หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 269

หลินมั่วแสร้งทำเป็นหมดหนทาง “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว”

“เงินนั้นผมไม่ได้ใช้เลยสักนิด”

ฟังฮุ่ยถามอย่างโกรธเคือง “งั้นเงินไปไหนหมดแล้ว”

หลินมั่ว “ให้ตระกูลจ้าวไปหมดแล้ว!”

“ตระกูลจ้าว!” สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอุทานออกมาพร้อมกัน

หลินมั่ว “ใช่!”

“คุณลืมแล้วเหรอ? กำไลหยกของตระกูลจ้าวนั้น มีมูลค่ากว่าสามร้อยล้าน!”

“ผมเอาเงินสามร้อยล้านไปให้และชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ตระกูลจ้าวถึงจะรับปากว่าจะไม่เอาเรื่อง”

“ถ้าไม่ใช่เพราะสามร้อยล้านนั้น คาดว่าเรื่องนี้คงจะลำบาก”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตกตะลึงพร้อมกับทรุดตัวลงบนเก้าอี้

หลังจากนั้นไม่นานฟังฮุ่ยก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “แก...ทำไมแก...ทำไมให้เงินพวกเขาไปมากมายขนาดนี้?”

หลินมั่ว “แม่ กำไลหยกอันนั้นราคากว่าสามร้อยล้าน ผมชดใช้ได้ไม่พอหรอก!”

สวี่เจี้ยนกงตบโต๊ะด้วยความโกรธ “ฉันไม่สนว่ากำไลหยกของเขาจะราคาเท่าไหร่ ถ้าแกจะจ่าย แกก็ใช้เงินของตัวเองจ่ายสิ!”

“สามร้อยล้านนี้เป็นของแกคนเดียวไม่ได้!”

“นี่มันเป็นความสูญเสียของอุตสาหกรรมยาสวี่ซือ เป็นความสูญเสียของพวกเรา ยังมีของพี่สาวฉัน ของพ่อแม่ และยังเป็นความสูญเสียงของฉันกับหวงเหลียงอีก”

“แก...แกคนเดียว ได้มากสุดก็หลักแสน หนึ่งล้านยังไม่ถึงเลย”

“ทำไมแกถึงเอาเงินสามร้อนล้านไปชดเชยให้บ้านอื่น?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินมั่วก็พูดอะไรไม่ออกด้วยความโมโห

ฉันใช้เงินค่าชดเชยที่ฉันแลกด้วยชีวิต สุดท้ายฉันก็มาลงเอยที่หนึ่งล้าน?

หลินมั่วถามเสียงต่ำ “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหวงเหลียง?”

สวี่ตงเสวี่ยหงุดหงิด “ทำไมจะไม่เกี่ยว?”

“เขาเป็นสามีฉันและเป็นลูกเขยตระกูลสวี่ของเรา เป็นเพราะแกเขาเลยได้ชื่อว่าเป็นญาติกับฆาตกร”

“เขาทำธุรกิจใหญ่ แกรู้ไหมว่าชื่อเสียงไม่ดีพวกนี้มันมีผลต่อธุรกิจของเขามากมายขนาดไหน?”

หลินมั่วพูดไม่ออก เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกันได้หรือเปล่า?

หวงเหลียงอยู่ข้างตระกูลโจวมาตั้งแต่ต้นและแทบอดใจรอให้ฉันตายไม่ไหว เรื่องพวกนี้พวกเขาไม่รู้เลยเหรอ?

“ถ้าแกอยากจะเป็นลูกผู้ชายจริงๆ ก็รักษาสัญญาแล้วไปจัดการเรื่องนี้ซะ!”

“ตอนนี้มันหมายความว่ายังไง รับปากแล้วว่าจะรับผิดชอบ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้รักษาสัญญา แล้วยังเอาเงินสามร้อยล้านหยวนของบ้านเราไปให้แทน”

“แก...แกทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้ได้ยังไง!”

“แกมีสิทธิ์อะไรมาจัดการกับสามร้อยล้านนี้?”

สีหน้าของหลินมั่วเย็นชา “ฉันไม่มีสิทธิ์?”

“ก็ดีที่พ่อแม่อยู่ที่นี่กันหมด งั้นวันนี้ฉันจะพูดให้ชัดเจน!”

“ตอนค่ำของเมื่อวาน ตอนที่ฉันบอกกับพวกเธอว่าตระกูลโจวให้ค่าชดเชยฉันสามร้อยล้าน พวกเธอพูดว่ายังไง?”

ท่าทีของสวี่ตงเสวี่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนั้นพวกเธอบอกว่า ไม่ว่าตระกูลโจวจะชดเชยให้เท่าไหร่ พวกเธอก็ไม่อยากได้สักบาท!”

“ประโยคนี้ทุกคนที่ตระกูลโจวได้ยินกันหมด”

“เนื่องจากพวกเธอบอกว่าไม่อยากได้สักบาท งั้นก็หมายความว่าเงินสามร้อยล้านนี้เป็นของฉันทั้งหมด”

“และเนื่องจากมันเป็นเงินของฉัน งั้นทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้เงินพวกนี้?”