกับตูเลย!”

หลินมั่วดื่มชาช้าๆ แล้วพูดเบาๆ "หลี่เฉียง นายเชื่อไหมว่าเดี๋ยวผมจะทำให้คุณลงไปคุกเข่ากับพื้นแล้วกลิ้งรอบโรงแรมสามครั้ง!"

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตะลึง "หลินมั่ว แกพูดอะไร"

หลี่เฉียงโกรธจัด เขายกโต๊ะทุบแล้วตะโกนว่า "ไอ่หลานชาย แกนี่กล้าดีจริงๆ!"

“ตูอยู่ที่เมืองก่วงหยางมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเจอคนที่ห้าวแบบแกขนาดนี้มาก่อน”

"แต่ว่า นอกจากมีความกล้าแล้วก็ต้องมีความสามารถด้วย!"

“ตูมีพี่น้องหลายร้อยคนอยู่ข้างนอก แกจะพูดกับตูแบบนี้เหรอ”

“พอพวกฉันเข้ามา แกก็สำเหนียกไว้เลยว่าแค่เขาคนเดียวก็สามารถทำให้แกตายได้ แกยังจะมาต่อปากต่อคำ”

สวี่ปั้นซย่าหน้าซีดด้วยความตกใจและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "พี่เฉียง เขาไม่ได้ตั้งใ..."

“เอางี้นะ ฉัน...ฉันจะจ่ายให้สิบล้าน คุณได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ...”

ฟังฮุ่ยร้องว๊าย “สิบล้าน?”

"ปั้นซย่าแก...แกทำอะไรเนี่ย"

“เพื่อเขาแล้ว มันคุ้มไหม”

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันของเธอและจ้องไปที่หลี่เฉียง "สิบล้านไม่พอ ฉะ...ฉันจะจ่ายให้ยี่สิบล้านเป็นไง"

หลี่เฉียงหัวเราะ "ตูไม่ต้องการเงิน!"

"ต้องการช่วยเขาใช่ไหม ใด้"

“ถ้าคืนนี้เธอทำให้ฉันมีความสุข ฉันจะไว้ชีวิตเขา!”

คนทิ่อยู่รอบตัวหลี่เฉียงพวกนั้นหัวเราะขึ้นมาอย่างไร้ยางอาย

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอไม่เคยเจอคนที่เลวทรามแบบนี้มาก่อน

หลินมั่ววางถ้วยชาลงและยืนขึ้นช้าๆ "หลี่เฉียง ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!"

“คืนนี้แกต้องตาย!”

หลี่เฉียงชะงักไปครู่หนึ่งแล้วก่นด่า "แกบ้าไปแล้วหรือ"

“ให้ตูตายเหรอ”

เหลาหู่คนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า

คนเยอะขนาดนี้ ยังกล้าลงมือเหรอ?

แต่ว่า พอหลี่เฉียงถูกตีคนรอบตัวเขากลับไม่มีการเคลื่อนไหว

ดูเหมือนว่าเหลาหู่จะยังไม่หน่ำใจ เขาจึงหยิบขวดไวน์ขึ้นมาอีกขวดแล้วทุบไปที่หัวของหลี่เฉียงอีกครั้ง

คราวนี้หลี่เฉียงก็ล้มลงไปนั่งบนพื้น

เหลาหู่มองไปรอบๆ "ทำไมไม่มีแล้วล่ะ"

“เฮ้ ใครก็ได้ เอาเบียร์มาให้ฉันสิบลัง!”

ใครก็ได้หมายถึงลูกน้องของหลี่เฉิง

ลูกน้องตัวสั่นและหลี่เฉียงก็รีบคว้าขาเหลาหู่ "ท่านหู่ ท่านหู่ ผม...ผมไปล่วงเกินอะไรท่าน..."

"บอกผมที ผม...ผมก็เข้ากับท่านได้นี่ ทะ...ท่านได้โปรดอภัยให้ผมเถอะ..."

เหลาหู่เตะเขาออกไป "ให้อภัยแกเหรอ"

“ขนาดเจ้านายของฉันแกยังกล้าแตะต้องเขา ฉันจะให้อภัยแกได้อย่างไร!”

"ไป เอาเบียร์สิบลังมา!"

“แล้วก็ พวกแกมากันกี่คน ก็มาให้หมดแล้วไปคุกเข่าอยู่ข้างนอกซะ!”

"จำไว้ ถ้ามีคนหนีไปแม้แต่คนเดียว ฉันจะเอาพวกแกทั้งหมดลงไปในแม่น้ำก่วงหยาง!"