หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2610

หลังจากที่หลินโม่เข้ามาในเมืองตลาดเช้าก็เพิ่งเปิด

ความรู้สึกแรกที่มาถึงเมืองเหออันมันล้าหลังกว่าเมืองพานหยางเสียอีก

สองข้างทางมีพ่อค้าแม่ค้าทั้งรายเล็กรายใหญ่และร้านค้าต่างๆ มากมายเรียกลูกค้า

แม้ว่ามันจะมีชีวิตชีวามาก แต่กลับรู้สึกถึงความยากจน

เมื่อเดินไปสักพักหลินโม่ก็เดินมาถึงซอยแห่งหนึ่ง

“หนุ่มน้อย เอาหมูไหม หมูดอยล้วนๆ ไม่กินอาหาร หอมอร่อย!”

เมื่อได้ยินคนเรียกหลินโม่ก็หันไปส่ายหัวให้คนขายเนื้อมีหนวดเครา

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือหลังจากที่เขาเดินไป คนขายเนื้อก็พึมพำอะไรบางอย่าง

“อายุน้อยเรียนอะไรไม่ได้เรื่อง แต่เรียนปลอมตัว”

ต้องทำเพราะหนีหนี้แน่ๆ! "

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ขยับมีดสับหมูในมือ

“น่ารำคาญจริงๆ หน้าหนาวแล้วทำไมยังมีแมลงวัน”

ขณะนั้นบนต้นไม้ซึ่งห่างจากเขาพอประมาณ แมลงวันตัวถูกฟันเป็นสองท่อนและตกลงพื้นอย่างน่าสงสาร

ส่วนหลินโม่ นี่เป็นจุดแวะพักแรกในเมืองเหอเน่ยเขาตั้งใจจะพักผ่อนหน่อย

ขับรถติดต่อกันหลายวันร่างกายของเขาจะไม่ไหวแล้ว

“โรงแรมซานเยว่!”

เมื่อเห็นโรงแรมหลินโม่ก็เดินไปทันที

แต่ยังไม่ทันก้าวผ่านประตูโรงแรม

จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งโผล่มาข้างๆ

หลินโม่รีบหลบทันที

แต่เมื่อเขาตั้งสติก็เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือป้าคนหนึ่งที่แต่งตัวแบบสาวชาวบ้าน

เป็นไปได้อย่างไร ปกติแล้วหากมีคนเข้าใกล้เขาประมาณสิบฟุตเขาก็จะจะสัมผัสได้ ส่วนป้าคนนี้กำลังจะชนเขาอยู่แล้ว

“พ่อหนุ่ม นี่เป็นขนมปังที่ป้าทำเอง อร่อยมาก”

ขณะพูดป้าที่ถือตะกร้าหวานก็ใช้มือพัด และพยายามขายขนมปังในตะกร้าให้เขา

แม้ว่าจะตลกไปหน่อย แต่ก็เรียบง่ายมาก

เมื่อได้กลิ่นข้าวสาลี ความอยากอาหารของหลินโม่ก็ทำงาน

ธุรกิจน่าจะไม่ค่อยดี

จนหลินโม่เดินไปที่เคาน์เตอร์ เถ้าแก่กลัวจะเผลอหลับไปบนโต๊ะ รอจนกระทั่งหลินโม่พูด อีกฝ่ายจึงรีบตื่นขึ้นทันที แล้วยิ้มให้หลินโม่อย่างอบอุ่น

“สวัสดีครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ?”

"เปิดห้องมาตรฐานหนึ่งห้อง!"

เมื่อหลินโม่พูดซ้ำอีกครั้ง เจ้าของโรงแรมรีบเตรียมทุกอย่างให้เขาทันที

และความเร็วที่น่าทึ่งนั่นก็ทำให้หลินโม่ตกใจ

ฝึกฝนจนเกิดความชำนาญ!

หลินโม่จ่ายเงินรับคีย์การ์ดและเดินขึ้นบันไดด้วยความคิดนี้

เถ้าแก่หน้าเคาน์เตอร์หายใจเข้าลึก ๆ แล้วนอนบนโต๊ะอีกครั้ง

“ทำอะไรอ่ะ คนขายเนื้อใช้พลังมีดอีกแล้ว น่ารำคาญ…”

หมดคำจะพูด หน้าเคาน์เตอร์ที่เงียบสงบมีเสียงหายใจเบาๆ

Bottom of Form