หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 232

คนๆ นั้นออกไปอย่างตัวสั่นแล้ว

คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ภายในห้องยืนอยู่ที่เดิม แต่ละคนต่างก็ตกใจอย่างกับนกกระทาเลย ไม่กล้าส่งเสียงออกมาสักคำ

เหลาหู่เลื่อนเก้าอี้มาสองตัวแล้ว “คุณหลิน คุณนายหลิน คุณทั้งสองนั่งก่อนนะ”

สวี่ปั้นซย่ายังคงตื่นตกใจสงบสติอารมณ์ไม่ได้ แต่หลินมั่วกลับว่ามีสีหน้าที่สงบนิ่ง ดึงสวี่ปั้นซย่าให้นั่งลง

เหลาหู่เหลือบมองหลี่เฉียงแวบหนึ่งอีก “พวกแกทั้งหลาย มานี่ คุกเข่าลงตรงนี้！”

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของสวี่เจี้ยนกงฟังฮุ่ยและสวี่ตงเสวี่ย พวกหลี่เฉียงสิบกว่าคนนี้ คุกเข่าลงตรงหน้าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าอย่างสงบเสงี่ยมแล้วจริงๆ

“เจ้าพ่อหู่ ผม…ผมไม่รู้จริงๆ ว่านี่คือเจ้านายของคุณ…”

“คุณใจกว้างมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผม…ผมก็ไม่กล้าอีกแล้ว…”

หลี่เฉียงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

เขาที่เมื่อกี้ยังยโสโอหัง เย่อหยิ่งใช้อำนาจบาตรใหญ่อย่างมาก ตอนนี้อย่างกับคนที่น่าสมเพชคนหนึ่งเลยยังไงอย่างนั้น

สิ่งที่ทำให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยไม่เข้าใจคือ พวกเขาอยู่ที่นี่สิบกว่าคน เหลาหู่อยู่แค่คนเดียว

แต่สิบกว่าคนนี้ดัน ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมาสักคำ！

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

เหลาหู่เบิกตาโพลง “ต่อไปเหรอ”

“แกยังคิดที่จะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ”

“หลี่เฉียง คืนนี้แกจะมีชีวิตรอดกลับไปหรือเปล่าก็ยังพูดยากเลย！”

หลี่เฉียงตกใจจนสั่น โขลกศีรษะอย่างต่อเนื่อง “เจ้าพ่อหู่ ผม…ผมรู้ว่าผิดแล้ว คุณก็เห็นผมเป็นลมตด ปล่อยผมไปเถอะนะ…”

“คุณหลิน ประธานสวี่ ผม…ผมไม่กล้าอีกแล้ว…”

“บุคคลที่สูงส่งอย่างพวกคุณอย่าได้ถือสาความผิดพลาดของคนต้อยต่ำเลย ให้อภัยผมเถอะ…”

หลี่เฉียงโขลกศีรษะดังตึกๆ ๆ ๆ อย่างรุนแรง โขลกจนศีรษะแตกเป็นแผลแล้ว เลือดสดไหลออกมา

แต่ว่า เขาไม่กล้าแม้แต่จะเช็ด เพียงแค่โขลกศีรษะร้องขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง

เหลาหู่ไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ ยิ้มพร้อมพูดว่า “คุณหลิน คุณนายหลิน ขอโทษครับ เมื่อกี้รถติด ผมมาช้าไปหน่อยแล้ว”

“พวกขยะเหล่านี้ ล่วงเกินคุณทั้งสองแล้ว เป็นเพราะผมจัดการเรื่องได้ไม่ดี”

“คุณทั้งสองคิดจะจัดการอย่างไร”

“ให้โยนทิ้งแม่น้ำก่วงหยาง หรือว่าสับให้ละเอียดให้เป็นอาหารหมา แค่คุณทั้งสองพูดมา ผมจะทำตามอย่างแน่นอน！”

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าเลื่อนลอย เธอสับสนแล้ว

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่า ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อตัวเล็กๆ ของบริษัทที่ตัวเองดูแล ทำไมถึงได้มีความสามารถมากขนาดนี้

พวกเขาตกตะลึงกันหมดแล้ว ในเวลานี้พวกเขาถึงคิดขึ้นได้

เมื่อกี้เหลาหู่พูดแล้วว่า ให้คนเหล่านี้มาคุกเข่าตรงทางเดินทั้งหมด

คนเหล่านี้ เชื่อฟังเสียจริงๆ นะ！

แน่นอนว่า ข้างนอกไม่ได้มีหลายร้อยคนมากมายขนาดนั้น นี่เป็นสิ่งที่หลี่เฉียงคุยโวทั้งนั้น

แต่ว่า จริงๆ แล้วข้างนอกมี 30-40คน ต่างก็คุกเข่าตรงทางเดินกันหมด ภาพฉากค่อนข้างยิ่งใหญ่อลังการ

ในเวลานี้ คนๆ นั้นที่ออกไปเมื่อครู่นี้ ให้พนักงานยกเบียร์ขึ้นมา10ลังแล้ว

เห็นสถานการณ์ภายในห้อง คนๆ นี้ก็รีบคุกเข่าลงแล้วทันที

“คุณหลิน คุณนายหลิน ไม่งั้น ผมจัดการก่อน”

“หากว่าคุณทั้งสองพึงพอใจ พูดออกมาก็ได้แล้ว”

“ไม่พอใจ ผมก็จะทุบตีจนกว่าคุณทั้งสองจะพอใจ！”

เหลาหู่พูดออกมาประโยคหนึ่งแล้ว ถือขวดเบียร์ขึ้นมา ทุบลงบนศีรษะของหนึ่งคนในนั้นดังเปรี๊ยะ

สวี่ปั้นซย่าสีหน้างุนงง นี่ก็คือการจัดการของเหลาหู่เหรอ

แต่ว่า สิบกว่าคนที่คุกเข่ากับพื้นนี้ ไม่กล้าที่จะขยับเลย ทำได้เพียงพูดขอโทษร้องขอความเมตตาอย่างสั่นเทา