หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2486

ตามที่หลินมั่วได้เอ่ยถึงท่านอาจารย์กู่

สีหน้าของผู้อาวุโสไป๋ค่อยๆเปลี่ยนไป

“เขาบอกเรื่องราวในตอนนั้นกับคุณไหม”

หลินมั่วที่อยู่ตรงหน้าพยักหน้าอย่างไม่แยแส

จากนั้นเขาก็ยื่นจดหมายและแผนที่ป้องกันให้

หลังจากมองไปอีกด้านอย่างระมัดระวัง ผู้อาวุโสไป๋ก็ถอนหายใจเล็กน้อย

“มีบางเรื่องที่คุณควรรู้ คุณก็ได้รู้แล้ว

เดิมทีฉันยังคิดว่า จะบอกคุณหลังจากที่คุณโตกว่านี้อีกสักหน่อย”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ทำตามหัวใจของคุณเถอะ

อยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ

ทุกอย่างคือครูที่จะบอกความจริงกับคุณทุกอย่าง”

“ไปเถอะ ระวังความปลอดภัย!”

รอจนผู้อาวุโสไป๋เบนสายตาไปยังทะเลสาบเบื้องหน้า

หลินมั่วก็เข้าใจความหมายของอาจารย์เช่นกัน

“อาจารย์ดูแลตัวเองด้วย ศิษย์ขอลา”

หลังจากทำความเคารพ เขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปจากลานบ้านอย่างรวดเร็ว

รอจนร่างของเขาหายไปเป็นเวลานาน

ผู้อาวุโสไป๋จึงเรียกลุงโซ่วมาทันที

“แจ้งจี้เฉียนจวิ้น ให้ระดมสมาชิกสนามซ้อมรบในนามของตระกูลไป๋ของฉัน

…

พระอาทิตย์ตกที่ซีซาน

ทันทีที่กลับมาถึงตระกูลเซี่ย ยังไม่ทันก้าวผ่านประตูใหญ่

เซี่ยเชียนซานเหลือบมอง ก็เห็นร่างหนึ่งที่คุ้นเคย

“หลินมั่ว?”

“ผู้นำตระกูลเซี่ย ไม่ได้เจอกันนานนะ!”

มือทั้งคู่กอดอก และกอดไท่อาไว้ หลินมั่วเดินไปหาฝ่ายที่อยู่ตรงหน้าทีละก้าวทีละก้าว

“คุยกันหน่อย?”

จู่ๆก็เผชิญกับการเยี่ยมเยือนของหลินมั่ว

เซี่ยเชียนซานรู้สึกประหลาดใจมากอย่างเห็นได้ชัด

ถึงอย่างไรความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่าย ก็เป็นเรื่องของความเป็นความตาย

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หมอเทวดาหลินเข้าไปนั่งลงคุยกันไหม”

เขาทำท่าผายมือเชิญ ใบหน้าของเซี่ยเชียนซานมีรอยยิ้มเย็นชาจางๆปรากฏเช่นกัน

“ได้!”

ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินมั่วรออย่างสงบ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าใดๆ

ทันทีที่พูดจบ เขาก็สาวเท้า เดินไปยังคฤหาสน์ของตระกูลเซี่ย

“หมอเทวดาหลิน ใจกล้ามาก! ฮ่าฮ่าฮ่า”

หลังจากหัวเราะเสียงดัง เซี่ยเชียนซานก็เดินตามไป

เมื่อมาถึงที่ห้องนั่งเล่น

หลินมั่วเคาะที่เก้าอี้ที่วางแขนที่อยู่ข้างใต้เขา แล้วค่อยๆพูดว่า

“ผู้นำตระกูลลเซี่ย ยังต้องการให้ผมเตือนสติคุณสักหน่อยไหม”

หลินมั่วพูดพลางหรี่ตาทั้งคู่ลง

หลังจากสงบสติได้ เซี่ยเชียนซานจู่ๆถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้

“หลินมั่ว ตระกูลหลิน ฮ่าฮ่าฮ่า ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

คุณคือลูกหลานที่เหลืออยู่ของตระกูลหลิน มิน่า มิน่าล่ะ”

“ผมก็ว่าแล้ว ทำไมคุณถึงมีส่วนคล้ายหลินเซียว

ที่แท้เบื้องหลังความเป็นมาทุกอย่างก็อยู่ที่นี่”

หลังจากพึมพำกับตัวเองอยู่สักพัก

เซี่ยเชียนซานยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างเข้มแข็งและสงบว่า

“นายน้อยหลิน สำหรับเรื่องของตระกูลหลิน

ผมรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง”

“แต่คุณไม่ควรใส่ร้ายตระกูลเซี่ยของพวกเรา”

หลังจากหลินมั่วลุกขึ้นยืน ดวงตาก็มองอย่างเฉียบคม

“เซี่ยเชียนซาน ความจำของคุณท่าจะไม่ดี

งั้นผมจะช่วยคุณรื้อฟื้นความจำหน่อยละกันนะ”

“คุณจำจดหมายฉบับนี้ได้ไหม คุณคงจำแผนที่ป้องกันฉบับนี้ได้

คุณยังจำสัญลักษณ์ของตระกูลเซี่ยของพวกคุณได้ใช่ไหม”