หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2514

หลังจากที่มองออกว่าหลินมั่วไม่พอใจ

หัวหน้าวังเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ท่านหลิน ไม่พอใจกับการจัดเตรียมของผม

หรือรู้สึกว่าอาหารพวกนี้ไม่เหมาะสมกับรสนิยมของคุณเหรอครับ”

ในตอนนี้ หลินมั่วเพิกเฉยกับการโบกไม้โบกมือของหัวหน้าเฉินและลุกขึ้นยืนช้าๆ

“หัวหน้าวัง ผมนเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับใคร

หากมีคำพูดที่ทำให้คุณไม่พอใจ

ได้โปรดให้อภัยด้วยครับ”

วังเหล่าซานที่อยู่ตรงข้ามขำออกเสียง ถือแก้วไวน์พลางเอ่ยว่า

“ท่านหลิน เรื่องนี้ไม่สำคัญเลย”

เมื่อเขาพูดจบ

สีหน้าของหลินมั่วก็สงบนิ่งลงทีละน้อยและเอ่ย

“ระหว่างทาง ผมทำความเข้าใจสภาพแวดล้อมของเมืองพานหยางเป็นอย่างดี

ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าสถานการณ์ของมณฑลต้าฉวีเหลียนเป็นแค่การพูดเกินจริง

วันนี้ดูเหมือนว่าแค่พานยางแห่งนี้ก็ทำให้หลินมั่วอย่างผมพูดอะไรไม่ออกเลย”

“ปัญหาเรื่องความสงบเรียบร้อยนี่ไม่ต้องพูดถึง

สถานการณ์ในสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังมากเลย”

“หากเป็นแค่อาหารง่ายๆ ผมก็ยังรับได้

แต่หัวหน้าวัง คุณลองดูบรรยากาศที่หรูหรานี่สิครับ”

“เงินที่ใช้ปรับปรุงห้องจัดเลี้ยงเพียงพอที่จะสร้างอาคารสำนักงานสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้สักสี่หรือห้าหลังขึ้นใหม่

แต่คุณดูสิ รูปลักษณ์ภายนอกอาคารแห่งนี้สุดจะทนมากแค่ไหน

คุณไม่รู้สึกว่าการทำแบบนี้มันดูน่าเกลียดอยู่นิดหน่อยเหรอ”

พูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงของหลินมั่วก็จริงจังขึ้นมา

ไม่ไช่หน้าที่ของฉัน ฉันก็ไม่ช่วยทำ

นอกจากเลียแข้งเลียขาไปวันๆ ก็ไม่ยอมทำอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น สมาชิกทั้งหมดของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ในสำนักงานก็ล้วนแต่เป็นคนหนุ่มสาวอายุต่ำกว่าสามสิบปี

พวกที่ชอบฉวยโอกาสในช่วงที่ชุลมุน ไม่คิดจะทำประโยชน์

สถานที่อย่างสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ทำให้หลินมั่วโกรธอย่างหาที่สุดไม่ได้

ด้วยข้อกล่าวหาของหลินมั่ว

บรรยากาศทั้งโต๊ะก็เริ่มจริงจังขึ้นมา

เมื่อเผชิญกับข้อกล่าวหาของหลินมั่ว ใบหน้าของวังเหล่าซานเปลี่ยนเป็นสีแดงในตอนแรก จากนั้นถึงได้ขมขื่น

หมัดที่วางไว้บนต้นขานั้นกำแน่นอย่างเงียบเชียบ

“ยิ่งกว่านั้น การทำให้ทรัพยากรพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ของเราในเมืองพานหยางเสร็จสมบูรณ์ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลอิ่นนท้องถิ่น

นับตั้งแต่วังเหล่าซานเข้ารับตำแหน่ง เขาไม่เคยเห็นทรัพยากรที่ได้รับการจัดสรรโดยสำนักงานใหญ่เลย

เป็นอำนาจแบบนี้แหละครับ ท่านหลิน คุณว่าผมควรทำยังไงล่ะครับ”

“ถ้าผมไม่ประจบประแจงคุณท่านตระกูลอิ่นอยู่ตลอด

สมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองพานหยางของเราคงปิดตัวไปนานแล้วเพราะปัญหาเรื่องทุนไม่เพียงพอ”

ได้ยินถึงตรงนี้ ถึงไฟความโกรธในใจของหลินมั่วจะปะทุ

แต่เขาก็ยังควบคุมเอาไว้ได้

“เป็นไปได้ยังไง ?”

สำนักงานใหญ่ไม่เคยล้าหลังในเรื่องทรัพยากรของแต่ละสาขา

เมืองพานหยางจะไม่ได้รับอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวได้ไง ?”

วังเหล่าซานที่อยู่ตรงข้ามหัวเราะอย่างประชดประชัน

“ยังมีเหตุผลอะไรอีก ท่านหลินบอกว่าทำแบบนี้มันดูน่าเกลียดไม่ใช่เหรอ ?”

เขาพูดพลางชี้ไปยังพดานเหนือหัวของเขา

การกระทำดังกล่าวทำให้หลินมั่วเข้าใจความหมายโดยนัยได้ทันที

ดูเหมือนว่าทรัพยกรเงินอุดหนุนเหล่านั้นคงจะถูกคนกินมาตลอดทาง

คิดถึงตรงนี้ หลินมั่วก็โกรธอย่างถึงที่สุด ถึงขั้นรอยนิ้วมือทั้งห้าทิ้งรอยไว้บนโต๊ะอาหารอย่างฝังลึก