หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2499

สวี่ปั้นซย่าที่กำลังนั่งยองเก็บของอยู่ที่พื้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา

“ใช่น่ะสิ ฉันก็จะไปที่มณฑลต้าฉวีเหลียนกับคุณด้วย!”

“หา? ผมไปแค่ไม่กี่วันทำธุระเสร็จก็รีบกลับมาแล้ว!”

เมื่อสวี่ปั้นซย่าได้ยินหลินมั่วอธิบายก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเดียว กลับพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย

“คุณโกหกไม่ได้แล้ว คุณรู้ตัวบ้างไหม?”

“เวลาที่คุณพูดโกหกก็จะชอบถูจมูก

คนอื่นไม่เข้าใจคุณแล้วฉันไม่เข้าใจคุณอย่างนั้นเหรอ?

อีกอย่างจัดการทั้งสองมณฑลจะจบสิ้นได้รวดเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน”

จุดนี้หลินมั่วไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

“มีด้วยเหรอ?”

หลังจากที่ถูกจับได้ว่าโกหก เขาก็หยุดถูจมูกด้วยท่าทางผิดหวัง

จบสิ้นแล้วถูกภรรยาบีบจนแบนเละแล้ว

“ไม่อย่างนั้นคุณอยู่บ้านเป็นเพื่อนเสี่ยวซีกับคุณพ่อคุณแม่ดีกว่า

ระหว่างที่เดินทางข้ามมณฑลผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับเหตุคับขันอะไรบ้าง

ส่วนเรื่องเวลาก็ไม่สามารถให้สัญญาได้”

พูดจากใจจริง

หลินมั่วไม่ต้องการให้ภรรยาเดินทางที่ไปมณฑลต้าฉวีเหลียนกับเขา

สภาพแวดล้อมธรรมชาติที่แย่ก่อให้เกิดประชากรที่ไม่เชื่อฟัง ประกอบกับกองกำลังในท้องถิ่นพวกนั้น

เขาย่อมเป็นห่วงความปลอดภัยของภรรยาอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตามยิ่งเขาพูดแบบนี้มากเท่าใด

สวี่ปั้นซย่าก็ยิ่งยืนกรานมากขึ้น

“ก็เพราะว่าเวลาที่ไม่แน่นอน ดังนั้นฉันก็เลยอยากจะไปกับคุณด้วย

หากคืนฉลองปีใหม่คุณไม่สามารถกลับมาที่เมืองจิงได้

แต่อย่างน้อยก็ยังมีฉันอยู่ฉลองข้ามปีใหม่กับคุณด้วยไม่ใช่หรือไง?”

“อีกอย่างหากมีอันตรายจริง ๆ ก็มีคุณคอยคุ้มกันความปลอดภัยฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ”

คำพูดที่เรียบง่าย ความอบอุ่นที่แผ่วเบา

เขาเดินไปหยุดที่ด้านข้างภรรยา

หลินมั่วยื่นมือทั้งสองข้างออกมาแล้วค่อย ๆ สวมกอดคนข้างหน้า

ลูบผมสลวยของภรรยาเบา ๆ

เขาตอบตกลงอย่างสงบนิ่ง

“เอาละ ถ้างั้นก็ไปด้วยกัน

ถือเสียว่าเป็นการไปเที่ยวของพวกเราสองสามีภรรยา”

ในเวลานี้สวี่ปั้นซย่าไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เอาแก้มแนบลงไปที่หน้าอกของสามีอย่างเงียบ ๆ

รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย ที่มุมปากก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฟ้าเพิ่งจะรุ่งสาง

หลินมั่วก็มาถึงที่สำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้

“สวัสดีครับ ผมมารับกล่องวิญญาณของครูฝึกหยาง!”

“อะไรนะ ปั้นซย่าก็ไปด้วยงั้นเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ!”

“เจ้าเด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งไม่เชื่อฟังเลยจริง ๆ

จะออกไปข้างนอกก็ไม่รู้จักมาบอกฉันที่เป็นแม่เลยสักคำ”

สวี่เจี้ยนกงเห็นท่าทางของเธอเป็นแบบนี้ก็พูดปลอบใจ

“เอาละ พวกเขายังเป็นวัยรุ่นก็มีชีวิตแบบเด็กวัยรุ่น

หลังจากที่มาถึงเมืองจิงพวกเขาสองสามีภรรยาก็ยังไม่ได้มีความสุขในโลกของตัวเองเลย

พวกเขาไม่อยากบอกกับคุณก็เพราะคุณจู้จี้พูดมากไม่จบไม่สิ้นน่ะสิ”

“คุณก็แค่ทำตามความคิดของพวกเขาเถอะอย่าโกรธกับตัวเองเลย”

เมื่อถูกสามีพูดขนาดนี้

ฟังฮุ่ยก็รู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง

เพียงแต่สำหรับการจากไปอย่างเงียบ ๆ ของลูกสาวรวมไปถึงคำตำหนิของสามี

ในใจของเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“ก็ได้ ๆ คุณคือผู้ใหญ่ที่แสนดี

ทั้งบ้านนี้มีแค่ฉันที่เป็นนางร้าย พอใจแล้วหรือยังล่ะ”

เป็นสามีภรรยากันมาหลายปีสวี่เจี้ยนกงย่อมรู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์ของภรรยาตัวเองอย่างไร

ขอเพียงแค่ไม่ต่อปากต่อคำหลังจากที่เธอพูดมากอยู่สองสามคำ

เธอก็จะรู้สึกว่าน่าเบื่อแล้วก็ยอมแพ้ไปเอง