หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2462

“ปรมาจารย์ขู่จื้อ ตอนนี้ท่านเข้าใจที่พูดแล้วใช่ไหม”

ตอนที่รอให้ตู้จี๋ถอยไปพักรักษาตัว

เซวียนหยวนหมิงถามด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

“อมิตตาพุทธ ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะ อาตมาพอเข้าใจบ้างแล้ว”

เมื่อครู่ที่เกิดวิกฤต ถ้าหากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายลากตัวเอง

ขู่จื้อคงออกโรงไปนานแล้ว

ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะเข้าใจคำพูดก่อนหน้านั้นของเซวียนหยวนหมิงแล้ว

การปกป้อง เป็นอุปสรรคของลูกศิษย์จริงๆ

การฝึกศิลปะการต่อสู้ วนเวียนอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย เขาตื่นรู้หลักธรรมของเรื่องนี้แล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ขู่จื้อจึงทอดมองขอบฟ้าด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง

และไม่รู้ว่าศิษย์ดื้อของตัวเองคนนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน

ในมณฑลหนานเยว่ที่ห่างไกล

หลวงจีนน้อยตู้จี๋กำลังตรวจชีพจรให้คนไข้อยู่ จากนั้นจึงจามอย่างไม่มีสาเหตุ

หญิงชราคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา รีบถามด้วยความใส่ใจ

“พระผู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นหวัดหรือเปล่าคะ

ตอนนี้เข้าต้นฤดูหนาว อากาศจึงเย็นจัด

ท่านใส่เสื้อผ้าบางขนาดนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาค่ะ”

“โยม ไม่เป็นไร อาตมาไม่หนาว!”

ตู้จี๋ตรวจโรคให้หญิงชราต่อ ด้วยรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา

แต่ข้างหลังของเขา สัมภาระที่หนานั่น ตรงปมที่มัดอยู่กลับมีฝุ่นจางก่อตัวขึ้นมา

แค่คิดก็รู้ว่า ก่อนจะเดินทาง หลินมั่วเคยมอบเสื้อผ้าให้เขา แต่เขาไม่เคยเปิดเลย

หลังจากตรวจอาการคนไข้เสร็จแล้ว

ตู้จี๋จึงค่อยๆ ลุกขึ้น

“อมิตตาพุทธ รู้เรื่องโรคในหมู่บ้านนี้ชัดเจนแล้ว

ต่อไปพวกโยมทั้งหลาย จะดื่มน้ำเลยไม่ได้ ต้องเอาไปต้มให้สุกก่อน”

“อาตมา ขอตัวลาก่อน!”

สิบนิ้วประนมมือ เขาค่อยๆ โค้งคำนับเล็กน้อย

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนในหมู่บ้านต่างมีสีหน้าตกใจ

“บุญคุณของพระผู้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเรายังไม่ได้ตอบแทนเลย อยู่ต่ออีกสักวันเถอะ

ให้พวกเราได้แสดงน้ำใจสักหน่อย”

“ใช่แล้วพระผู้ศักดิ์สิทธิ์ หมู่บ้านป้านอูของพวกเรา อยู่ในที่ห่างไกล

ถ้าหากไม่ใช่พระผู้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเราทั้งหมู่บ้านคงตายไปแล้ว

อยู่ต่ออีกสักวันเถอะ”

เมื่อเห็นพวกชาวบ้านต่างพยายามขอร้อง

ตอนที่ตู้จี๋กำลังจะปฏิเสธ

ชายชราผมขาวคนนั้น จึงทำท่าจะคุกเข่าทันที

การกระทำเช่นนี้ทำให้ตู้จี๋ตกใจเป็นอย่างมาก

“โยม ไม่ได้หรอก ทำไมต้องทำแบบนี้”

“พระผู้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเรารู้สึกไม่ดี ถ้าหากท่านไม่รับไว้ ผมจะคุกเข่าอยู่แบบนี้”

มีชายชราเป็นคนตัวนำ ชาวบ้านคนอื่นจึงทำตาม กำลังจะคุกเข่า

เมื่อเป็นเช่นนี้ ตู้จี๋จึงไม่ปฏิเสธ

“ทุกท่าน ไม่ได้จริงๆ อาตมารับไว้ก็ได้”

จากนั้นตู้จี๋จึงยื่นมือ รับแผ่นแป้งอบสองแผ่นที่อยู้บนสุดในชามของชายชรา

“น้ำใจของโยม อาตมารับไว้แล้ว

โยมทั้งหลาย โปรดดูแลรักษาตัวให้ดี”

ขณะพูด เขาไม่รั้งอยู่ต่อหมุนตัวเดินออกไป

ตรงที่เดิม พวกชาวบ้านมองเงาหลังของตู้จี๋อยู่อย่างนั้น

รอจนหายไปจากสายตาของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

ชายชราผมขาวเป็นคนนำพวกชาวบ้านคุกเข่าลงอยู่อย่างนั้น

“พระอรหันต์เดินดิน ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ!”

ทั้งหมดนี้ตู้จี๋ไม่ทราบอยู่แล้ว ทว่าตามจังหวะก้าวที่มั่นคงและเงียบสงบของเขา กลับปรากฏแสงสีทองตรงกลางระหว่างคิ้วของเขาอยู่รำไร