หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2600

การเข่นฆ่าที่ชุลมุนราวกับเครื่องบดเนื้อของชีวิตคน

มีคนล้มตายมากมาย และมีคนพุ่งเข้ามาโจมตีไม่หยุดเช่นกัน

“หัวหน้าเฉิน ให้เด็กพวกนั้นถอยก่อนเถอะ

พวกเราแก่แล้วแต่พวกเขายังเด็ก

พวกเขายังคงต้องแบกรับภารกิจอันหนักอึ้งอยู่”

เมื่อเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์แต่แววตาเด็ดเดี่ยวของพวกเด็กๆ

ท่านสามวังจึงพูดขึ้นอย่างทนไม่ได้

หัวหน้าเฉินที่เต็มไปด้วยบาดแผลกลับยิ้มออกมา

“ท่านวัง การเสียเลือดและหยดน้ำตาจะทำให้พวกเขาเติบโตได้เร็ว

พวกเราฝึกกันมาแบบนี้ และจะไม่เว้นพวกเขาเช่นกัน”

เมื่อมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มพวกนั้น

หัวหน้าเฉินก็รู้สึกสงสารไม่น้อย

แต่ความเมตตาและความรักไม่ใช่กฎของทหาร

ในเวลานี้เขาไม่สามารถใจอ่อนได้

หัวหน้าเฉินขบฟันแน่นก่อนจะตกโกนออกไป

“เด็กๆ ท่านผู้นำวังอยากให้พวกนายถอยกลับมายังเส้นปลอดภัย พวกนายว่ายังไง”

เสียงที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงของเด็กๆ แปดร้อยกว่าคนที่พูดเป็นเสียงเดียวกัน

“ไม่ถอยเด็ดขาด ต้องตอบแทนบุญคุณ!”

“ไม่ถอยเด็ดขาด ต้องตอบแทนบุญคุณ!”

พวกเขาหันหน้ามาตอบ หัวหน้าเฉินมองรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ของพวกเขาที่มีแววตาหนักแน่นแฝงอยู่

เสียงดังก้องกังวานไปทั่วพันธมิตรศิลปะต่อสู้

เด็กหนุ่มมีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวถึงเพียงนี้ แล้วผู้ใหญ่แบบพวกเรามีอะไรต้องกลัวงั้นหรือ

เมื่อถูกความเด็ดเดี่ยวของเหล่าเด็กหนุ่มที่อายุไม่เกินสิบหกปีปลุกใจ

ขวัญกำลังใจของทหารในแนวป้องกันก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว

หลังจากที่ถีบยอดอกของฝ่ายศัตรูออกไป

ทหารของพันธมิตรศิลปะต่อสู้ก็ใช้สองมือของตัวเองบีบลำคอของศัตรูสองคน

“ไอ้เว*เอ้ย ไปตายซะ!”

ท่ามกลางเสียงคำราม มือที่บีบรอบคอของศัตรูทั้งสองก็เพิ่มทวีคูณ ทำให้คอของพวกมันหักออกและหมดลมหายใจไปทันที

แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ปล่อยมือ จู่ๆ ด้านข้างของเขาก็มีมีดพุ่งเข้ามาโจมตี

เมื่อเลือดสาดกระเด็นออกไป

ต้นแขนขององครักษ์คนนี้ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกฟัน แววตาของเขาก็แดงก่ำด้วยความโกรธ

ตี๋หยุนหลับตาลงพร้อมนึกในใจ ในตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรงที่จะตอบโต้แล้ว

หลังจากที่เขารอคอยความตายอยู่นาน ความเจ็บปวดที่เขาจินตนาการเอาไว้กลับไม่เกิดขึ้นบนร่างกายของตัวเอง

“เด็กน้อย นายยอมแพ้แล้วเหรอ

คนที่ฉันมองอยู่ตอนนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอไม่ใช่เหรอ”

น้ำเสียงที่คุ้นเคย

ตี๋หยุนรีบลืมตาขึ้นมันที ก่อนจะมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนตรงหน้า

ในตอนนี้เขากลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เขาเม้มปากลงและปล่อยให้น้ำตาไหลพราก

“ท่านอาจารย์กลับมาแล้ว!”

“ฉันหลับมาแล้ว พวกนายทำได้ดีมาก

ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ”

หลังจากตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน

หลินมั่วก็หยิบยารักษาบาดแผลในกระเป๋าออกมาก่อนจะป้อนให้ตี๋หยุนทันที จากนั้นเขาก็เข้าร่วมในสนามรบ

“ใครที่ทำร้ายคนของพันธมิตรศิลปะต่อสู้ต้องตายเท่านั้น!”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยือกเย็นและเด็ดเดี่ยวของหลินมั่วแล้ว สนามรบที่นองไปด้วยเลือดก็กลับมาดุเดือดอีกครั้ง

หลินมั่วบอกให้คนอื่นๆ ช่วยรักษาผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ

ก่อนจะถือกระบี่และพุ่งเข้าไปหาเหล่าศัตรู