หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 243

สวี่ปั้นซย่าหัวเราะร่า “ใช่แล้ว! ใช่แล้ว!”

“หวงเหลียง ในเมื่อพวกเขาปล่อยหลินมั่วแล้ว แสดงว่าหลินมั่วไม่ใช่ฆาตกร”

“ตอนนี้นายยังมีอะไรจะพูดอีกไหม”

หวงเหลียงกัดฟันและพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ตอน...ตอนที่ปล่อยตัวนาย พวกเขายังไม่เจอหลักฐานพวกนี้น่ะสิ!”

“หลักฐานพวกนี้ เพิ่ง...เพิ่งจะพบ...”

หลินมั่วยิ้มเยาะ “เหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้น นายก็รีบไปแจ้งความจับฉันสิ!”

หวงเหลียงพูดไม่ออก เขาแค่ปั้นน้ำเป็นตัว มีที่ไหนล่ะ หลักฐานจากทางตำรวจ!

สวี่ปั้นซย่าเห็นท่าทางของเขาก็หัวเราะ “หวงเหลียง ทำไมไม่พูดล่ะ”

“ถ้ามีหลักฐาน นายก็ไปแจ้งความสิ”

“ทำไม นายกุเรื่องเอง กลับไม่กล้ายืนยันหรือไง”

“หึ นายไม่แจ้งตำรวจใช่ไหม ถ้านายไม่แจ้ง ฉันแจ้งเอง!”

“นายกุข่าวลือขึ้นมาใส่ร้ายคนอื่น นายรู้ข้อหานี้ใช่ไหม”

สีหน้าของหวงเหลียงเปลี่ยนไปในฉับพลัน เขารีบพูดว่า “ฉัน...ฉันจำผิด ไม่ใช่ข่าวจากทางตำรวจ...”

“นี่...เป็นข่าวที่ตระกูลโจปล่อยออกมา แต่หลักฐานพวกนี้ก็เป็นความจริงอยู่ดี!”

สวี่ปั้นซย่าหัวเราะเยาะ “ข่าวจากตระกูลโจว?”

“หึ คำพูดของพวกเขา ฟังได้ที่ไหนกัน”

หวงเหลียงกัดฟันแน่นและพูดด้วยความโกรธ “ตระกูลโจวเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ หนึ่งคำมั่นมีค่านับพันชั่ง พวกเขาจะพูดมั่วซั่วเหรอ”

“ฮึ” สวี่ปั้นซย่าอุทานออกมาอย่างเย็นชา และเมินใส่

หวงเหลียงรู้สึกหงุดหงิดจึงพูดออกมาอย่างโกรธเคือง “สวี่ปั้นซย่า ไม่เชื่อใช่ไหม”

“ก็ได้ งั้นกล้าเดิมพันกับผมไหม”

“เรื่องนี้ถ้าหลินมั่วเป็นคนทำ ถือว่าพี่แพ้”

“ถ้าพี่แพ้ บริษัทเครื่องยาสมุนไพรนี้ พวกผมจะดูแลเอง!”

“ว่าไง กล้าไหม”

หลินมั่วขมวดคิ้วขึ้น หวงเหลียงทุ่มเทขนาดนี้ ที่แท้ก็คิดอยากได้บริษัทเครื่องยานี่เอง”

สวี่ปั้นซย่าโมโห “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ!”

“หวงเหลียง บอกนายไว้เลยนะ”

“สวี่ตงเสวี่ย เธอคิดว่าคนอื่นโง่หรือไง เธอพูดคำเดียวก็คิดจะล่อทั้งบริษัทเครื่องยานะหรือ"

สวี่ตงเสวี่ยสะดุ้งโหยง เธอไม่เคยเห็นหลินมั่วโมโหขนาดนี้มาก่อน

หวงเหลียงรีบโบกมือให้สวี่ตงเสวี่ยหยุด ใบหน้าของเขาผุดรอยยิ้ม ก็แค่โขกหัวขอขมา จะเป็นอะไรไป

เขามีความมั่นใจว่า จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าหลินมั่วคือฆาตกร

ดังนั้น นี่ถือเป็นการจับเสือมือเปล่า!

“โอเค งั้นก็ตามนี้!”

“ไหนๆ พ่อแม่ก็อยู่ที่นี่ งั้นพ่อกับแม่ช่วยเป็นพยานให้แล้วกัน ดีไหม”

หวงเหลียงยิ้มเยาะ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองหน้ากันและพยักหน้าช้าๆ

สวี่ปั้นซย่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หวงเหลียง จำคำพูดของนายไว้ด้วย!”

หวงเหลียงพูดอย่างภาคภูมิ “ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้น!”

“ผมพูดได้ ก็ต้องทำได้สิ!”

“แต่น่าเสียดายนะ ฟ้ากำหนดไว้ว่าผมจะไม่แพ้”