หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2372

“หลินมั่ว!”

เมื่อได้ยินว่ามีคนเรียกตัวเอง

หลินมั่วก็หยุดเท้าลง

พ่อตายืนอยู่ที่ประตูใหญ่ด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก ปล่อยเขาไปเถอะ”

ขณะนี้น้ำเสียงของสวี่เจี้ยนกงเต็มไปด้วยความเศร้าสลด ดวงตาหม่นมัวกว่าปกติ

เมื่อได้ยินเสียงของพ่อตา

หลินมั่วก็มองตามไปด้วยความสงสัย

เดนมนุษย์เช่นนี้ ถ้าปล่อยไว้จะต้องนำหายนะมาให้สักวันอย่างแน่นอน

“อย่าตัดอนาคตตัวเองเพราะคนแบบนี้เลย อนาคตแกยังอีกยาวไกล”

“ถ้าแกฆ่าผู้สืบทอดของตระกูลหลักในเมืองจิงอย่างเปิดเผยอย่างนี้”

“ลู่ทางในอนาคตของแกคงจะลำบากมาก”

เมื่อพ่อตาพูดจบ

หลินมั่วก็แอบตกใจ

เขามองไปยังสวี่เจี้ยนกงที่อยู่ตรงหน้า

พร้อมกับความรู้สึกไม่คุ้นชินที่เกิดขึ้นในใจ

แต่ก็เป็นแบบที่พ่อตาพูดจริงๆ ถ้าฆ่าสวี่หมิงไปตอนนี้

เขาจะทำผิดกฎของตระกูลหลักเมืองจิง ที่ว่าผู้สืบทอดไม่สามารถฆ่าได้

เหมือนสุภาษิตโบราณที่บอกไว้ว่า การลงโทษไม่ใช่สำหรับแพทย์

ตระกูลเมืองจิงก็คือ ‘แพทย์’ ที่ว่านั่น นี่เป็นปัญหาเรื่องชนชั้นและผลประโยชน์

สามารถฆ่าได้ แต่ไม่สามารถทำแบบเปิดเผยเช่นนี้ได้

นี่คือประเพณีที่ยึดถือ คือกฎระเบียบ

หลังจากใจเย็นลงแล้ว หลินมั่วก็สะบัดข้อมือด้วยความเบื่อหน่าย

และไม่มองสวี่หมิงที่ใกล้ตายอยู่บนพื้นแม้แต่นิดเดียว

“พ่อครับ ด้านนอกอากาศเย็น เราเข้าบ้านกันเถอะ”

เขาเดินไปด้านข้างพ่อตาและพูดด้วยความเป็นห่วง

เมื่อจิตใจห่อเหี่ยว อารมณ์หดหู่ ภูมิต้านทานในร่างกายก็จะลดลงตามไปด้วย

แต่พ่อตากลับส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร ฉันให้แม่แกกับปั้นซย่าเก็บของแล้ว”

“เดี๋ยวพวกเราจะย้ายออกไป”

“ที่แบบนี้ พวกเราไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร”

หลังจากเผชิญกับเรื่องของตระกูลสวี่ในครั้งนี้

สวี่เจี้ยนกงเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

ละทิ้งความดื้อรั้นไป เข้าใจในเรื่องต่างๆ เพิ่มมากขึ้น

“ได้ครับพ่อ ผมให้พ่อตัดสินใจเลย”

หลังจากพ้นน้ำพุที่สูงประมาณสิบเมตรไป

วิลล่าหลังใหญ่งดงามก็ปรากฏสู้สายตาทุกคน

เมื่อเทียบกับวิลล่าที่สวี่อี้ซวินให้มาแล้ว ที่นี่ดีกว่าหลายเท่า

อีกทั้งสไตล์การตกแต่งก็หรูหรากว่าที่นั่นหลายระดับ

เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ ดวงตาของแม่ยายก็เป็นประกายขึ้นมา

“หลินมั่ว นายพาพวกเรามาที่นี่ทำไม”

“พ่อ แม่ นี่เป็นบ้านที่ผมเตรียมให้พวกท่านครับ”

ขณะที่พูด หลินมั่วก็เดินลงจากรถและเปิดประตูให้พ่อตาแม่ยายที่นั่งอยู่ด้านหลัง

หลังจากรู้เช่นนั้นแล้ว

ทั้งฟังฮุ่ยและสวี่เจี้ยนกงก็ชะงักไป

“นี่...หลินมั่ว นี่เป็น นี่เป็นของพวกเราจริงหรือ”

มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้

ฟังฮุ่ยเพิ่งจะเคยเห็นวิลล่าที่หรูหราอลังการแบบนี้เป็นครั้งแรก

แต่เรื่องของตระกูลสวี่ได้ทิ้งความทรงจำเอาไว้ เธอจึงลังเลเล็กน้อย

หลินมั่วเห็นแบบนั้นจึงหยิบโฉนดออกมาจากหลังรถ

“แม่ ไม่ต้องกังวลนะครับ”

“พวกท่านเป็นเจ้าของคนแรกของที่นี่”