หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2451

ตอนที่หลินมั่วมองไปยังเข็มเหล็กดำเก้าเล่มอีกครั้งหนึ่ง

ความคิดแปลกๆ ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

ราวกับเพียงแค่นึกถึง เขาก็สามารถนำเข็มเหล็กดำออกมาจากกล่องไม้ได้อย่างไรอย่างนั้น

“นี่เป็นผลกระทบจากการเห็นภาพหลอนหรือเปล่า”

หลังจากแซะตัวเองเสร็จ เขาก็เตรียมจะปิดกล่องไม้และดูข้อความในกระดาษ

แต่เมื่อเขายื่นมือออกไป เข็มเหล็กดำเล่มหนึ่งก็ลอยขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์

แม่จะสั่นไหวเล็กน้อย

แต่มันก็ลอยขึ้นมาได้

“นี่มัน...”

ในขณะนี้ หลินมั่วตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรได้

อัศจรรย์เกินไปแล้ว!

หลังจากผ่านอาการช็อกไป

สีหน้าของเขาก็ปรากฏความดีใจอย่างสุดขีด

เดิมทีทองดำและเหล็กดำก็แข็งแรงแบบเทียบไม่ได้อยู่แล้ว เมื่อถูกทำให้กลายเป็นเข็มเย็นเช่นนี้ ความแหลมคมของมันก็ได้รับการปรับปรุงจนถึงขีดสุดเช่นกัน

หากเขาสามารถควบคุมเข็มเหล็กดำเก้าเล่มนี้ด้วยจิตใจได้ เขาคงจะมีไพ่ตายที่ทรงพลังมาก

ราวกับเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่

หลังจากที่เล่นเข็มเหล็กดำจนหนำใจแล้ว เขาจึงปิดกล่องลง

จากนั้นก็มองดูโน้ตที่วางอยู่ข้างกล่องไม้จันทร์แดง

และสิ่งที่บันทึกไว้ในนั้นคือวิธีการการควบคุมเข็มเหล็กดำทางจิต

“เข็มเงินทั้งเก้าแห่งตู๋กู?”

หลังจากพึมพำออกมา หลินมั่วก็ขมวดคิ้วทันที

เขารู้สึกคุ้นเคยกับแซ่ตู๋กูเป็นอย่างมาก ราวกับเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง

แต่ไม่ว่าจะนึกเท่าไรเขาก็นึกไม่ออก

...

สำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้

เซวียนเหยียนหมิงเพิ่งจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง ก็พบว่ามีคนนั่งอยู่บนโซฟาอยู่แล้ว!

เมื่อเห็นหน้าคนตรงหน้าอย่างชัดเจน เขาก็เบิกตากว้างทันที

“ตู๋กูฉุยเสวี่ย?”

เมื่อได้ยินเสียง ชายชราที่สวมหมวกสานก็หันกลับมามองอย่างช้าๆ

“พี่เซวียนเหยียน ไม่เจอกันนานเลย”

สหายเก่าได้กลับมาเจอกันเป็นเรื่องน่ายินดี

เซวียนเหยียนหมิงเดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม

“นายอยู่ที่เกาะสมบัติอวี้ซานจนเบื่อเลยอยากออกมาสูดอากาศงั้นหรือ”

เป็นช่วงเวลาที่ตู๋กูฉุยเสวี่ย หัวหน้าตระกูลตู๋กูจำเป็นต้องควบคุมทิศทางโดยรวม

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้

ตู๋กูฉุยเสวี่ยก็เกาหัวเล็กน้อย

“เฮ้อ ก็เป็นเพราะหลานสุดที่รักคนนั้นของฉันน่ะสิ”

เซวียนเหยียนหมิงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “หลินมั่ว?”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า

เซวียนเหยียนหมิงก็ถามต่อ

“หลินมั่วก็พัฒนาไปในทางที่ดีเลยไม่ใช่หรือ”

“ตอนนี้เขามีฐานะเป็นหมอเทวดาและเป็นหัวหน้าห้องแพทย์ด้วย แถมเป็นผู้ฝึกสอนการต่อสู้อีก”

“ความสำเร็จขนาดนี้ แม้จะเป็นพวกเราตอนวัยเยาว์ก็ทำให้สำเร็จไม่ได้ง่ายๆ”

“หรือน้องตู๋กูอยากเห็นผลงานหลานด้วยตัวเองงั้นหรือ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นนายทำเกินไปหน่อยนะ”

เซวียนเหยียนหมิงพูดออกมาแบบนั้น

สีหน้าของตู๋กูฉุยเสวี่ยก็มืดมนลง

“พูดอะไรน่ะ ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือ”

“อีกอย่าง หลานของฉันมีความสามารถ จะเรียกว่าฉันทำเกินไปได้อย่างไร”