หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2597

เมื่อเห็นว่าน้องชายตัวเองชักมีดออกมา

จ้าวเจี้ยนผิงจึงแสร้งตีหน้าขรึมก่อนจะพูดตำหนิ

“เจ้าสามอย่าทำแบบนั้น!

พวกเราเป็นพี่น้องกัน จะถือมีดขึ้นมาจ่อหน้ากันได้ยังไง เก็บลงไปเดี๋ยวนี้”

จ้าวอันคังกลับไม่ทำตามที่พี่ชายบอก เขาเพียงตวาดออกไปอย่างโมโห

“ใครเป็นพี่น้องกับมันกัน ไอ้จ้าวหยูคนนี้เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ตระกูลเราเก็บมันมาเลี้ยงก็เท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลพวกเราให้ข้าวมันกิน มันคงจะหิวตายไปนานแล้ว”

“พอมาวันนี้ไอ้เด็กเหลือขอนี้กลับกล้ามาขวางทางพวกเรา

จ้าวหยู ถ้าแกยังไม่ถอย ฉันจะตัดหัวแกซะ”

จ้าวเจี้ยนผิงพูดตำหนิขึ้นอีกครั้ง

แต่สำหรับจ้าวหยูแล้วเขาเพียงแสยะยิ้มให้กับคำขู่ของคุณชายสามเท่านั้น

“ท่านประมุขมีคำสั่งมาว่าใครกล้าขัดคำสั่งให้จัดการได้เลย”

“คุณชายสาม หากคุณอยากเข้าไปก็ต้องข้ามศพผมไปก่อน”

พูดจบ เขาก็ชักดาบที่อยู่ในมือออกมาเช่นกัน กลิ่นอายสังหารปกคลุมทั่วพื้นที่ทันที

“ได้ ในเมื่อแกอยากตาย ฉันก็จะช่วยสงเคราะห์ให้เอง”

เมื่อพูดจบ จ้าวอันคังก็ยกดาบของตัวเองขึ้นมาเช่นกัน

ในตอนนี้ จ้าวเจี้ยนผิงก็ไม่เข้าไปห้ามอีกต่อไป

ในเมื่อจ้าวหยูไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงก็ควรจะตายๆ ไปซะ!

ท่ามกลางบรรยากาศมาคุ เสียงกระทบกันของดาบก็ได้ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าจ้าวหยูกำลังจะถูกฟันออกเป็นสองท่อน

เขาก็ยกกระบี่ตัวเองขึ้นมาขวางกระบี่ของอีกฝ่ายเอาไว้

“ถอยไปซะ!”

จ้าวหยูตวาดเสียงดังลั่น

จ้าวอันคังถูกถีบจนกระเด็นออกไป

และเมื่อเขาเตรียมที่จะหันหลังกลับมาสู้ใหม่ ปลายกระบี่ของจ้าวหยูก็ได้จ่ออยู่ที่คอของเขาแล้ว

แววตาของจ้าวหยูในตอนนี้แข็งกร้าว

ถ้าคุณชายสามยังกล้าตุกติก จ้าวหยูคงจะฆ่าเขาเป็นแน่

คนที่ยืนอยู่ที่นี่ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าเด็กที่ตระกูลจ้าวรับเลี้ยงไว้เป็นลูกบุญธรรมและไม่ค่อยเปิดเผยตัวจะเก่งกาจขนาดนี้

แม้แต่จ้าวอันคังก็สู้เขาไม่ได้

ทำให้ในตอนนี้ บรรยากาศรอบๆ ถูกปกคลุมด้วยความเงียบที่อันตราย

“ส่วนข่งเฉียนจื่อ เรื่องที่ช่วยหาหมอมารักษาผมได้จำเอาไว้แล้ว

แขกมาก็ควรจะออกไปต้อนรับ แต่ร่างกายของผมตอนนี้ไม่สะดวกจริงๆ ขออภัยที่ไม่ได้ไปส่ง”

สำหรับคนนอกอย่างข่งจื่อ เขาก็ไม่รู้ว่ามีอะไรแฝงอยู่ในคำพูดของท่านจ้าวหรือไม่

มีเพียงอย่างเดียวที่รู้คือนี่เป็นคำสั่งที่ให้แขกกลับไป!

ส่วนท่านจ้าวจะรู้เรื่องที่เขาสมรู้ร่วมคิดกับสองพี่น้องตระกูลจ้าวหรือไม่ เขาก็ไม่กล้าคิดเหมือนกัน

ดังนั้นตอนนี้เขาควรจะรีบกลับไปน่าจะดีที่สุด

“ท่านจ้าว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน!”

ระหว่างที่บอกลา ข่งจื่อก็ได้ส่งสายตาบางอย่างให้จ้าวเจี้ยนผิง ก่อนจะพาจาเทอร์กลับไปอย่างรวดเร็ว

ภายในห้อง

สีหน้าของจ้าวหนานเยว่ในตอนนี้เคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

“หลินมั่ว คุณแน่ใจเรื่องยาฟื้นพลังแล้วใช่ไหม”

“ข้างในถ้วยมียาตัวอื่นปนอยู่ ผมเองก็ไม่สามารถบอกได้ทั้งหมดว่าหมอผีคนนั้นใช้ตัวยาอะไรบ้าง

แต่สิ่งที่มั่นใจได้นั่นก็คือยาตัวนี้เหมือนกับยาฟื้นฟูที่ยอดฝีมือของญี่ปุ่นทำขึ้น

มันสามารถเผาผลาญพลังชีวิตในร่างกายของมนุษย์ และมีผลกระทบต่อจิตวิญญาณอีกด้วย”

“แค่ดื่มเข้าไปก็จะเสพติด หากอาการรุนแรงก็จะสามารถทำให้ผู้ที่ใช้ยากลายเป็นหุ่นเชิดรับฟังคำสั่งของคนอื่นได้เลยทีเดียว”