หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2596

ถึงแม้จ้าวหนานเยว่จะมีโรคร้ายติดอยู่กับตัว แต่ความเป็นปรมจารย์ของเขายังคงอยู่

เมื่อมองไปยังแสงแวววับสีเงินที่สะท้อนออกมา ความรู้สึกไม่ปลอดภัยก็เกิดขึ้นทันที

“พลังอำนาจที่น่ากลัว ยันต์แผ่นนี้ร้ายกาจจริงๆ !”

หลินมั่วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้เขา

“ก่อนหน้านี้มีคนให้ผมมา หากเปิดใช้งานมันอย่างเต็มที่ก็จะสามารถเป็นอันตรายต่อผู้ที่แข็งแกร่งระดับปรมจารย์ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น จ้าวจื่อเยียนที่อยู่ข้างๆ ก็หันไปมองหลินมั่วด้วยความสงสัย

“คุณหลิน งั้นมันก็สามารถช่วยรักษาอาการที่พวกศัตรูทำร้ายได้งั้นเหรอ”

“แน่นอน วิชาสิบปีศาจฉุดวิญญาณเป็นวิชามารหรือวิชาหยิน ส่วนยันต์สายฟ้าเป็นวิชาดี หรือวิชาหยาง

มันเป็นคนละขั้วกัน!”

ระหว่างที่พูด หลินมั่วก็นำยันต์สายฟ้าที่มีแสงสีเงินสะท้อนออกมาไปแปะลงบนต้นขาของจ้าวหนานเยว่

ผ่านไปไม่นาน ลมปราณสีดำชั่วร้ายนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาและสลายหายไปในอากาศ

วิธีกาารักษานี้ทำให้ลูกหลานทั้งสองของตระกูลจ้าวเปิดโลกมากเลยทีเดียว

ผ่านไแสิบกว่านาที เงาดำพวกนั้นก็สลายหายไปจนหมดสิ้น

“เอาล่ะ คุณหนูจ้าวพร้อมที่จะเปลี่ยนถ่ายเลือดแล้วใช่ไหม”

หลังจากที่จ้าวจื่อเยียนพยักหน้าตอบตกลง เธอก็รั้งแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนขาวดุจหิมะก่อนจะยื่นแขนไปตรงหน้าหลินมั่ว

.......

ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอน

หลังจากที่จ้าวอันคัง คุณชายสามรอเป็นเวลานานแล้วแต่ยังไม่ได้รับข่าวคราวของท่านจ้าวกลับมา

เขาจึงรู้สึกกังวลใจไม่น้อย

“พ่อหมอ ยาของคุณจะไม่เกิดปัญหาอะไรจริงๆ ใช่ไหม

ทำไมทางด้านนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยล่ะ”

จาเทอร์ยังคงนั่งดื่มชาและของหวานตรงหน้าอย่างช้าๆ

“คุณชายสามอย่าเพิ่งรีบร้อนไป

ตัวยาลับที่ผมผสมลงในยาฟื้นพลังนั้นไร้สีไร้รสชาติ ต่อให้เป็นหมอที่เก่งกาจแค่ไหนก็ยากที่จะจับได้

อีกอย่างพวกเราก็เห็นกับตาว่าท่านจ้าวดื่มมันลงไปแล้ว”

ถึงแม้จะพูดออกมาแบบนั้น

แต่ถ้าไม่ได้เห็นผลลัพธ์กับตา สองพี่ร้องตระกูลจ้าวก็ยังคงไม่วางใจ

อีกอย่างจ้าวเจี้ยนผิงก็รู้สึกพะวงในใจอยู่ตลอดเวลาเรื่องที่ท่านจ้าวพาหลินมั่วมารักษาอาการป่วยให้ตัวเอง

“พ่อหมอ คุณคิดว่าพอจะเป็นไปได้ไหมที่หลินมั่วจะรักษาอาการของท่านจ้าวได้

หรือบางทีเขาอาจจะถอนพิษยาตัวนั้นได้”

แต่คำพูดของจ้าวเจี้ยนผิงก็ทำให้เขากระวนกระวายใจไม่น้อย

คนอื่นๆ ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดเห็นของข่งจื่อ

แต่เมื่อพวกเขามายังบ้านใหญ่ก็ต้องถูกคนขวางทางเอาไว้

“คุณชายสอง คุณชายสาม คุณท่านมีคำสั่งว่าไม่ให้ใครเข้าไปข้างในครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีของจ้าวเจี้ยนผิงก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

“จ้าวหยู พวกเราก็เป็นห่วงอาการของพ่อเช่นกัน

ยังไงหลินมั่วก็เป็นคนนอก”

“หากไม่มีใครอยู่ข้างกายพ่อ แล้วเด็กคนนั้นเกิดทำอะไรขึ้นมาก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”

แต่ทว่าไม่ว่าพวกเขาจะหาข้ออ้างยังไงมาอธิบาย แต่จ้าวหยูก็ยังคงยืนยันคำเดิม

“คุณท่านมีคำสั่งว่าไม่ให้ใครเข้าไป!”

จ้าวอันคังที่เป็นคนใจร้อน ขี้โมโห ประกอบกับตอนนี้เขารู้สึกกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติดเก้าอี้

เมื่อถูกจ้าวหยูขวางทางเอาไว้แบบนี้ เขาจึงอาละวาดขึ้นมาทันที

“จ้าวหยู นี่แกไม่ไว้หน้าพวกฉันเลยใช่ไหม”

ระหว่างที่ตะคอกด้วยความโมโห เขาก็ชักมีดขนาดใหญ่ออกมาจากด้านหลัง