หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2586

หลังจากโดนจ้าวอันคังพูดดุพักหนึ่ง

จ้าวหยูไม่มีการตอบสนองอะไรมากเท่าไร ได้แต่พยักหน้า หลังจากสำนึกผิดแล้ว จึงถอยหลังเดินออกไป

แต่จ้าวจื่อเยียนกลับไม่ยอม ปัดแขนของจ้าวหยูที่ขวางเธอ แล้วพูดโต้กลับทันที

“อาสาม พ่อแม่ของฉันก่อนจะจากไปได้ฝากฝังฉันให้อาจ้าวหยู

ขณะเดียวกันคุณปู่ก็เป็นคนรับอาจ้าวหยูเป็นลูกบุญธรรมด้วยตัวเอง เขาเป็นคนในครอบครัวของเราเหมือนกันค่ะ”

“ส่วนคุณหลินก็เป็นแขกคนพิเศษที่คุณปู่เอ่ยปากเชิญด้วยตัวเอง

ถ้าหากคุณมีอะไรไม่พอใจ สามารถไปคุยกับคุณปู่ได้ค่ะ

ไม่ต้องมาพูดจาเยาะเย้ยถากถางกันตรงนี้”

เมื่อเห็นหลานสาวของตัวเองปากจัดขนาดนี้

จ้าวอันคังมีสีหน้าบึ้งตึงทันที

“เธอเป็นเด็กเป็นเล็ก พูดจาแบบนี้กับอาสามได้ยังไง ถ้าไม่ใช้เพราะพี่ชายจากไปเร็ว...”

ตอนที่เขากำลังจะพูดต่อ

อารองจ้าวเจี้ยนผิงที่อยู่ข้างๆ พลันยื่นพัดพับเคาะไปที่ไหล่ของเขาเล็กน้อย

“พอแล้ว ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ทำไมต้องโกรธกันด้วย

พูดให้มันน้อยๆ หน่อย”

เขาหันไปพูดกับหลินมั่ว ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“คุณหลิน สวัสดีครับ ขอโทษด้วยนะครับ ทำให้คุณต้องขำแล้ว

มาครับ เชิญนั่งเถอะ”

เมื่อเจอคำเชื้อเชิญของอีกฝ่าย

หลินมั่วจึงยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าขานรับ

แน่นอนว่าสำหรับจ้าวเจี้ยนผิง เขาเป็นคนระมัดระวังตัวอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งระแวดระวังเข้าไปอีก

คนผู้นี้เป็นคนหน้าเนื้อใจเสือโดยแท้จริง

แต่การแสดงออกของจ้าวจื่อเยียน ทำให้หลินมั่วแปลกใจเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้จะมีนิสัยแข็งกร้าวไม่ยอมใคร

แต่บรรยากาศโดยรวม ภายใต้การประนีประนอมของจ้าวเจี้ยนผิง ทั้งสองคนจึงไม่เถียงกันอีก นั่งลงด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

ระหว่างนี้ จ้าวเจี้ยนผิงรับหน้าที่ต้อนรับหลินมั่วแทน

“คุณหลิน ยินดีต้อนรับสู่บ้านตระกูลจ้าวของพวกเขา

ไม่ทราบว่าคุณหลินมาจากไหนครับ”

เมื่อเจอการหยั่งเชิงถามของจ้าวเจี้ยนผิง

หลินมั่วจึงไม่สามารถพูดความจริงได้ทั้งหมด

สายตาของทุกคนหันมองตาม ทันใดนั้นคนใช้จึงเดินเข้ามา

“คุณท่านรอง คุณท่านสาม”

หลังจากเอ่ยทักทายแล้ว คนที่มาจึงกระซิบพูดข้างหูของจ้าวเจี้ยนผิง

หลังจากพูดเบาๆ สองสามประโยคแล้ว จ้าวเจี้ยนผิงทำสีหน้าดีใจ ลุกขึ้นโดยตรง

“คุณหลิน ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีธุระส่วนตัวต้องจัดการเล็กน้อย ขอตัวก่อนนะครับ”

ขณะพูดเขาพลางหันไปส่งสายตาให้จ้าวอันคัง

จากนั้นทั้งสองคนจึงหมุนตัวเดินออกไป

หลังจากออกจากห้องจัดเลี้ยงแล้ว จ้าวอันคังรีบเดินตามไป

“พี่รอง ได้ข้อมูลที่มีค่าอะไรบ้างไหม”

เมื่อเจอน้องสามถาม จ้าวเจี้ยนผิงจึงส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“ไอ้เด็กคนนี้ เจ้าเล่ห์มาก พูดจาไม่เหลือพื้นที่ให้กันเลย

แต่มีจุดหนึ่งที่ยืนยันได้ คนนี้มีฝีมือการแพทย์ที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่อย่างนั้นคุณปู่คงไม่เชิญเขามาที่บ้าน”

“อย่างนั้น ให้ผมลงมือเลยไหม!”

ขณะพูดจ้าวอันคังแสดงรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมา

แต่คนหน้าได้แต่กลอกตาขาว ไม่สนใจเขาอีก