หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2354

“คิดไม่ถึงว่าเหลาสวี่ ก็มีวันนี้ได้”

สวี่เจี้ยนกงสงบสติอารมณ์ไปด้วยความสุขเต็มเปี่ยม

เขายังฮัมเพลงบนริมฝีปากขึ้นมา

และทางด้านแม่ยายก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นกัน

ผู้ชายตระกูลเรามีแววมีอนาคตแล้ว

สวี่เจี้ยนกงมีรายชื่ออยู่ในลำดับวงศ์ตระกูลหลักในฐานะผู้นำสาขา

พวกเขาสองสามีภรรยาเป็นสายเลือดของสาขาตระกูลสวี่แห่งก่วงหยาง เป็นสมาชิกของสิบตระกูลใหญ่

อยากเห็นสีหน้าอ้าปากค้างของลุงอาที่ชอบดูถูกพวกเขาสองสามีภรรยาจริงๆ

เมื่อนึกถึงวันหน้า ที่ได้พบปะคนอื่น และเสียงที่เรียกคุณนายสวี่อย่างให้เกียรติ

ฟังฮุ่ยตื่นเต้นจนชาไปทั้งตัว

เทียบกับความสุขที่เกิดจากภายในของพ่อตาแม่ยาย

หลินมั่วแอบสับสน

แต่ตามคนที่สกุลใหญ่ๆ ทัศนคติต่อสาขาของพวกเขา ส่วนใหญ่จะมองข้ามไป

พวกเขารู้สึกเหนือกว่า และรู้สึกแค่เลือดในกายสูงส่ง

สาขาอะไรนั่น ก็แค่เลือดนอกคอกไม่เห็นมีอะไร

“พ่อแม่ ทำไมตระกูลสวี่ที่เมืองหลวงจู่ๆถึงหาพ่อแม่เจอล่ะ”

ตามหลักแล้ว นอกจากสาขาจะมีผลงานสนับสนุนที่โดดเด่นเพื่อวงศ์ตระกูล

ไม่อย่างนั้นต่อให้พวกเขาทำยังไง ก็อย่าหวังว่าจะสามารถเข้าตระกูลหลักได้

เมื่อได้ยินหลินมั่วถามอย่างสงสัย

สวี่เจี้ยนกงก็พูดอธิบายอย่างตื่นเต้น

“พูดไปก็เป็นเรื่องบังเอิญ

ปู่ของฉันเป็นน้องชายของหัวหน้าตระกูล”

“ตอนนั้นมีเหตุไม่คาดฝันนิดหน่อย

ปู่ของฉันอาศัยอยู่ดินแดนทางตอนใต้ หลังจากนั้นก็ได้รู้จักกับย่า

และได้แผ่กิ่งก้านสาขาที่ก่วงหยาง”

“หลายปีมานี้ พวกเขาได้ตามหาสายเลือดของพวกเรามาตลอดนะ

หลินมั่วแกคงยังไม่รู้สินะ ตอนที่พวกเขารู้สถานะของฉัน”

“ท่าทีของพวกเขาอย่าว่าแต่แค่กระตือรือล้นอย่างมากเลย กลัวว่าจะดึงฉันไปรู้จักกับเหล่าบรรพบุรุษโดยตรงเลยเชียว”

พูดไปพูดไป สวี่เจี้ยนกงก็อดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้

และหลังจากที่เขาได้อธิบายแล้ว

หลินมั่วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คิดไม่ถึงว่า จะมีเรื่องแบบนี้ในระหว่างนี้ด้วย

ช่างเป็นโชคชะตาที่บังเอิญเสียจริง”

หลังจากจบประโยคลวกๆ ในใจของหลินมั่วกลับสงสัย

หลินมั่วก็รู้สึก ว่าสมควรแก่เวลาที่จะต้องจัดการเรื่องนี้แล้ว

สายเลือดหลักของตระกูลซ่ง จำนวนประชากรลดน้อยลงในช่วงสองอายุคน

ท่านผู้เฒ่าซ่ง มีลูกชายแค่สามคน

คนโตซ่งอี้เจ๋อ คนที่สองซ่งอี้ซวิ๋น คนที่สามซ่งอี้จื้อ

แต่ซ่งอี้ซวิ๋นคนที่สอง เป็นผู้รับผิดชอบหลักในการเชิญสวี่เจี้ยนกงสองสามีภรรยา

ยามเย็น

หลังจากที่หลินมั่วและคณะมาถึงโรงแรม

ซ่งอี้ซวิ๋นก็ได้เตรียมตัวงานเลี้ยงเสร็จเรียบร้อย

“ในที่สุดพี่เจี้ยนกงก็มาถึงแล้ว

มามามา พี่สะใภ้พวกคุณรีบมาที่นั่ง!”

พร้อมกับคำทักทายอย่างอบอุ่นของเขา

รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่เจี้ยนกงยิ่งสดใสมากขึ้น

ไม่มากไปหรือน้อยไป มองดูลูกเขยของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

มองดูลุคส์ของคนที่สองของพวกเขา

หลินมั่วยังยิ้มฝืดๆและส่ายหัวเช่นกัน

คิดไม่ถึง พ่อตาแม่ยายยังคงมีความไร้เดียงสาแบบเด็กๆอยู่

และตัวเองก็กลายเป็นวัตถุเดียวที่พวกเขาจะอวด