หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2585

คุณท่านรองจ้าวเจี้ยนผิงมองเลือดที่เต็มกระดานหมากรุก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

“น้องสาม นายหน้าด้านไปหน่อยนะ

ฉันเกือบจะได้กินมังกรใหญ่ของนายแล้วแท้ๆ”

ทว่าศพของหัวหน้าพ่อบ้านตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกลนัก เขากลับไม่มองแม้แต่นิดเดียว

แต่คุณท่านสามที่อยู่ตรงข้ามกำลังเช็ดมีดเล่มใหญ่ที่เปื้อนเลือด แล้วหัวเราะเสียงดัง

“แค่เปื้อนเลือดนิดหน่อย ไม่เป็นไรพวกเราเล่นต่อ”

“หน้าด้าน เล่นไม่เก่งแต่ดันทุรัง ไอ้คนบ้าบิ่น!”

หลังจากด่าติดต่อกันสามประโยคแล้ว จ้าวเจี้ยนผิงจึงสะบัดพัดพับในมือ ลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นี่

และที่เดิม จ้าวอันคังกลับเรียงกระดานหมากรุกตรงหน้าใหม่ด้วยอารมณ์คึกคัก

จนกระทั่งเม็ดหมากขาวโดนกินทั้งหมด เขาจึงตบสองมือที่เปื้อนเลือดด้วยความพอใจ

“เข้ามา ทำความสะอาดหน่อย!”

พอสิ้นเสียง

ร่างเงาคนจำนวนหนึ่งแวบผ่านไป

ผ่านไปสองสามนาที สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยเลือดฟื้นฟูกลับสู่สภาพเดิม

...

ตามเจตนาของท่านจ้าว จ้าวจื่อเยียนเป็นคนจัดงานเลี้ยงตอนเย็นด้วยตัวเอง เพื่อต้อนรับแขก

ส่วนตัวของท่านจ้าวนั้น เนื่องจากปัญหาสุขภาพ จึงไม่สะดวกมาเป็นเพื่อน

และภายในห้อง ซึ่งเหลือเพียงท่านจ้าวคนเดียว

เขาโทรศัพท์ไปอวยพรวันตรุษจีน

“ไป๋หลิงเฟิง ศิษย์ของนายอยู่ในเมืองกู่เน่ยของฉันแล้ว

นายใจกว้างมากนะ แม้แต่อาวุธวิเศษก็ยอมปล่อยออกมาได้”

ทว่าหลังขากเขาพูดจบ โทรศัพท์สายนั้นกลับพูดด้วยเสียงรำคาญ

“พอเถอะ เหล่าจ้าวนายไม่ต้องหยั่งเชิงแล้ว

อาวุธวิเศษอาไท่ คนที่ไร้สัจจะใช้ไม่ได้ คนที่ไม่มีปณิธานอันยิ่งใหญ่ใช้ไม่ได้เหมือนกัน

เขาเป็นสัญลักษณ์เฉพาะตัวของหลินมั่ว”

“ในเมื่อศิษย์ของฉันอยู่ที่นั่นแล้ว นายรอดชีวิตแน่นอน

รอให้นายหายดีแล้ว อย่าลืมมาหาฉันที่เมืองจิง ฉันจะอัดนายสักหน่อย”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ จ้าวหนานเยว่จึงสบายใจไม่น้อย

แต่พอได้ยินคำพูดเสียดสีคำว่า ‘อีก’ เขารู้สึกโกรธทันที

แต่ไม่รอให้เขาโต้กลับ โทรศัพท์สายนั้นวางสายไปแล้ว

และภายในห้อง จึงเหลือเพียงท่านจ้าวพูดพึมพำอย่างไม่พอใจอยู่คนเดียว

จ้าวหยูที่อยู่ข้างๆ รีบดึงชายเสื้อของเธอทันที แอบส่ายหน้า

“อาสาม หลินมั่วถึงแม้จะอายุยังน้อย แต่เรื่องการแพทย์นั้น แต่ข้างนอกนั้นมีชื่อเสียงมาก”

หลังจากรอเธอแนะนำจบ

จ้าวอันคังที่แสดงสีหน้าดูถูก ยังคงเป็นอยู่แบบนั้น

กลับกัน ตอนนี้เขาแสดงสีหน้าโกรธออกมาเล็กน้อย

“เชอะ มีชื่อเสียง ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“แล้วก็ จ้าวหยูฉันหวังว่านายจะรู้ตำแหน่งฐานะของตัวเองอย่างชัดเจน

เป็นแค่ลูกบุญธรรมของตระกูลจ้าว คอยปกป้องดูแลจื่อเยียนของพวกเราเท่านั้น

ตอนนี้เจ้าของบ้านพูดอยู่ นายพูดแทรกได้ยังไง”

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนี้

หลินมั่วจึงเข้าใจแล้ว ดูท่าความสัมพันธ์ของคุณท่านสามกับจ้าวจื่อเยียนไม่ค่อยลงรอยกัน

ส่วนคุณท่านรอง ถึงแม้จะไม่พูดจา

แต่ดูจากแววตาแล้วที่เย็นชาแล้ว หลินมั่วก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน

แต่คนผู้นี้กลับมองตัวเองด้วยแววตาเป็นศัตรูแวบหนึ่ง

หลินมั่วจับได้พอดี